de 15e vermaanddag

Bedenken wat Amitai's favoriete bezigheid was deze maand was tegelijkertijd makkelijk en moeilijk. Eerst zat ik namelijk heel lang te denken over iets in de lijn van de vorige twee maanden, een spelletje of activiteit ofzo, maar daar kon ik niets over bedenken. Hij vind het nog steeds leuk om lades uit te ruimen, en nu ook om ze weer in te ruimen (dat is een fijne nieuwe ontwikkeling). Hij klimt nog steeds graag de trap op, maar niet meer zo graag als een paar maanden geleden. Maar er is eigenlijk niet een opvallend nieuw ding bijgekomen. Dus toen heb ik een tijdje nagedacht over de afgelopen maand in het algemeen, en wat er nu wel opvallend anders was. En toen wist ik ook meteen wat het onderwerp van de 15e vermaandddag zou worden: eten. Amitai is de afgelopen maand een heel erg grote fan van eten geworden. Hij eet vaak. Hij eet veel. Hij eet graag. Dus ja, hij is toch een kind van ons. De vreetgenen laten zich er niet uit evolueren. En nu lijkt zijn favoriete eten een banaan. Hij hoeft maar zo'n geel ding te zien en hij wordt wild. Voor deze fotosessie geen banaan, maar roerei. Dat vond hij wel aardig, maar niet zo lekker als banaan. Wat misschien weer kwam omdat hij vlak daarvoor een hele banaan naar binnen had geademd. Ach. Officieel is het fruit, zo'n banaan, dus twee of drie van die dingen op een dag kunnen geen kwaad, toch?

Verder heeft Amitai zich deze maand gestort op nadoen. Allerhande procedures die wij uitvoeren doet hij na. Tandenpasta op de tandenborstel doen. In pannen roeren. Met een doekje poetsen. En (mijn minst favoriete) met de toiletborstel in de wc schrobben. Natuurlijk haalt hij niet de dop van de tandenpasta, en komt er meer water uit het toilet dan dat er in blijft (als hij al niet de toiletborstel lekker dicht bij zijn gezicht houdt om m van heeeeeeel dichtbij te inspecteren: ieuuuuuw). Maar toch, het is grappig om te zien hoeveel hij ziet en onthoudt, zelfs al hebben al die handeling nog weinig tot geen betekenis voor hem. Verder kan hij nu uit volle overtuiging gedag zeggen, en dat hij iets lekker vind (met gebaren, niet in woorden. hoewel ik die twee nog wel eens door elkaar haal omdat het handgebaar zo hetzelfde is, maar voor hem lijken het duidelijk twee verschillende dingen). Grote afwezige vooruitgang is natuurlijk praten. Ik heb nog geen coherent woord kunnen ontrafelen uit zijn copieuze gebabbel, maar omdat de nonverbale communicatie steeds beter gaat is dat nog geen heel groot probleem.

Erfzonde

Het krijgen en opvoeden van een kind doet mij regelmatig verzuchten dat wij als mensheid zo een onhandige soort zijn. Zwangerschap en vooral bevallen is levensgevaarlijk voor moeder en kind. Babies en kinderen kunnen jarenlang helemaal niks. Borstvoeding is moeilijk onder de knie te krijgen. Tanden krijgen is een langdurig en pijnlijk proces. En waarom hebben mensen eigenlijk twee sets tanden, eerst melktanden gevolgd door een tweede set? Wat is het evolutionaire voordeel daarvan?
Serieus, het gemiddelde dier trekt zich terug in een donker hoekje en poept er even een babie of tien uit. Mensen gaan hardstikke dood het grootste deel van de tijd, en als iedereen het overleeft is er een kind. Een enkel kind! En dat kind is ook maar weer zwak, klein, hulpeloos en ziekelijk.
Over het geheel genomen is het een wonder dat de mensheid de evolutie heeft overleefd. Hoe hebben we dat voor elkaar gekregen, als wij als mensen zo ziek zwak en misselijk zijn, vooral op het reproductieve vlak? Ik zeg: ons brein. Het lijkt erop dat ons grote inventieve brein alle andere onhandige, onaangepaste, onprettige, pijnlijke, levensbedreigende standaard onderdelen van het mens-zijn goed maakt.
Dus, misschien had de bijbel toch gelijk. Of nou ja, de bijbel had bijna gelijk. De erfzonde is niet het gevolg van het feit dat vrouwen zelf willen nadenken. De erfzonde is effectief het gevolg van het feit dat wij als mensen allemaal zelf kunnen nadenken. Dat we plannen kunnen maken, verbanden kunnen leggen, dingen kunnen uitvinden en maken. Zodat we lekker door kunnen modderen met onze ineffectieve lijven, onze pijntjes en kwaaltjes. Eigenlijk is de mensheid de ultieme paradox. Wij zijn extreem flexibel en gemakkelijk aangepast aan iedere omgeving en uitdaging, en daardoor zijn we ultiem onaangepast.

Communiceren

Gisteren tijdens het eten probeerde Amitai zelf zijn hartige taart naar binnen te werken, maar het lukte hem niet om meer dan een iniminie stukje op zijn vork te krijgen. Na een aantal microscopisch kleine hapjes zette hij gedecideerd zijn vork in zijn bakje met eten, schoof het geheel naar mij en keek mij verwachtingsvol aan. Mijn hart smolt! Eindelijk communicatie die verder gaat dan NEEEEE DAT WIL IK NIEEEEEET (huilkrijsduwweg).

Rijstebrij

Amitai is een hardcore fan van rijst. Witte rijst zonder iets erbij. Er mag wel iets bij, maar het hoeft niet. Als hij zijn gedachten zou kunnen formuleren, dan zou hij iedere avond (en middag en ochtend) vragen om rijst. Dus toen er gisteren rijst over was, zelfs nadat Amitai na het normale eten nog drie keer een bakje rijst had gegeten, dacht ik ha! Jaja! Rijstepap! Op die manier wordt rijst voor ontbijt ineens sociaal aanvaardbaar. Dus de overgebleven rijst heeft lekker een avondje staan pruttelen, met melk en een beetje water (ik heb nog nooit een recept gebruikt voor rijstepap, ik doe er altijd zo veel melk bij als nodig. En dit keer ook wat water, ik gok 3 delen melk op 1 deel water, zodat de boel minder ging aanbranden/ overkoken. Maar ja, lekker duidelijk dus voor diegenen die nu geinspireerd zijn om zelf rijstepap te gaan maken. Ach, google biedt vast uitkomst voor jullie!).


Vanochtend was het aangenaam wakker worden, met de rijstebrij in het vooruitzicht. Ik dacht wel dat bruine suiker (mijn standaard toevoeging aan rijstepap) niet helemaal geschikt was voor Amitai. Ik voedt hem dan wel niet suikervrij op, maar gewoon een kwak suiker in het ontbijt, dat gaat mij ook weer een beetje ver. En bovendien heb ik ook geen bruine suiker in huis, dus zelfs al had ik dat gewild dan kon het nog niet. Om de pap toch nog wat op te leuken heb ik een appel in stukjes gesneden en lekker gebakken in boter totdat deze net goudbruin was, en daarna nog snel wat banaan in plakjes in de pan erbij gedaan.... En ik moet zeggen: rijstepap met gebakken appel en banaan = yum! Misschien nog wel beter dan rijstepap met bruine suiker. En het voelde als een best wel gezond ontbijt. Dat is het natuurlijk niet echt, maar he, who cares. Het was in ieder geval lekker.

Duivels

Hemeltje, het getal van het beest duikt zomaar ineens op in onze spaarrekening voor nood en gezelligheid. Dubbel, nog wel! Hoog tijd voor wat duiveluitdrijving in de vorm van geld bijstorten...

Wind

Ik ben een groot fan van windmolens. Ik word altijd vrolijk als ik langs zo'n vriendelijke reus rijdt (meestal in de auto, wat eigenlijk wel weer triest is, fossiele brandstoffen verstoken terwijl die arme molen zo zijn best staat te doen!). Een van de coolste dingen die ik heb gezien op onze reis door de VS was het reusachtige windmolenpark in de woestijn in California, vlak bij Palm Springs. Supercool.

En nu ben ik hopelijk binnenkort eigenaar van mijn eigen hele kleine stukje windmolen! Ik heb namelijk net "Winddelen" gekocht, bij De Windcentrale. Als de overige aandelen in de molen ook worden verkocht dan krijg ik de komende 16 jaar stroom van eigen windmolen. Dan wordt het ineens een stuk leuker om te stofzuigen, of om mijn telefoon op te laden, en wie weet bespaar ik dan ook nog wat geld. Op de lange termijn dan, want nu is het vooral een investering. Ik ben er in ieder geval heel erg blij mee. En voor de andere eigenaars van Winddelen: het puntje van een van die drie wieken, dat is dus van mij he?