En hij lijkt er zo dichtbij. Zooooooo dichtbij! Ik weet het, ik weet het, voor ik het weet loopt hij als een kieviet. Nu gewoon nog even niet. Nu kruipt hij als een... dier dat heel snel kan kruipen. En hij klimt zonder problemen de trap op (af gaat ook aardig, maar daarbij heeft hij nog wat coaching nodig). Hij is nog een tikkie klein om zelf op de bank te klimmen, wat hij heel erg onrechtvaardig vindt. Het is duidelijk dat zijn motivatie meer zit in voortbeweging op het verticale vlak dan op het horizontale vlak.
Op het gebied van spreken heb ik nog niet echt hele duidelijke inhoudswoorden kunnen ontdekken, maar Zev gebruikt wel woorden om onze aandacht te vestigen op van alles en nog wat. Bijna alles is de moeite waard. "Kaik" - een boom. "Keik esss" - een hond. "Die Die Die" - een fiets. "Dit" - een van de vele speelgoedautootjes die door het huis slingeren. Zijn interesses zijn tot nu heel breed. Dieren, mensen, voertuigen, bomen, bloemen.... Zo'n beetje alles behalve vuilnisbakken en meubilair is de moeite waard voor hem, zo lijkt het.
Daarnaast begint Zev ook zijn eigen temperament te ontwikkelen. Als iets niet naar zijn is, omdat hij iets te eten ziet wat hij niet meteen in zijn mond kan stoppen, of als Amitai weer eens een speeltje voor zijn neus wegsnaait, dan uit hij zijn onvrede door dramatisch ter aarde te storten en heel hard te trappelen met zijn benen (plus natuurlijk huilen, maar dat is zo standaard dat ik het niet eens hoef te noemen toch?). Dit gedrag is nu nog uitermate schattig, maar dat gaat vast nog wel veranderen. Op andere momenten is hij een en al knuffeligheid, en klampt hij zich (ook al uitermate schattig) met twee armen aan mij of Yair vast.
Is het eigenlijk onverantwoord om je kind te vergelijken met een aapje? Of om je echtgenoot te vergelijken met een warm maar nutteloos knuffeldier?
