De grote reis

We hebben onze vliegtuig-wereldreis overleefd. 17 uur inclusief een stop in Taipei. Vantevoren was ik vooral bang voor hoe het amitai zou vergaan, maar hij hield zich, mede dankzij ipad en iphone vol filmpjes, best wel prima. Uiteindelijk was Yair een grotere lastpak, want in tegenstelling tot A kon hij niet slapen. Jetlag valt me ook alles mee, volgens mij omdat de felle zon je hier lekker wakker schijnt. Het is hier prachtig trouwens, zeker de reis waard.

Oppas

Amitai is vanaf dat hij net drie maanden was naar het kinderdagverblijf gegaan. Ondanks alle dramatische verhalen en waarschuwingen vooraf vond ik dat absoluut niet erg. En hij ook niet. Nog steeds niet, trouwens. Ook is Amitai al best eens uit logeren geweest (sinds hij van de borstvoeding af is is dat een stuk gemakkelijker, voor hem en voor mij). Dus, het is niet zo dat wij overmatig bang zijn om anderen voor Amitai te laten zorgen. Dat moge duidelijk zijn. En toch is het vanavond de allereerste keer dat wij een oppas gaan inhuren, omdat Yair en ik alletwee weg gaan naar een sociale bezigheid. Dat hebben we in al die 19 maanden dat Amitai er is nog nooit gedaan. Waarom? Als ik heel eerlijk naar mezelf kijk zijn er denk ik twee redenen. Ten eerste, ik heb niet echt een overvolle sociale agenda. Dat vind ik zelf absoluut niet problematisch. Ik heb graag rustig wat tijd voor mezelf zo nu en dan (wanneer kan ik anders ooit dit blog updaten, of de was opvouwen, of tv kijken?). Dus het gebeurt maar zeer zelden dat Yair en ik conflicterende afspraken hebben. Meestal ben ik wel gewoon thuis. Een tweede reden is dat ik zo'n zuunigerd ben. Een oppas inhuren kost geld. Dus, dan moet een avondje uit (wat vaak ook al geld kost) wel heel erg de moeite waard zijn voor mij om daar ook nog de kosten voor de oppas bij op te tellen. Kosten versus baten!

Voor de mensen die nu vol mededogen naar hun beeldscherm zitten te staren: Inderdaad, dit betekent ook dat Yair en ik al 19 maanden niet samen 's avonds buitenshuis zijn geweest zonder Amitai (buiten die paar logeerpartijtjes om). Wat kan ik zeggen? Wij zijn misschien in essentie gewoon saaie huismussen die graag onze samen-tijd doorbrengen op de bank. En Amitai is een gemakkelijk kind, dus als we op bezoek gaan bij anderen dan kan hij gewoon mee. Een maand of 2-3 geleden had hij even een periode dat hij niet wilde gaan slapen als we ergens anders waren, maar dat is nu gelukkig weer voorbij. En gelukkig vinden de meesten van onze vrienden het niet erg dat een uitnodiging voor ons ook een uitnodiging voor Amitai betekent.

Maar ja, vanavond komt er dus een einde aan dit (betekenisloze) tijdperk, en begint de nieuwe eeuw van de tiener-oppas die onze kasten komt leegeten terwijl Amitai lekker ligt te tukken. Oh heerlijkheid. Letterlijk, voor ons dan, want wij gaan lekker sushi eten vanavond!

kleding

Vandaag ging een collega van mij haar proefschrift verdedigen. Na de verdediging heb ik gespijbeld van de receptie. Slecht he? Maar zo goed ken ik de promovendus eigenlijk ook niet. In plaats van een uurtje feliciteren, veel babbelen over weinig en jus d'orange drinken heb ik een uurtje gepowershopt. In een echte winkel! Niet online, niet in de kringloopwinkel, maar in een echt winkel waar de rekken vol hangen met kleding die je aan kan raken, kleding waar meer dan een maat van is... Dat was best wel eens leuk. Volgens mij was het echt alweer bijna een jaar geleden dat ik echt in een kledingzaak was om voor mezelf kleding te kopen. 

Ik was er ook met een doel: wat handige items kopen om mee te nemen op onze komende vakantie (en Vakantie met een hoofdletter V, want we moeten er 17 uur voor in het vliegtuig zitten!). Ik wil licht reizen, want met zo'n kind erbij sjouw je zelfs veel mee als je bijna niets meeneemt, dus het moesten praktische outfits zijn. Klein opvouwbaar, luchtig voor in de hitte, combineerbaar en natuurlijk: een beetje het middenrif verbergend voordat iedere Filippijn vraagt of ik zwanger ben.

Uiteindelijk heb ik 2 gemakkelijke hemd-achtige jurkjes gekocht, met dunne linnen t-shirts om eroverheen te dragen. Alles onderling uitwisselbaar qua kleur, en ik kan ze volgens mij ook nog dragen met wandelschoenen eronder voor als we eens wat verder gaan lopen. Ik heb nog een linnen broek in de kast liggen, die gaat ook mee, en nog iets met lange mouwen tegen de muggen 's avonds, en dan zou het in principe wel goed moeten zijn. Ware het niet dat ik helemaal meegevoerd werd in de consumentarische verleidingen van mijn winkelervaring en ook nog deze onpraktische maar wel geschikt voor het hutjes-aan-het-strand gedeelte van de vakantie jurk heb gekocht.

 

Ik zeg dit niet vaak, maar deze jurk staat bij mij beter dan bij het model. Daarom moest ik m wel kopen, natuurlijk. En hij vouwt heel klein op. En hij is heel luchtig. Eigenlijk voldoet deze jurk aan alle eisen die ik vantevoren had gesteld aan een goede outfit! Totaal logisch dan, dat ik er 70 euro aan uit heb gegeven. To-taal logisch!

Oeps

Afgelopen vrijdag vroeg alweer iemand of ik zwanger was.

Daaruit concludeer ik het volgende:

- Het ligt niet aan mijn kleding maar aan mij: ik ben een Dikkie McDikkerson! (Of dat geldt in ieder geval voor mijn buik(je)).
- Het is duidelijk tijd om te minderen op het chocolade- en koekjesfront.
- Misschien moet ik voor de zekerheid maar eens een test doen, wie weet kan ik anders binnenkort mijn verhaal gaan vertellen bij dit programma.