Gisteren waren Amitai en ik gezellig wilde spelletjes aan het spelen. Ik had gelezen dat wilde spelletjes een belangrijke rol in de ontwikkeling van kinderen spelen. Nu komt dit deel van de opvoeding vaak op vaders neer, maar Yair is daar nou niet echt van, van de wilde spelletjes. Dus ik heb ik al vroeg besloten dat ik dat deel dan wel op me zou nemen. Wij zijn een equal oportunity household, ook als het aankomt op wilde spelletjes. Dus, gisteren klom Amitai op de rugleuning van de bank, waarna ik hem, vasthoudend aan beide handen, daaraf sleurde en heen en weer liet zwieren onder mijn benen door. Joehoeoeoeoe! En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Tot, hmmmm, dat knakje in zijn pols klonk niet echt lekker. En nu moet hij ook nog huilen. Het jammeren houdt niet echt op, het wordt een beetje minder zo nu en dan, maar als ik zijn knak-pols weer beweeg wordt het weer erger. Aiai, zou ik in mijn poging zijn zelfvertrouwen te ontwikkelen juist zijn lichaam hebben gebroken? Ik besluit om het even wat tijd te geven, om te zien of het vanzelf beter gaat. Hij is immers niet hysterisch aan het schreeuwen dus echt erg kan het niet zijn. Toch? Boterham erin, eentje met hagelslag omdat ik hem net heb mishandeld. Hij eet wel, tussen het jammeren door. Boterham op, maar hij is nog steeds ongelukkig. Speen erin.
Misschien moet hij gewoon slapen? Huilt hij daarom? Maar hij gaat niet slapen, en blijft maar zielig huilen, behalve als ik zijn pols ondersteun. Hoe lang is dit al bezig, al zeker een half uur, of zelfs langer? En hij kan de speeltjes die ik in zijn geknakte hand stop niet goed vasthouden, met zijn andere hand wel. En voel ik daar een raar knobbeltje bij zijn pols, waar hij een beetje harder gaat huilen als ik er op druk? Oh nee... Het is echt zo! Ik heb gewoon zijn pols gebroken/ gekneusd/ uit de kom getrokken! Wat verschrikkelijk! Ik ben de slechtste moeder ooit!!
En we zijn niet eens in de buurt van onze eigen huisarts, omdat we op het huis van een broer van Yair passen. Wat nu? Internet op (met sniffende Amitai in mijn armen): de huisartsenpost in de buurt gaat pas open buiten kantooruren. Toch maar mijn eigen huisarts gebeld, maar die is op vakantie. Vervanger gebeld: die is dicht voor lunch. Dan maar naar de Eerste Hulp, het ziekenhuis is letterlijk om de hoek hier. Zal wel druk zijn, zo op oudjaarsdag. Amitai in zijn winterjas, lekker die zielige arm in de mouw frutten, en dan in de wandelwagen. Op het moment dat we het huis uit gaan lijkt hij te ontspannen. Hmmm, nou ja, misschien is het nu wel wat beter omdat hij zijn pols gewoon kan laten rusten, in zijn dikke donzen jas op zijn been. Eenmaal bij de Eerste Hulp aangekomen ziet hij er eigenlijk bepaald zonnig uit. En er besluipt mij een ernstig vermoeden dat ik misschien toch een beetje overhaast heb gereageerd. Ook de baliemevrouw kijkt een beetje verbaasd als ik uitleg dat ik daarnaartoe ben gekomen voor dit vrolijke en ontspannen kind. Maar, ik krijg toch een sticker, en mag door voor het intakegesprek. Ik leg uit: wilde spelletje, zwieren, rare knak, huilen, erger als ik zijn pols beweeg, niet goed vastpakken, rare knobbel. Ondertussen flirt Amitai vrolijk met de verpleegkundige, doet hij zelf met beide handen zijn jas uit, grijpt lachend eerst met rechts en dan met links mijn sleutelbos. OK. Ik zeg enigszins bedremmeld dat ik misschien toch maar beter weer naar huis kan gaan. De intake-verpleegkundige is het eigenlijk best wel met me eens. Nice. Hoezo hysterisch en overbezorgd?
Ach ja, in ieder geval hebben we oudjaarsdag niet op de Eerste hulp doorgebracht, en is het enige wat echt een beetje geknakt is mijn idee over mezelf als oh-zo-relaxte-mij-maak-je-niet-gek moeder.
