Fietsen

Ik had vanmiddag een labmeeting in mijn andere lab in het Childrens Hospital, net over de rivier in Boston. Van mijn lab op Harvard naar het ziekenhuis is een heerlijk stukje fietsen (ongeveer 25 minuutjes) door rustige woonwijken. Vooral met het weer van vandaag is dat geen straf. Zonnetje, 20+ graden, lekker briesje erbij.... De indian summer op zijn best!
25 minuten fietsen, dat is nu niet echt een hypersportieve prestatie, dus ik ben gewend om gewoon in mijn dagelijkse kleren te fietsen. Vandaag was dat mijn vintage bruin-met-witte-stipjes jurk, met daarbij mijn niewe bruin-geruite hooggehakte schoenen met een strikje op de neus. Gewoon, leuke kleren. Zonder jasbeschermers op mijn fiets moet ik wel oppassen met rokjes, als ze te wapperend zijn komen ze tegen de achterband aan en worden ze vies, maar deze jurk is precies goed om mee te fietsen. Dus, geen probleem.
Zou ja denken. En toch heb ik vaak het idee dat mensen een beetje raar opkijken als ik langs kom fietsen. Ik dacht altijd dat dat ingebeeld was, maar vandaag werd ik aangesproken door een andere fietser, die er maar niet over uitkon dat ik echt kon fietsen met hoge hakken aan. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat fietsen met hakken juist makkelijker is dan lopen met hakken, en dat ik zeer getraind ben, maar hij bleef maar zeggen dat ie nog nooit zoiets had gezien. Mooi is dat. Vanaf nu zit ik dus paranoide op de fiets, en is iedere rare blik en iedere lach achter mijn rug bedoeld voor mij.
En dat is niet eerlijk! Ik bedoel, wie ziet er nu echt opvallend uit op de fiets, ik in mijn dagelijkse kloffie, of de man die het nodig vind om zijn weg van werk naar huis af te leggen gekleed in strakke fietsbroek, reflecterende jas, met extra lampjes om zijn been en bovenarm en natuurlijk niet te vergeten een helm met nog meer lampen (voor EN achter) en een achteruitkijkspiegel?