Over een jaar...

In San Francisco hebben we besloten dat we zeker aan het eind van onze periode hier in de VS een rondreis moeten gaan maken, die eindigt in California.
Ik heb alvast even een ruwe schets van de route gemaakt (je moet even uitzoomen om de hele kaart te zien, om de een of andere reden laat ie maar een stukje zien hier):


View Larger Map

4500 mijl, dus dat is bijna 7000 kilometer.... In 3 weken. Moet te doen zijn, toch?

Stilte

We waren een weekje in San Francisco, voor een congres en wat dagen vakantie eraan vastgeplakt. San Francisco is prachtig, er zijn wel heel veel zwervers daar, de omgeving is fantastisch, rondrijden in een cablecar is alsof je in een prettige achtbaan zit, en de zon scheen de hele tijd. Ik heb een hardnekkige blaar opgelopen, en zoals altijd had ik weer een klein stuk marte overgeslagen met de zonnebrandcreme. Gelukkig is de zonneschade van onze fietstocht over de golden gate bridge beperkt gebleven tot een stuk hiel & bovenkant voet. Ik had wel gedacht aan mijn oren, opluchting!
Ik zal binnenkort een uitgebreider verslagje neerzetten, met foto's. Tot nu toe moet je het hier mee doen(overduidelijk niet door mij genomen):

Waarom win ik nu nooit de staatsloterij???!!!

Deze crisis creeert soms een paar buitenkansjes, zoals de mogelijkheid om de eigenaar te worden van een unieke woning ontworpen door Frank Lloyd Wright voor slechts $2.7 miljoen. In ieder geval in mijn hoofd ontvouwd zich een scenario van grote verliezen op de beurs die de eigenaar van dit staaltje architectuurgeschiedenis bijna de kop hebben gekost, en het enige wat hem nog rest is toch maar de derde woning te verkopen......
Nu moet ik zeggen dat er wel een erg opvallend sixties gevoel in het huis rondwaart, maar van buiten is het toch wel echt adembenemend:


KOOPJE!

Georganiseerd!

Mensen die mij kennen weten dat ik soms een beetje een rommelige inslag heb. En die rommeligheid houdt natuurlijk niet ineens op te bestaan als ik de voordeur van mijn werk doorloop. Maar, ik had wel goede voornemens na mij promotie om mijn werkend leven meer georganiseerd te houden vanaf dat moment. Het eerste slachtoffer was mijn computer: een fatsoenlijk backup beleid, en een duidelijke structuur in mijn documenten folders. Een maand geleden heb ik een veel grote stap gemaakt in mijn organisatie-ontwikkeling, en in mijn ontwikkeling als 'echte wetenschapper'. Ik heb het whiteboard in mijn kantoor geupgrade van flauwe-grappen/ kreten/ tekeningen bord naar onderzoeksprojecten overzicht.

Daarvoor al had ik voor ieder nieuw project wat daadwerkelijk ging worden uitgevoerd een opschrijfboekje in gebruik genomen, waarin ik probeer de belangrijke beslissingen, details en uitkomsten van de verschillende experimenten te documenteren (inclusief labels om sub-experimenten aan te geven: woehoe!!!).

Natuurlijk kan ik dit alles ook in documenten op mijn computer opslaan, maar het voelt fijn om gewoon wat tastbare dingen om me heen te hebben, die ik in een oogopslag kan zien. Bovendien merk ik dat ik veel sneller even een aantekening maak in een van mijn boekjes of mijn whiteboard dan dat ik gecomputeriseerde aantekeningen bijhoud.

Uiteindelijk blijkt trouwens de echte rommelige aard van het beestje toch niet verdwenen.

Aanschouw mijn bureau:

Interior decorating II

Zelfs met de leuke muurstickers vond ik de huiskamer nog steeds een beetje saai. Mijn strategie om vooral neutrale meubels te kopen, zodat ik niet plots met een niet matchende kamer zou zitten heeft een beetje gebackfired, vooral omdat ik niet echt rekening had gehouden met het feit dat de vloer, muren en gordijnen ook erg neutraal zijn. Wat in een totaalplaatje leidde tot een grote beige blob als huiskamer.

Eerst dacht ik erover om de bank te vervangen voor een kleuriger exemplaar. Maar, dat zou weer een bloel transport betekenen, nieuwe (tweedehandse) bank hiernaartoe krijgen, van de oude bank afkomen.... En bovendien vind ik het wel erg handig dat onze huidige bank ook een slaapbank is, en er toch nog best wel normaal uitziet. En als laatste zat ik ook nog met het feit dat Ezra, onze poes, de zijkanten van deze bank al helemaal aan gort heeft gekrabt. En ik zou het zonde vinden als ze nog een bank aan dezelfde behandeling zou onderwerpen. Eigenlijk kwam het erop neer dat een nieuwe bank kopen ervoor zou zorgen dat dat we uiteindelijk allemaal zouden gaan verzuipen in gesmolten poolkap-water.

Aan de andere kant hadden de zitkussens van onze bank hun beste tijd wel gehad. En zag het er dus allemaal een beetje flets uit. De oplossing: Ik heb online nieuwe vullingen voor de zitkussens besteld, en een aantal kleinere kussentjes om te dienen als rugkussens. En op het fantastische Etsy ben ik helemaal losgegaan met het bestellen van veel te dure kussenhoesjes (ik had immers al dat geld uitgespaard door geen nieuwe bank te kopen.... En ze waren handgemaakt, daar moet je natuurlijk wel voor betalen.) En hier is het resultaat:

De meest rechter kussenhoes komt trouwens niet van Etsy, die heeft een lieve vriendin voor mij gemaakt bij het fantastische martegaatnaaramerika afscheids-knutselfeestje. Dat kussen was het uigangspunt voor de rest van de kussentjes.
Ik ben zelf heel blij met het resultaat. Het geeft de kamer voldoende afwisseling om het er nog wel een jaartje in vol te houden!

Miss Middelmatig

Het nadeel van werken op Harvard: in plaats van de standaard nerdige wetenschapper-collega's (waartussen ik me prima thuisvoel) heb je ineens collega's die pianowonderkind, schoonheidskoningin, politieke activist of een combinatie van alle hiervoor genoemde dingen zijn. Ha, nou, uhm. Ik kan een heel lekkere taart bakken! Misschien moet ik mee gaan doen met taartbakwedstrijden, dan kan ik zeggen dat ik een redelijke wetenschapper ben En een awarwinning cakesculptor. Baking prodigy..... Klinkt niet slecht. Helaas ben ik een beetje laat voor het prodigy gedeelte. Ach ja, ik moet er maar gewoon mee leren leven, met mijn middelmatigheid!

ps: de foto hierboven is niet random gekozen, een van die 4 vrouwen is echt een collega van mij. Ongelogen.

Pi(e)-dag!!

door Yair
Even voor de duidelijkheid, in de VS schrijf je eerst de maand en dan de dag, het is vandaag dus 3-14, pi dus.

Kortom, maart kon al niet stuk met square root day op 3 maart (iets wat maar negen keer per eeuw voorkomt), en dan hebben we vandaag Pi-dag! Pi-dag is helaas iets minder zeldzaam, het is namelijk een jaarlijks terugkerende dag, en op 22 juli hebben we zelfs pi-approximation day (22/7 is ongeveer pi), dus eigenlijk zijn er 2 pi-dagen per jaar, maar desalwelteplus.

Het leuke is natuurlijk dat je Pi op z'n engels moet uitspreken en dan is het ook meteen duidelijk wat we vandaag moeten doen, dat dan het liefst om 1:59 en 26 seconden, maar dat spreekt voor zich.

Over Pi: Pi komt van het griekse woord perimetros, wat omtrek betekent. Pi is irrationeel (wat wil zeggen dat het geen breuk is van twee eindige getallen q/k), en het is trancedent (wat wil zeggen dat er geen eindige algebraische vergelijking met Pi als uitkomst is). Het is niet bekend of Pi een normaal getal is (wat wil zeggen dat elk nummer of elk blok van nummers even vaak voorkomt als je zou kunnen verwachten op grond van puur toeval).

En over Pi-dag: MIT stuurt meestal zijn acceptatie brief naar toekomstige studenten op Pi-dag. Het amerikaanse congres heeft 14 maart 2009 erkend als officiele "nationale Pi-dag". Pi-dag wordt gevierd op vele scholen in de Verenigde Staten (als het niet in het weekend valt zoals vandaag).

Tot slot, een kort piem (ipv poem): "How I need a drink, alcoholic of course, after the heavy lectures involving quantum mechanics". Het idee achter piems? Tel het aantal letters per woord...

www.marteotten.com

Aangezien ik tegenwoordig een professioneel en georganiseerd werkend leven probeer te hebben moest ik er toch eens aan geloven: een website. Maar ik had geen zin om me te verdiepen in dreamweaver, en kon geen informatie vinden over een persoonlijk website binnen het harvard domein. Dus: simpele oplossing, ik heb een domeinnaam gekocht, en daar nog een blog aan gehangen. Geen gedoe met webdesign, en ik vind het toch wel erg cool dat als je www.marteotten.com intypt, dat je dan op mijn eigenste website uitkomt!

Dit Marte in Amerika blog heb ik via blogger, maar mijn werk-website loopt via wordpress. En het leuke van wordpress is dat je daar gratis statistiekjes bij krijgt met de bezoekersaantallen van je blog, en waar ze precies naar hebben gekeken. Errug leuk. Hoewel de bezoekersaantallen tot nu toe niet echt in de papieren lopen, en bovendien vooral gericht zijn op de pdf's van alle artikelen waar ik (co-) auteur op ben. Alle illegale pdf's wel te verstaan, want ik schend natuurlijk eigenlijk het copyright van de uitgever door ze op mijn website te zetten. Ach... Alles om mijn bezoekcijfers op te krikken!

Klapstuk

Grappig dat ik helemaal naar de VS moest gaan om de kans te hebben om eens wat echte hollandse pot te gaan bereiden!

Een collega van mij heeft een biologisch vlees abbonnement, waar ze iedere twee weken verschillende diepgevroren verantwoorde opgevoede stukken dier van krijgt. Door zwangerschap en bijbehorende misselijkheid was er sprake van enige filevorming in haar vriezer, en dus is ze vandaag langsgeweest om wat stukken vlees aan mij te geven! Yair is natuurlijk helemaal blij, want ik kook tegenwoordig bijna compleet vegetarisch, dus dit is een leuke afwisseling. Bij deze gulle gaven zat ook een stuk ongerookt spek. Nadat ik even had zitten prakkeseren wat ik DAAR nu weer mee zou kunnen doen (ik ken niemand met een rookoven), kwam er ineens vaag bovendrijven dat ik ooit een recept tegen was gekomen wat vroeg om ongerookt spek..... Maar wat was dat ook alweer..... Nou ja, op dat moment kwam het niet uit de mist van mijn brein naar voren, maar toen ik net de badkamer aan het schoonmaken was kwam ik er ineens op. Klapstuk! Zuurkool met klapstuk! Dus, binnenkort ga ik voor het eerst in mijn leven klapstuk klaarmaken en eten. Het zou helemaal ideaal zijn als het tegen die tijd nog net even een dagje gaat vriezen.....

Jojoweer

Ik vind het maar een vreemd klimaar hier. Dit was afgelopen maandag:
Drie dagen daarvoor was het nog 15 graden boven 0, maar op zondag en maandag sneeuwde het zo hard dat alle scholen in Cambridge waren gesloten. Na een week van stevige vorst is het vandaag weer heerlijk warm, en is alle sneeuw alweer verdwenen. Ik vind het maar raarrrr. Het weer heeft hier duidelijk nog nooit van het woord "geleidelijk", of "lente" gehoord.

Als je aan het einde van je geld nog wat maand over hebt...

... dan is het niet zo'n heel gek idee om wat paardensla te gaan plukken! Jajaja, ik was jullie nog een eindverslagje schuldig over het avontuur met de dandelion greens van vorige week. Hoe was het? Niet heel slecht! Een beetje bitter, net zoals heel veel van de andere greens, wat niet helemaal optimaal was in dit recept. Dus als jullie op een dag besluiten om je groenten alleen nog maar zeer lokaal (= achtertuin) te zoeken, dan zou ik aanraden om de peerdenslaoi als volgt klaar te maken: Uitje fruiten, blaadjes in stukjes erbij, 2 cm gember erbij raspen, 2 teentjes knoflook, geperst, een pepertje (of wat sambal) een lepeltje suiker en tomaat in kleine stukjes. Alles een beetje laten sudderen totdat de blaadjes geslonken zijn. Lekker met rijst!

Met gnocchi in een romige saus was de paardensla ook heel goed te eten (gnocchi waren goed gelukt, en lang niet zoveel werk als ik dacht!). Hier een fotootje van het eindresultaat:

gemiste kans

Ergens is het jammer dat ik de taalpsychologie heb verlaten. Ik had graag nog eens een artikel geschreven over een experiment waarin woordvolgorde een kritieke rol speelde, zodat ik had kunnen beginnen met een quote uit het nummer Subbacultcha van de Pixies:

This is a song about something there,
There is something about this song.

Iedere keer als ik dit nummer hoor dan voel ik toch wat spijt. Eigenlijk had ik gewoon een experiment moeten verzinnen, gewoon om deze quote te kunnen gebruiken.... Gelukkig heb ik Pandora om me zo nu en dan aan het bestaan van deze quote te herinneren. Jeeeh Pandora!

Dit is trouwens niet mijn allerfavorietste nummer van de Pixies. Dat is dit nummer


The Pixies zijn volgens mij hier in Boston opgericht, als ik me niet vergis. Heilige grond!!!

Crisis

Voor mij zelf voelt De Crisis nog behoorlijk abstract aan. Hier in Cambridge zijn de huizenprijzen niet gigantisch gedaald en is de banenmarkt nog heel redelijk, dus er staan niet dramatisch veel huizen te koop. Niemand die ik hier ken is direct aangedaan door de crisis, hoewel misschien het feit dat de meeste universiteiten hun zoektocht naar nieuwe vaste staf hebben stopgezet het leven van veel mensen wel direct of indirect zal gaan beinvloeden.

Maar toen ik naar dit blog keek werd De Crisis ineens een stuk tastbaarder. Na twee pagina's foto's was ik te gedeprimeerd om nog door te klikken. Brrrrr. Ben blij dat ik niet zo'n baan heb, de financiele sector is niet echt een pretje nu, lijkt mij.

Bezuinigen

Afgelopen zaterdag hebben Yair en ik even rondgelopen door een van de musea van Harvard. Dit was het museum waar tijdelijk een deel van de kunstcollectie te zien is, zolang het echte grote gebouw wordt gerenoveerd. En dat is best een aardige kunstcollectie, zou ik zeggen. OK, ze zullen vast de beste werken laten zien in deze tijdelijk tentoonstelling, maar toch, dat waren geen derderangs Monetjes en Manetjes.

Nu zat ik vanochtend in een van de vele gratis Harvard buslijnen op weg naar mijn lab in Boston na te denken over Harvards financien. De universiteiten hier worden volgens mij voor het overgrote deel gefinancieerd met 'prive'geld. Rijke alumni, of mensen die graag alumni zouden willen zijn, of die graag willen dat hun niet al te slimme kinderen toch alumni worden, geven grote sommen geld, en dat geld wordt beheerd door de universiteit, die vervolgens met een deel van de winst van dat geld al het onderwijs, onderzoek en aanverwante zaken financiert. Met de beurscrisis is de zogenaamde endowment van Harvard (die ongeveer gelijk is aan ettelijke jaren de begroting van Nederland) ongeveer gehalveerd. Nu is Harvard extreem rijk, maar dit is toch wel hard aangekomen, en wij krijgen dan ook menig mailtje in de inbox dat de broekriem moet worden aangetrokken, alle vacatures zijn ingetrokken, en dat er geen gratis papieren bekertjes meer zullen worden verstrekt bij de koffieautomaat.
Nu zat ik zo te denken, het lijkt mij dat het niet moeilijk is om te bezuinigen voor een instituut als Harvard. Als je het mij vraagt zou ik beginnen met het sluiten van de musea (geen onderhoudskosten meer, al die overactieve guards kunnen naar huis en ik neem aan dat die Jackson Pollocks, Van Goghs en Monets best wel wat opbrengen op de veiling. Zelfs nu nog.) Vervolgens worden alle gratis buslijnen opgeheven, of je moet er gewoon voor betalen. En ook dat busje dat je na 7 uur 's avonds kan bellen om je persoonlijk te laten vervoeren over de campus (voor niks-nada-noppes) rijdt ook niet meer. Laat ze maar fietsen kopen, die verwende studenten! Alle nutteloze kerkgebouwen worden verkocht. En een van de eerste 23 statenbijbels gedrukt toen de boekdrukkunst net wat uitgevonden: naar de veilig ermee.
En om dan nog wat microbezuinigingen te doen: geen wagenwiel-koekjes meer bij iedere vergadering, geen gratis koffie & chocolademelk meer uit de automaten iedere dag tussen 3 en 4, en geen luxe hapjes meer bij de al zo zwaar gesubsidieerde vrijdagavondborrel ($2 voor een glas sterke drank, en je mag zelf inschenken). En vanaf nu laten we als er iets te vieren valt niet meer Yo Yo Ma opdraven, maar huren we gewoon iemand in van het locale conservatorium.

Daarmee lijkt het gat in de begroting me wel behoorlijk gedicht, of niet?

Verrassend nieuws

Zit ik rustig te werken, hoor ik net een paar collega's uitroepen: "Yair is overleden!". Hmm, ik kreeg een Paul McCartney-achtig gevoel, 'als ik zou overlijden zou ik de eerste zijn die het zou weten'.

Maar het ging om de magnetron. Spullen in ons lab worden naar mensen vernoemd, en omdat ik een fanatiek gebruiker ben van de magnetron is die naar mij vernoemd. En deze magnetron is er net dus mee opgehouden. Jammer natuurlijk, maar minder dramatisch dan het klonk...

Voortgangsrapportage

De bananentaart met limeglazuuris helemaal klaar

En de gnocchi zijn klaar om het kokende water in te gaan.

En ondertussen hebben we ook nog het huis schoongemaakt! Wat een productieve dag.....

paardensla

Toen ik afgelopen woensdag de biologische groentenbox inspecteerde zat er een bosje onbekende blaadjes in. Niet echt onbekend, want het leek verdacht veel op paardenbloemenblaadjes.

Een snelle inspectie van de inhoudsopgave van de box leerde mij dat dit dandelion greens waren. Dat klinkt heel spannend en exotisch maar dandelion = paardenbloem.... Nu heb ik wel vaker gelijk (vraag maar aan Yair), maar ik vond het toch erg verrassend dat dit echt paardensla is. Ook al verpak je het in een mooi bosje, met een label en een lintje, het blijft toch gratis onkruid. Voor mijn gevoel. Hoewel ik op basis van de naam paardenSLA natuurlijk al lang geleden had moeten afleiden dat dit gewoon een eetbare groente is. Maar ik moet zeggen na het debacle met de boterbloemen waar je geen boter van kon maken heb ik al jong geleerd dat nomen niet altijd omen is bij planten.....

Maar vanavond gaan we dus heel spannend zelfgemaakte gnocchi met romige saus van paardensla eten.

Verder heb ik vandaag sowieso weer een lekkere kookdag. Er staat een grote pan met rode kool te pruttelen op het vuur, en misschien ga ik ook nog wat doen met de groene kool die al bijna twee weken in de koelkast ligt. Soep maken ofzo. Hoewel koolsoep wel heel erg klinkt als economische- depressie-voedsel. Maar ja, we zitten natuurlijk ook midden in een crisis. En als je al paardensla eet, dan kan je verder ook niet echt veeleisend zijn. Toch?