Een nieuw huis bleek mij net iets meer bezig te houden dan mijn blogvermogen aankon. Het huis is mooi geworden, prachtig zelfs. Maar nog steeds zou ik eigenlijk niet dit stukje moeten schrijven. Er wacht nog houtwerk op lak, sommige muren zijn nog kaal stucwerk, en iedere keer dat ik de keukenla opendoe ligt die onopgehangen toiletrolhouder me uit te lachen. En dan heb ik het nog niet over de klei- en puinberg achter ons huis die ooit onze tuin moet worden. Maar wat er al is is prachtig, comfortabel, een ongekend plezier iedere keer als ik de deur in of uit ga. Het water voor de deur, het gemak van geen trappen, de ruimte... Voor mij was het wel een paar maanden geen vermaanddagposts waard, maar of dat voor jullie ook zo was?
Zev en Amitai groeiden ondertussen gestaag door. Dat kostte minder moeite dan de verbouwing. Dat groeien dan, want ze iedere dag verzorgen en liefhebben en in het gareel houden kost zeker wel meer tijd en moeite dan die verbouwing! Maar daar heb ik het niet over: het groeien, dat ging ongemerkt.
Amitai ging voor het eerst naar school in September, en dat gaat goed. Het schooltijdenregime is strikt, maar dat is eigenlijk wel goed voor ons. Ik ben sinds September altijd lekker vroeg op mijn werk. School zelf lijkt Amitai wel te bevallen. Hij klaagde een beetje in het begin, maar nu lijkt hij het zowaar leuk te vinden. En hij leert zo veel, letters, tellen, zelfs al een beetje rekenen! Ook dingen waar ik minder blij mee ben, zo onderwijst hij mij regelmatig over meisjesdingen (roze en lief zijn) en jongensdingen (cool zijn). Ik probeer manmoedig mijn sexeneutrale opvoeding daartegenover te stellen, maar ik voel mezelf met iedere schoolweek terrein verliezen. Ik hoop maar dat er toch iets blijft hangen van mijn input, maar ik vrees met grote vrezen voor de krachten van de peer group.
Zev kon plotseling lopen toen hij anderhalf-ig was en is niet meer opgehouden. Nu voelt het alweer alsof er nooit een tijd is geweest dat hij het niet kon. Zijn toegenomen mobiliteit heeft hem onmiddelijk een blijer mens gemaakt. Nu kan hij overal bij zijn, mee in de vaart der volkeren. Mee in de vaart des Amitais vooral, zijn grote voorbeeld en held. Zev praat nog niets echt honderduit maar het begint nu echt wel te komen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet precies weet wat zijn eerste woord is. Of eigenlijk wel, maar het is zo'n suf woord dat ik eigenlijk het liefst aan geschiedvervalsing wil doen. Mais. We waren op vakantie (een groot woord voor een weekje weg in gelderland), en wandelden langs een maisveld. Ik zei 'Dat is mais.' en Zev zei 'Mais' en de rest is geschiedenis. Mais bleek geen blijvertje, hij heeft het die dag nog wel een paar keer gezegd, maar daarna niet meer. Daarna kwamen nee, ja, autoe, Abba, Tai, Marte, poppie, (s)peen, men (voor spiderman, ironman etc) en nog een heel aantal woorden die ik nu alweer ben vergeten. En zijn enige grammiticachtige zin 'Autoe rijen'. Raar genoeg begon Zev trouwens niet zozeer met praten alswel met fluisteren: als hij al iets zei dan zei hij het supersuperzacht. Zodat wij ons regelmatig zaten af te vragen of hij nu wel of niet iets had gezegd. 'Hoorde jij dat ook?' Ook al is zijn woordenschat nog beperkt, meningen heeft hij genoeg. Hij weet precies wat hij wel en niet wil, en weet dat ook prima non-verbaal duidelijk te maken. Maar hij komt er binnenkort vast wel achte dat hij alles nog sneller voor elkaar kan krijgen als hij zijn gedachten gewoon uitspreekt.
2015 was onverwacht. Onverwacht druk maar goed. Ik ben optimistisch dat 2016 rustiger wordt, minder verrassend, maar net zo goed en gelukkig. En hopelijk met wat meer blogupdates.
