maandag 28 april 2014

De dingen


Ik probeer niet materialistisch te zijn, maar ik slaag daar niet zo heel goed in. Want ik ben compleet afhankelijk van Dingen. Toen we vorig jaar twee maanden in Brighton zaten met alleen maar een paar koffers met kleren merkte ik hoe prettig ik het eigenlijk vind om mijn eigen spullen om me heen te hebben. Of in ieder geval spullen die ik zelf heb uitgekozen. En nu we hier weer zijn, met twee kinderen en twee banen, merk ik in hoeverre ik echt afhankelijk ben van Dingen. Die paar dagen zonder magnetron, zo onhandig! De gedacht te leven zonder wasmachine? De hel.

En dan zijn er nog De Dingen die ons leven zoveel leuker en makkelijker maken. Het lijkt een onbetekenend dingetje, maar Fopspenen maken voor ons zoveel verschil. Amitai is er al jaren grote fan van, en het biedt hem onmiddelijke ontspanning en troost. Maar Zev wilde er maar niet aan. De eerste 3 maanden wist hij niet hoe snel hij speentjes eruit moest werken, en daarmee was er ofwel de keuze tussen, sja, mijn "spenen" of diep oneindig ongeluk als hij zich niet helemaal senang voelde. En ik had niet altijd zin om een kind aan me te hebben hangen, dus dat betekende toch regelmatig een ongelukkige Zev. Net toen ik het bijna op had gegeven, was daar het moment dat Zev ineens enthousiast toehapte, en hij is niet meer gestopt. En het maakt een wereld van verschil, vooral bij het slapen gaan. Zev heeft wel een heel specifieke smaak in fopspenen, hij neemt alleen dit model:

Een Amerikaans type, waarvan ik ooit een exemplaar opgestuurd had gekregen voor Amitai van vriendin A. Ik herinnerde me nog dat Amitai met dit model ook had geleerd om de speen te waarderen (hoewel hij daarna snel overstapte op het standaard model), dus toen ik dat speentje weer tegenkwam bij het opruimen en inpakken voor de verhuizing leek het me logisch om er bij Zev ook een poging mee te wagen. En jawel! Helaas heeft Zev de overstap naar gewone spenen nog niet gemaakt, dus we hebben een voorraadje van deze speentjes aangelegd. Gelukkig zijn ze hier in de UK wel te krijgen met wat speurwerk.


De grote ontdekking van de afgelopen maand is de slow cooker: hoe heb ik ooit geleefd zonder dit fantastische apparaat? Je gooit er 's ochtends of tussen de bedrijven door wat groenten en een proteïne in, misschien een sausje erbij, of een blikje tomaten of gewoon een klein beetje water en dan kom je er een paar uur tot een werkdag later bij terug en je hebt een maaltijd. Echt, uitvinding van de eeuw. We hebben de afgelopen 4 weken misschien 6 'gewone' maaltijden gekookt, waarbij we de slow cooker niet gebruikt hebben. Verder is het all slow cooking all the time.


En natuurlijk is er niets heerlijker om thuis te komen in een huis waar het ene apparaat voor je heeft gekookt, terwijl het andere apparaat je huis heeft gestofzuigd. Onze stofzuigrobot gaat al een tijdje mee, maar we blijven grote fans. Amitai niet, die weet niet hoe snel hij weg moet komen als de 'broembra' opstart. Maar ja, hij heeft nog nooit daadwerkelijk een huishouden draaiende moeten houden, dus hij weet niet hoe heerlijk het is, zo'n robot die je een deel van het werk uit handen neemt. Het blijft jammer dat het ding niet ook nog even opruimt... dat moeten we nog steeds zelf doen. Maar doordat hij iedere dag zijn rondjes rijdt zorgen wij er ook voor dat huis iedere dag aan kant is (anders stikt ie weer in een sok of rondslingerend speeltje). Het komt er inderdaad op neer dat wij worden rondgecommandeerd door een robot, maar ja, daar kan ik wel mee leven. Ik ben immers een overtuigd materialist op filosofisch gebied, dus wat dat betreft mag ik geen onderscheid maken tussen robots en mensen!

dinsdag 8 april 2014

Zev's derde vermaanddag


Oei oei. Het zijn niet de mooiste foto's, van Zev's derde vermaanddag. Kreukerige achtergrond (geen strijkijzer meeverhuisd!) en Zev bleef maar ernstig kijken, wat ik ook deed met rammelaars, rare stemmetjes en gezichtsuitdrukkingen. Waarom bleek wel aan het einde van de fotosessie: pfffffrrrrflubber, hij moest poepen. En toen dacht ik, laat maar. Ik ga poep ruimen. Ik heb net een internationale verhuizing achter de rug, een paar minder geslaagde foto's zijn niet het einde van de wereld.


Maar ja, inderdaad, aan het einde van zijn derde levensmaand is Zev naar Brighton verhuisd. En wij ook, maar dat zal je wellicht niet verbazen. Het is maar voor een half jaar, maar dat is net te lang om uit een koffer te leven, dus we zijn verhuisd met een bestelbus vol spullen (veeeeeel speelgoed voor Amitai, en ook nog wat meubels en keukenspullen) naar een schattig blauw huisje in een superleuk wijkje midden in Brighton. En de verhuizing was niet de enige grote overgang: ondertussen ben ik ook weer aan het werk, soort van in ieder geval, totdat de wendagen bij het kinderdagverblijf eindelijk eens voorbij zijn en ik echt volle dagen kan gaan werken.
Ik vind het leuk om weer te gaan werken, maar ik ga de dagen alleen met Zev wel missen. Tuurlijk, het was wel een beetje saai op het einde, de Zevdagen, maar leuk saai, meditatief saai. Rustig voeden, beetje tv kijken (Homes under the hammer, ik ga je missen!), wandelingetje maken met een slapende Zev in de draagzak, huis aan kant maken, beetje koken en verder niks.... totdat Amitai weer terug kwam van het kinderdagverblijf met Yair en alle drukte en gezelligheid. Ach, ik heb er, vooral de laatste maand, toen ik Zev en zijn wensen en behoeften eindelijk een beetje beter leerde kennen, echt van genoten. Nu begint het echte leven weer.
Hoewel het erop lijkt dat de Engelsen het maar bizar vroeg vinden, om na 3 maanden weer aan het werk te gaan. Zev is de jongste baby ooit op dit kinderdagverblijf, van een kolfruimte hebben ze nog nooit gehoord op de universiteit (alhoewel ze het wel een leuk idee vonden om een of andere emancipatie-award in de wacht te slepen), en iedereen vindt het maar wat moedig van me dat ik 'nu alweer' aan het werk ga. Ik laat ze maar in die waan, en vertel ze niet dat hordes Nederlandse vrouwen precies hetzelfde doen. 


Zev groeit ondertussen lekker door. En hij slaapt ook lekker door! Tuurlijk, hij wordt 's nachts wel eens wakker, maar het lijkt erop dat hij zo tussen 9 en 5 vaak geen voeding meer nodig heeft. De doorzetter. Vanzelfsprekend was afgelopen nacht een uitzondering op de regel, met een hysterische huilhalfuurtje rond half een, gevolgd door een nasnikkende nachtvoeding, maar meestal doet hij het prachtig en kan ik, op een of twee keer een speentje erin stoppen, lekker een paar uur doorslapen. Laten we nu allemaal heel hard hopen dat dit zo blijft, en dat ik het niet heb verpest door het hier op te schrijven. Want tsja, de goden doen niets liever dan blogs lezen, en ons straffen voor onze online overmoed.
Heef Zev nog nieuwe dingen geleerd afgelopen maand? Hij kan zijn hoofd eventjes omhoog houden als je hem op zijn buik legt. Maar dat doen we eigenlijk niet vaak genoeg (het trieste lot van het tweede kind, wij jonge ouders hebben geen tijd voor dat soort onzin), dus echt lang doet hij dat nog niet. Rollen zit er ook nog niet in, maar soms, zoals in bovenstaande foto, lijkt hij wel een beetje een beginnetje te maken. Hij kijkt lekker rond, houdt zichzelf als hij met ondersteuning zit aardig rechtop, brubbelt zo nu en dan mee met onze gesprekken ("prrrrrrfff, brruuuuu", met lekker veel spuugbubbels), en lacht naar niemand zo breed als naar Amitai en Yair.