Dragen

Zev slaapt makkelijk en lang als hij in een draagzak zit. Is het de warmte, of de fysieke nabijheid? We zullen er nooit achter komen. Feit is dat sommige dagen in de afgelopen twee maanden hij overdag niet wilde (blijven) slapen als hij niet bij een van ons in de draagzak zat. En ik moet heel eerlijk zeggen, daar werd ik op een gegeven moment een beetje gek van. Ik wilde ook wel eens eten zonder Zev helemaal onder te morsen, ik wilde ook wel eens bukken zonder Zev te pletten, en ik wilde ook wel eens even iets doen, maakt niet uit wat, zonder dat er een kind tegen me aangeplakt zat. Kortom, ik vond dat het tijd was dat hij gewoon ging slapen in zijn wieg. Hup. Niet zeuren. Slapen. Kom op. Slapen.

Sja, dat kon ik wel willen, maar Zev wilde dat niet. Dus. De keuze was een huildende Zev in de wieg, een pruttelende Zev in mijn armen, of een tevreden Zev in de draagzak. Ik werd er niet blij van. En toen had ik op een nacht ineens een kleine openbaring ('s nachts heeft hij trouwens geen probleem met slapen, en slaapt hij wel in de buurt in zijn aanschuifbedje, maar niet noodzakelijk tegen ons aan gekleefd). Ik had net daarvoor even met Amitai geknuffeld die wakker was geworden: Oh, dat kleine warme lijfje met de lieve armen om je heen! Weer terug in mijn eigen bed realiseerde ik me ineens dat Zev natuurlijk ook binnen no-time kruipt, loopt, slaapt in zijn eigen kamer in zijn eigen bed.... Ik zou me niet moeten verzetten tegen zijn behoefte aan draagzakgezelligheid! In plaats daarvan kan ik er maar beter van genieten!

Sinsdien ben ik inderdaad veel meer Zen over Zev in de draagzak. Zoals Yair al vanaf het begin is, die verzet zich er niet tegen, die geniet gewoon. Er zijn nog steeds momenten dat ik enigszins Arghhhhhh denk, maar die worden minder. En, ook Zev's behoefte aan de draagzak lijkt iets minder absoluut te worden, hoewel hij daar nog steeds het meest relaxed is. Maar nu ligt hij bijvoorbeeld lekker te slapen in zijn wipstoeltje. Ik denk alleen dat het tussen Zev en zijn wieg nooit meer goed komt: Zo gauw ik hem daarin leg wordt hij meteen klaarwakker. Ach ja, ik had het ding toch beloofd aan een vriendin die over een maandje gaat bevallen. Misschien dat ik het ding wat eerder langs ga brengen dan gepland. Nu staat hij hier toch maar werkeloos in de hoek, ruimte in te nemen, en mij eraan te herinneren dat ik niet zomaar kan bepalen hoe alles loopt.

Zev's tweede vermaandag

Afgelopen dinsdag was Zev's tweede vermaanddag. Hoogste tijd, vonden wij, voor een fijn jeugdtraumaatje: zijn besnijdenis! Dus, Zev had dinsdag een afspraak bij de dokter waar hij net een beetje lichter vandaan kwam. En met wat pijn, natuurlijk. Maar gelukkig leek dat maar kort te duren. De besnijdenis was rond het middaguur, en 's avonds leek hij er eigenlijk al weer bovenop. Maar het blijft natuurlijk wel zielig, ook al duurde de pijn niet al te lang. Deze foto's zijn dan ook niet van zijn vermaanddag zelf, maar een dagje later. Zoals je kan zien was er toen al geen vuiltje meer aan de lucht.

De tweede maand was best een overgangsmaand. Het begon allemaal nog best wel zwaar, met weinig structuur, een Zevje dat nog best veel moest huilen en ouders die eigenlijk ook niet helemaal wisten wat ze nu aan het doen waren. Hoewel wij het allemaal al een keer hebben gedaan met Amitai, en je dus zou verwachten dat we nu oude rotten in het ouderschap zouden zijn, bleek het uiteindelijk toch wel weer een uitdaging, zo'n pasgeborene. Eigenlijk was ik grotendeels vergeten hoe het allemaal ook alweer moest! Maar nu zijn we wel weer echt redelijk on top of things.

En Zev staat zelf ook niet stil. Hij is nu alweer een stuk steviger, met startende babyvetjes (rolletjes op zijn benen!) en een algemene uitstraling van welbevinden. Zev lijkt ook meer 'hier'. In de eerste maand was hij nog een redelijk in zichzelf gekeerd babietje. Ondertussen raakt hij meer en meer geïnteresseerd in zijn omgeving. Er wordt er toch met enige regelmaat gelachen en gekird, naar mensen en objecten (vooral naar de babygym). Dat laatste betekent ook dat hij in staat is om zich bij tijd en wijle eventjes zelf te vermaken, als wij hem parkeren voor zijn favoriete varken) wat natuurlijk heel handig is voor ons. En het is natuurlijk maar goed dat alles en iedereen een beetje zijn weg begint te vinden, want over 3 weken gaan we alweer verhuizen naar Engeland. Een grote overgang, naar een andere omgeving, ik weer aan het werk... Dus ja, het zou perfect zijn als wij en Zev dan helemaal gelukkig, in een lekker ritme op elkaar ingespeeld zijn. Fingers crossed!