De opvallendste verandering deze maand is op het gebied van taal. Taalbegrip wel te verstaan, want met de taalproductie schiet het nog niet heel erg op. Met mijn welwillende moederblik zou ik zeggen dat zijn vocabulaire nu bestaat uit doei, ja, nee, en hmmmmm. Meer heb je natuurlijk eigenlijk ook niet nodig, dat is wel waar. Maar nee, taalbegrip! Aan het begin van deze 16e maand had ik Amitai's schoenen klaargezet, maar hij was er mee aan de haal gegaan en had er eentje ergens neergezet waar ik m niet meer kon vinden. Dus in standaard babbelmodus vroeg ik aan Amitai "Waar is je andere schoen nou?" En toen liep hij zo, hup, de hoek om naar de boekenkast waar hij zijn schoen op de plank had gezet*. Ik kan moeilijk beschrijven hoe dat voelde. Ik denk dat inmense trots plus een gevoel van totale verbazing het dichtst in de buurt komt. Meer nog dan toen hij begon met lopen voelt dit, communicatie, aan als een absoluut onverwacht wonder. En dit is alleen nog maar het begin!
*Ik wil ook nog even wijzen op het feit dat dit effectief een mooi opgezet experiment was: Yair noch ik wisten waar de schoen was, en konden dus Amitai niet onbewuste signalen geven over waar hij naartoe moest gaan. Hij was de enige met de noodzakelijke kennis om de vraag die ik stelde te beantwoorden. Prachtig toch... Onze eigen wetenschapper! Dubbeltrots.
