donderdag 29 november 2012

16e vermaanddag

Zo, de 16e maand van Amitai's leven zit er alweer op! De vaardigheid van deze maand is klimmen. De trap heeft Amitai natuurlijk al even onder de knie, maar nu zijn daar ook de stoelen in de woonkamer bijgekomen, al dan niet met behulp van een opstapje. Amitai vindt het fantastisch, hoewel Yair het volgens mij allemaal maar een beetje gevaarlijk vindt.


De opvallendste verandering deze maand is op het gebied van taal. Taalbegrip wel te verstaan, want met de taalproductie schiet het nog niet heel erg op. Met mijn welwillende moederblik zou ik zeggen dat zijn vocabulaire nu bestaat uit doei, ja, nee, en hmmmmm. Meer heb je natuurlijk eigenlijk ook niet nodig, dat is wel waar. Maar nee, taalbegrip! Aan het begin van deze 16e maand had ik Amitai's schoenen klaargezet, maar hij was er mee aan de haal gegaan en had er eentje ergens neergezet waar ik m niet meer kon vinden. Dus in standaard babbelmodus vroeg ik aan Amitai "Waar is je andere schoen nou?" En toen liep hij zo, hup, de hoek om naar de boekenkast waar hij zijn schoen op de plank had gezet*. Ik kan moeilijk beschrijven hoe dat voelde. Ik denk dat inmense trots plus een gevoel van totale verbazing het dichtst in de buurt komt. Meer nog dan toen hij begon met lopen voelt dit, communicatie, aan als een absoluut onverwacht wonder. En dit is alleen nog maar het begin!

*Ik wil ook nog even wijzen op het feit dat dit effectief een mooi opgezet experiment was: Yair noch ik wisten waar de schoen was, en konden dus Amitai niet onbewuste signalen geven over waar hij naartoe moest gaan. Hij was de enige met de noodzakelijke kennis om de vraag die ik stelde te beantwoorden. Prachtig toch... Onze eigen wetenschapper! Dubbeltrots.

vrijdag 9 november 2012

Fotograaf

Amitai is dol op knopjes. Knopjes die je kan indrukken. Toetsenborden, afstandbedieningen, stofzuigers. En ook het fototoestel en mijn telefoon. Soms lukt het hem door standvastig op knopjes te blijven drukken ook nog om dingen voor elkaar te krijgen. Dan gaat de tv plots aan, of (tot zijn inmense schrik) de stofzuiger aan of de vuilnisbak open. En soms neemt hij een foto.
Hier is het oeuvre (tot nu toe) van Amitai Pinto, fotograaf.





De laatste is mijn favoriet, prachtig toch zoals hij de trage beweging weet te suggereren, je voelt gewoon de lange reis die de slak nog voor de boeg heeft....

vrijdag 2 november 2012

Well played

Half Nederland zit hysterisch op een rekenmachine te rammen om te kijken hoeveel zij erop achteruit gaan met de nieuwe zorgpremie. Wij ook hoor! Nou ja, ik gebruik een rekenmachine en staatjes in de krant, Yair rekent alles natuurlijk gewoon uit zijn hoofd uit. Verschil moet er zijn, en dan vooral tussen alfa's en beta's. Onze conclusie was al meteen dat we in het ergste geval de auto verkopen. Is ook beter voor het milieu en onze conditie... Win-win, toch? Maar het viel mij gisteren op dat door al dat gedoe rond de ziektekosten niemand meer nadenkt over de zachte en zeer langdradige dood van de hypotheekrenteaftrek. Slim gedaan hoor, van de coalitiepartners!

Ik vind het trouwens niet eens zo'n groot probleem om meer voor mijn ziektekostenverzekering te gaan betalen, als dit er maar toe leidt dat de zorgverzekeraars uit het systeem worden gehaald. De verzekeraars zijn niet uit op besparingen voor de samenleving, maar maximalisering van hun eigen winst (want zo werkt dat, in de markt). Nu de premie wordt gestandaardiseerd en geïnd door de staat, waarom niet een stap verder gaan? Cut out the middle man! Ziekenfonds voor iedereen! Dan kunnen de verzekeraars weer terug naar waar ze goed in zijn, namelijk mensen verzekeren voor leuke extra services in de zorg.