2015

Buiten knalt het al. Ik kan de bevindingen die ik in de afgelopen 8 maanden niet heb gerapporteerd niet meer inhalen in de magere drie uur die nog resteren van dit jaar. 

Een nieuw huis bleek mij net iets meer bezig te houden dan mijn blogvermogen aankon. Het huis is mooi geworden, prachtig zelfs. Maar nog steeds zou ik eigenlijk niet dit stukje moeten schrijven. Er wacht nog houtwerk op lak, sommige muren zijn nog kaal stucwerk, en iedere keer dat ik de keukenla opendoe ligt die onopgehangen toiletrolhouder me uit te lachen. En dan heb ik het nog niet over de klei- en puinberg achter ons huis die ooit onze tuin moet worden. Maar wat er al is is prachtig, comfortabel, een ongekend plezier iedere keer als ik de deur in of uit ga. Het water voor de deur, het gemak van geen trappen, de ruimte... Voor mij was het wel een paar maanden geen vermaanddagposts waard, maar of dat voor jullie ook zo was? 

Zev en Amitai groeiden ondertussen gestaag door. Dat kostte minder moeite dan de verbouwing. Dat groeien dan, want ze iedere dag verzorgen en liefhebben en in het gareel houden kost zeker wel meer tijd en moeite dan die verbouwing! Maar daar heb ik het niet over: het groeien, dat ging ongemerkt. 

Amitai ging voor het eerst naar school in September, en dat gaat goed. Het schooltijdenregime is strikt, maar dat is eigenlijk wel goed voor ons. Ik ben sinds September altijd lekker vroeg op mijn werk. School zelf lijkt Amitai wel te bevallen. Hij klaagde een beetje in het begin, maar nu lijkt hij het zowaar leuk te vinden. En hij leert zo veel, letters, tellen, zelfs al een beetje rekenen! Ook dingen waar ik minder blij mee ben, zo onderwijst hij mij regelmatig over meisjesdingen (roze en lief zijn) en jongensdingen (cool zijn). Ik probeer manmoedig mijn sexeneutrale opvoeding daartegenover te stellen, maar ik voel mezelf met iedere schoolweek terrein verliezen. Ik hoop maar dat er toch iets blijft hangen van mijn input, maar ik vrees met grote vrezen voor de krachten van de peer group. 

Zev kon plotseling lopen toen hij anderhalf-ig was en is niet meer opgehouden. Nu voelt het alweer alsof er nooit een tijd is geweest dat hij het niet kon.  Zijn toegenomen mobiliteit heeft hem onmiddelijk een blijer mens gemaakt. Nu kan hij overal bij zijn, mee in de vaart der volkeren. Mee in de vaart des Amitais vooral, zijn grote voorbeeld en held. Zev praat nog niets echt honderduit maar het begint nu echt wel te komen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet precies weet wat zijn eerste woord is. Of eigenlijk wel, maar het is zo'n suf woord dat ik eigenlijk het liefst aan geschiedvervalsing wil doen. Mais. We waren op vakantie (een groot woord voor een weekje weg in gelderland), en wandelden langs een maisveld. Ik zei 'Dat is mais.' en Zev zei 'Mais' en de rest is geschiedenis. Mais bleek geen blijvertje, hij heeft het die dag nog wel een paar keer gezegd, maar daarna niet meer. Daarna kwamen nee, ja, autoe, Abba, Tai, Marte, poppie, (s)peen, men (voor spiderman, ironman etc) en nog een heel aantal woorden die ik nu alweer ben vergeten. En zijn enige grammiticachtige zin 'Autoe rijen'. Raar genoeg begon Zev trouwens niet zozeer met praten alswel met fluisteren: als hij al iets zei dan zei hij het supersuperzacht. Zodat wij ons regelmatig zaten af te vragen of hij nu wel of niet iets had gezegd. 'Hoorde jij dat ook?' Ook al is zijn woordenschat nog beperkt, meningen heeft hij genoeg. Hij weet precies wat hij wel en niet wil, en weet dat ook prima non-verbaal duidelijk te maken. Maar hij komt er binnenkort vast wel achte dat hij alles nog sneller voor elkaar kan krijgen als hij zijn gedachten gewoon uitspreekt. 

2015 was onverwacht. Onverwacht druk maar goed. Ik ben optimistisch dat 2016 rustiger wordt, minder verrassend, maar net zo goed en gelukkig. En hopelijk met wat meer blogupdates.  

Zev's 15e en 16e vermaanddagen

Ik ben een volledige slacker wat betreft de vermaanddagen van Zevje. En dat ligt voor een deel aan een druk leven, maar voor een deel aan Zev zelf. Ja inderdaad, het ligt aan die kleine onschuldige Zevviebuns: hij wil maar niet gaan lopen! Helemaal niet abnormaal natuurlijk, het valt absoluut binnen de normale range van ontwikkeling. Maar iedere keer als ik denk aan het schrijven van een vermaandagverslagje, dan heb ik zo sterk het gevoel dat als ik nog een dagje, eeeen dagje, een klein kort miezerig dagje wacht dat ie dan wel gaat lopen. En dan heb ik een veel leuker vermaanddag verslag te schrijven, toch?

En hij lijkt er zo dichtbij. Zooooooo dichtbij! Ik weet het, ik weet het, voor ik het weet loopt hij als een kieviet. Nu gewoon nog even niet. Nu kruipt hij als een... dier dat heel snel kan kruipen. En hij klimt zonder problemen de trap op (af gaat ook aardig, maar daarbij heeft hij nog wat coaching nodig). Hij is nog een tikkie klein om zelf op de bank te klimmen, wat hij heel erg onrechtvaardig vindt. Het is duidelijk dat zijn motivatie meer zit in voortbeweging op het verticale vlak dan op het horizontale vlak.

Op het gebied van spreken heb ik nog niet echt hele duidelijke inhoudswoorden kunnen ontdekken, maar Zev gebruikt wel woorden om onze aandacht te vestigen op van alles en nog wat. Bijna alles is de moeite waard. "Kaik" - een boom. "Keik esss" - een hond. "Die Die Die" - een fiets. "Dit" - een van de vele speelgoedautootjes die door het huis slingeren. Zijn interesses zijn tot nu heel breed. Dieren, mensen, voertuigen, bomen, bloemen.... Zo'n beetje alles behalve vuilnisbakken en meubilair is de moeite waard voor hem, zo lijkt het.

Daarnaast begint Zev ook zijn eigen temperament te ontwikkelen. Als iets niet naar zijn is, omdat hij iets te eten ziet wat hij niet meteen in zijn mond kan stoppen, of als Amitai weer eens een speeltje voor zijn neus wegsnaait, dan uit hij zijn onvrede door dramatisch ter aarde te storten en heel hard te trappelen met zijn benen (plus natuurlijk huilen, maar dat is zo standaard dat ik het niet eens hoef te noemen toch?). Dit gedrag is nu nog uitermate schattig, maar dat gaat vast nog wel veranderen. Op andere momenten is hij een en al knuffeligheid, en klampt hij zich (ook al uitermate schattig) met twee armen aan mij of Yair vast.

Is het eigenlijk onverantwoord om je kind te vergelijken met een aapje? Of om je echtgenoot te vergelijken met een warm maar nutteloos knuffeldier?

Zev's 13e en 14e vermaanddagen

In ons gezamelijke leven is de afgelopen twee maanden een stuk meer gebeurd dan in Zev's leven... Wij hebben plots een nieuw huis gekocht, of eigenlijk twee kleine huisjes die we gaan samenvoegen. Dus zaten we ineens midden in de hypotheken, verbouwingsplannen, vergunningsaanvragen..... Hektische weken voor Yair en mij, maar zeer rustige weken voor Zevje! Er waren geen grote veranderingen. Hij loopt nog niet, praat nog niet, maar gaat gewoon rustig zijn brabbelende kruipgangetje. Ach, prima natuurlijk, Zev kan niet iedere maand iets spectaculairs doen, alleen omdat ik iets te melden moet hebben op mijn blogje.

OK, dus er wordt niet gelopen, niet gepraat. Wat doet Zev dan wel? Hij kruipt als de beste, hij klautert voorzichtig over drempels en van de lage trapjes in het huis van mijn ouders. Hij brabbelt, bladert graag door boekjes, en lijkt de wereld steeds beter te begrijpen: als ik eten voor hem klaarzet dan gaat hij bij iedere hap meeblazen (fffft fffft) zelfs als het een boterhammetje met kaas is en als ik sokken of schoenen pak steekt hij zijn voeten uit. Dat zijn voor mij de twee duidelijkste voorbeelden dat onze handelingen niet meer compleet mysterieus zijn voor hem.

Wat ook niet echt verandert is Zevjes afmetingen. Hij eet voor twee, maar groeit voor bijna nul, niet in de lengte en amper in de breedte. Ach, het zal binnenkort wel komen, en voor nu is het handig dat ik niet voortdurend zijn kleren hoef te verwisselen voor grotere maten.

Zev lijkt verder prima in zijn vel te zitten. Hij is over het algemeen vrolijk en gelukkig en slaapt goed (hoewel hij meestal 's nachts wel een keer of twee wakker wordt, maar meestal is een slaperig teruggeven van zijn speentje genoeg om hem weer te laten doorslapen, dus dat valt mee). Hij is nog steeds dol op Amitai, en zij spelen steeds leuker samen. Amitai geeft Zevje net iets meer ruimte, en ze hebben er ook echt lol in samen te grappen en grollen (kiekeboe!). Het is lang niet altijd koek en ei, en Amitai vindt vaak ook dat Zevje teveel inbreekt in zijn domein. Maar er was een periode dat ik dacht dat ze misschien wel nooit samen zouden gaan spelen, en dat lijkt toch niet te worden bewaarheid. Gelukkig maar!

Geen toeval

Gisteren zagen Yair en ik een stukje op tv over de levensduur van elektrische apparaten. Ik zei tegen Yair dat het best verwonderlijk was dat onze wasmachine het nog deed. Het was toch een b-merkje van meer dan 10 jaar oud... Eigenlijk had ik verwacht dat hij 5 jaar geleden al de geest zou hebben gegeven, maar ondertussen heeft hij al weer 1.5 kind door de katoenen luiers heen gewassen!
Vanochtend zette ik (weer eens) een wasje is, en, natuurlijk, vanzelfsprekend, het ding geeft geen sjoege meer. Noppes. Nada.
Dag trouwe ouwe! Tijd voor een A+++ vervanger.

Amitai spreekt

Amitai was de afgelopen maanden druk bezig met het 'ontdekken' van de regels voor voltooid deelwoorden. Hij had het lang niet altijd goed, maar hij deed wel hard zijn best:
Ik ga jou slagen/ Ik heb jou geslagen
Ga jij dat kopen?/ Jij hebt dat voor mij gekoopt

Bij gesprekje over auto's:

A: "Wij hebben een grijze auto. Yigal heeft een gele auto."
M: "Soort van, ja."
A: *Doet een politie auto na* "Wie-u-wie-u-wie-u"
M: "Rijdt Yigal zo rond?"
A: "Neeheee, Yigal rijdt recht vooruit!"

Amitai bij het slapen gaan: "Morgen ga ik weer uit slaap vallen."

Gesprek terwijl Amitai in bad zit.
A: "Heb jij een piemel?"
M.: "Nee, ik heb geen piemel."
A: "Heb jij een piemel onder je billen?"
M: "Nee, ik heb helemaal geen piemel."
*stilte*
A: "Kan jij dan alleen maar poepen?"

Amitai zegt tegenwoordig geen dankjewel meer maar danks, een soort zelfgemaakt mengsel tussen dankje en thanks.
En als hij iets zelf wil doen of heeft gedaan? Dat noemt hij vanzelf.
"Ik ga vanzelf de trap af!"
"Nee, ik wil vanzelf mijn handen wassen!"

A: "Ik heb 2."

M: "Nee je bent 3 jaar oud."

A: "Ik ben niet oud. Ik mag nog niet naar school."

In deze tijd was Amitai heel erg bezig met oud genoeg om naar school te gaan. Zo kondigde hij aan:
A: "Ik wil een meisje zijn."
M: "Oh?"
A: "Ja, dan mag ik naar school."
Hmmmm, ik neem aan dat een van de meisjes in zijn groep van het kinderdagverblijf oud genoeg was om naar school te gaan, en had hij het verband niet zozeer met leeftijd gelegd, maar met geslacht.

A: "Ik kan niet naar de speeltuin. Ik ben dood." 

M: "Huh?"
A: "Ik ben dood en ziek."

Yair vertelt graag die qoute uit de vorige post van Amitai-uitspraken na (van de poffertjes met een p, nee banaan toch). Amitai begrijpt dat er daar een grap in zit, maar heeft nog niet helemaal door waar. Nu vertelt hij regelmatig zelf de clou nog eens. En bijna goed.
"Boterham met een p." *ligt dubbel om eigen grap*
"Koffertjes met een p!!" *lacht nog harder*

Bij het ontbijt:
A: "Ik wil koeienmelk."
Wat leuk dat hij het verschil tussen koeienmelk en andere soorten melk weet! dacht ik meteen. Dus ik start een hele verhandeling, ja inderdaad, melk komt van de koeien, die maken het voor ons, ze worden gemolken, melk komt uit de uiers.... Amitai kijkt mij gedurende dit hele verhaal wat glazig aan. Pas later realiseer ik me dat hij waarschijnlijk koeienmelk zegt omdat er een koe op het pak staat, net zoals hij altijd kippencornflakes zegt tegen cornflakes, omdat er een kip op het pak staat. Hmmm, beetje overenthousiaste reactie van mij. De volgende dag bij het ontbijt wijst Amitai naar de hagelslag. "Waar komt dat dan vandaan? Geven de eendjes die? Uit hun billen?"