Flashmob

Ik begrijp dat het weer uitstekend is in Nederland, dus niemand zal de extra opvrolijking nodig hebben, maar onderstaande filmpjes zijn te leuk om niet te posten. De eerste is deste leuker omdat het niet is bedacht en uitgevoerd door een reclamestudio (denk ik).

tv-wetenschap

Deze strip van phdcomics is alleen maar grappig voor nerds die ook nog tv kijken (en dan vooral naar semiwetenschappelijk crimis), zoals ik, maar ik wilde m jullie toch niet onthouden:

Ezra de meesterverstopper

Ezra is bang voor de stofzuiger, en dus verstopt ze zich als we schoonmaken. Want als jij de stofzuiger niet meer ziet, dan kan de stofzuiger jou ook niet meer vinden:

peterselie soep

Aangezien we maar 4 blaadjes peterselie op hadden gegeten afgelopen vrijdag was er nog een hele bos peterselie over. In de meeste gerechten gaan hooguit 2 eetlepels gehakte peterselie, dus wat moest ik met een hele bos? Google vertelde mij de oplossing: peterseliesoep!

Met een bos peterselie, wat aardappel en wat ui (waar ik ook mooi die bos lente-ui in kon die ook al niet was opgegaan afgelopen vrijdag) aten wij vanavond een verdomd lekker soepie!

Meissie de hond

Mijn lieve zus Renee heeft samen met haar vriend een hond genomen. De hond heet Meissie (ze wonen in Edinburgh, dus dan is zo'n nederlandse naam extra leuk!), en ze komt uit het asiel waar ze al bijna een jaar woonde, nadat ze als zwerfhond van de straat was gehaald. Het is echt een hele mooie hond, en zelfs als niet-hondenmens wordt ik vrolijk van de blijdschap die deze hond uitstraalt.

Uit eten

Eating out is heel normaal hier in de VS. Ik heb al regelmatig mensen horen zeggen dat ze proberen om minimaal 3 keer in de week zelf te koken (implicerend dat dat meestal dus niet lukt). Wij gaan niet zo vaak uit eten. Ik vind koken leuk ("Oh echt waar?"), en het eten wat je hier krijgt is vooral veel, veel ingredienten, grote porties, en niet altijd even lekker. Of gezond.

Maar er zijn wel een paar goede (en wat duurdere) restaurants bij ons in de buurt, dus voor speciale gelegenheden gaan we zo nu en dan echt compleet vrijwillig buiten de deur eten. Zo zijn we gisteren uit eten geweest voor Yairs verjaardag, bij 'Hungry Mother', een restaurant dat zich specialiseert in southern fare with a french twist. Ondanks dat het restaurant heel goed staat aangeschreven had ik me bijna laten afschrikken door de naam van het restaurant. Iedere keer als ik Hungry Mother hoor, dan denk ik eerlijk gezegd vooral aan een vrouw met hele grote en heel laaghangende borsten in een verschoten bloemtjesschortjurk die aanvalt op een groot stuk vet vlees. Niet echt iets waar je aan wil denken als je moet beslissen bij welk restaurant je gaat eten. Maar daar heb ik me overheen kunnen zetten, en dat was maar goed ook. Het eten was heerlijk (vooral de voorgerechten: een canape van rundertong, kleine biscuits met een subtiele, zachte gerookte ham en een gelei van pepertjes, grote sappige mosselen in een bouillon met bacon en lenteuitjes, aiaiaiai), de wijn was goed, en de prijzen waren niet eens heel bizar hoog.

Als je ooit in de buurt ben is het een absolute aanrader.

Maar ook hier was weer sprake van datgene wat me het allermeeste stoort in alle Amerikaanse restaurants waar ik tot nu toe ben geweest: de enorme snelheid waarmee je eten wordt geserveerd en de gangen elkaar opvolgen. We zaten nog amper en er werd ons al gevraagd wat we wilden drinken, na 5 minuten wilde men weten wat we wilden eten, en nog geen 10 minuten nadat we onze bestelling hadden doorgegeven stonden niet alleen de 'amuses' die we hadden besteld op tafel, maar ook het voorgerecht dat we samen wilden delen. Gelukkig duurde het daarna even voordat het hoofdgerecht kwam (>10 minuten!), maar daarvoor is de serveerster zich wel 2 keer komen verontschuldingen. Meteen nadat de borden van het hoofdgerecht waren weggehaald kwam er iemand om te vragen of we ook een dessert wensten, en toen heb ik gezegd dat we graag nog eerst even onze fles wijn wilden leeg drinken, want die was nog half vol na dit sneltreinvaartdiner. Uiteindelijk hebben we ons avondje uit tot 2 uur kunnen rekken, en hiermee hebben wij langer gedineerd dan alle andere gasten, inclusief mensen die na ons binnen kwamen.

Nu heb ik er geen probleem mee dat de service snel is als je bij de afhaaldiner snel je avondeten weg wil zetten, maar als je leuk gaat eten in een gezellig restaurant, dan is rustig tafelen toch onderdeel van je avond? Klaarblijkelijk niet in Amerika....

Misschien dat ik de volgende keer gewoon vantevoren zeg dat ik graag rustig wil eten, en wat tijd tussen de gangen wil. Want als ze iets WEL zij in hier in de States, dan is het service gericht (je wil toch die tip van >18% hebben!) dus misschien dat dat wel werkt.

tranen

Philip Toledo, een fotograaf, heeft een prachtig blog gecreeerd over de interactie met zijn hoogbejaarde vader met korte termijn geheugen-problemen: http://www.dayswithmyfather.com/
Het is echt prachtig, maar ook erg verdrietig.

Een seculiere seider

Gisteravond hebben we (twee dagen te laat) het begin van Pesach gevierd met een compleet seculiere seider, samen met Christopher, een collega van mijn werk, die eerst mormoon was (inclusief het magische ondergoed!! Ik lieg niet!!!!), maar nu al weer een paar jaar is bekeerd tot het jodendom.

Tijdens de seder wordt de exodus van de joden uit egypte herdacht, geillustreerd met verschillende soorten symbolisch voedsel, verhalen, vraag-antwoord spelletjes en liedjes. Ik had een haggadah (het spoorboekje voor de sederavond, zeker noodzakelijk met alle dingen die je moet doen) gedownload van een seculier humanistisch joodse gemeente, waarin het woord god niet eenmaal voorkwam en het verhaal van de exodus behoorlijk was ingekort, met veel nadruk op de bredere relevantie van het feest, gebeurtenissen in de moderne tijd, en mensenrechten in het algemeen. Dit was een absolute aanrader voor mensen zoals ik die niet religieus zijn, en geen hebreeuws spreken!

Ik had de avond vantevoren de charoset gemaakt, en heerlijk mengsel van appel, peer, banaan, noten en zoete wijn naar recept uit de joodse kookbijbel van Claudia Roden, eieren geroosterd (ja je leest het goed: geroosterd) en rode bieten gekookt zodat we een echte seder-plate bij elkaar hadden:

matzes ongerezen brood, want de joden op de vlucht konden hun brood ook niet laten rijzen

peterselie + zout water als herinnering aan de tranen vergoten door de slaven, en als symbool voor ons ecosysteem (groene planten en zeewater)

bittere groente (lente ui) symbool voor het bittere lot van slaven

geroosterd bot (rode biet, het vegetarische alternatief) dieroffer

geroosterd ei vruchtbaarheid (hoewel zo'n geroosterd ei er heel zielig en verschrompeld uitziet, weinig vruchtbaars aan)

sinaasappel (moderne toevoeging) symbool voor gelijkwaardigheid van man en vrouw, en openheid tov van mensen met welke sexuele voorkeur dan ook

charoset heeft de kleur van klei, waarmee de slaven bouwden voor de egyptenaren, terwijl het tegelijkertijd zoet en lekker is: bitterzoet, zoals de hele passover is.

en heel veel wijn als plengoffer en om te drinken

Daarnaast had ik geroosterde eiersalade gemaakt voor op de matzes, en een canape van rode bietensalade met een beetje sour cream, want je moet de hele haggadah doorlopen voordat je mag eten, en ik hou er niet van om hongerig te zijn... Dus op deze manier hadden we wat hapjes vooraf.

Vantevoren had ik twijfels of het wel leuk zou worden: ik en een religieus feest? Yair en zingen? Is drie mensen wel genoeg om een gezellige seder te creeeren? Maar het was superleuk! We hebben gezongen, gegeten, gedronken, stilgestaan bij het lot van mensen die minder hebben, en gediscussieerd over geloof. Dit was zeker voor herhaling vatbaar, dus volgend jaar weer (en dan ga ik al vroeg mensen uitnodigen, zodat we dit kunnen delen met meer mensen).

Italie - teaser

Ik heb trouwens ontzettend veel zin om naar Italie te gaan. We gaan naar Scheggino, een dorp zo klein en middeleeuws dat google maps niet eens de straat waar ons vakantie huis staat precies kan aangeven op de kaart.

Maar, zoals de zoon van de huiseigenaren me vertelde: "Vraag gewoon iemand in Scheggino naar het huis van Archetti, en zij kunnen je de weg wijzen." Kan het beter dan dat?
Het enige is dat de weersvoorspellingen niet echt superhoge temperaturen aangeven. rond 15 graden op de dag dat we daar naartoe gaan. Maar ach, we hebben ons eigen middeleeuwse fortje om lekker in te loungen als het te koud is. Ik heb niet voor niets een reisgids en een italiaans kookboek in handzaam paperbackformaat besteld bij Amazon als voorbereiding op deze vakantie (die ze trouwens pas maandag gaan verzenden zag ik net! Terwijl ik ze toch echt een afgelopen maandag heb besteld, en bij alles stond dat het 'in stock' was. Grmmmbl. Als het nu nog maar op tijd aankomt!)
Dat reuze bestek op de shouw doet me trouwens denken aan die ene foto van Sophia Loren die op de voorkant van haar kookboek staat. Moet niet vergeten die even te recreeren als we daar zijn (wel shit dat ik dus voor die tijd al die plastische chirugie moet laten doen om enigszins op La Loren te lijken: cheeck implants, lippen laten opspuiten, chemical peeling....).

Pfff

Ik post de laatste tijd weinig, ik weet het.
Weinig inpsiratie. Druk. Allemaal geen excuus! Ik heb nog niet eens een recap gepost van ons uitstapje naar SanFran en we vertrekken alweer bijna naar Italie..... En daar heb ik zeker geen internet, dus dat wordt 2 weken oorverdovende stilte.

Maar ja, om het goed te maken, een link naar een leuk stukje van Merel Roze: linkerdelink. Als ik zelf niets leuks kan schrijven dan moeten jullie maar bij anderen gaan lezen (en nee, het onderwerp van dat stukje heeft niets met mij te maken, ik vond het gewoon een superleuk geschreven verhaaltje, het is geen hint). Ik moet haar nieuwe boek nog steeds gaan kopen, de samenvatting spreekt me erg aan.

mijn allerliefste huisgenoten

Egoistisch

Toen ik vanochtend een bericht zag over de aardbeving in Italie was mijn eerste gedachte een zeer onaardige en egoistische. We vertrekken over twee weken voor een vakantie in midden italie, dus mijn eerste gedachte was "Oh nee, als 'ons' vakantiehuis er nog maar staat". Gelukkig was mijn tweede gedachte gewijd aan de mensen met wie we het huis ruilen, want die wonen volgens mij ook in midden italie (niet in dat vakantiehuis, dus ik weet niet precies waar). Ik heb even gekeken, en volgens google maps zit er toch 100 km tussen het middelpunt van de aardbeving en ons vakantiedorp, dus waarschijnlijk zit het wel goed met mensen & huizen daar. Maar toch.
Ik heb wel een mailtje gestuurd aan onze italiaanse contactpersoon (zoon van die mensen die hier in Cambridge woont), om te vragen of iedereen het goed maakt. En ik heb zelfs aan mijn italiaanse kamergenoot gevraagd hoe het met zijn familie en vrienden gaat, een hele overwinning, want ik HAAT hem. Maar gelukkig woont zijn familie in het noorden, en is alles goed.

Weer iets nieuws gegeten!

Ik had al eerder verteld dat ik van een collega haar overschot biologisch vlees had gekregen. Gisteren had Yair een etentje bij ons thuis georganiseerd, met collega's en vrienden, en dat leek mij de ideale gelegenheid om de grote roasts klaar te maken die ik nog in de vriezer had liggen. Een daarvan was een 'smoked shoulder', gerookte varkensschouder. Geen idee wat ik daarmee moest, maar google was mijn redder: onder water zetten, flinke eetlepel mosterd erbij, anderhalf uur koken, afspoelen, en dan nog eventjes koken met een beetje water met wat azijn (of bier) en wat groenten. Klonk verdacht simpel, en het leek me nogal een gok om zoiets voor te gaan zetten aan gasten zonder het uit te proberen. Maar what the heck, ik had ook nog veel ander eten (vis, groenten), dus als het smerig was, dan was het pech. Maar het was niet smerig. Het was echt ongelooflijk lekker. Ik denk misschien wel het lekkerste varkensvlees wat ik ooit heb gegeten. Viel zo van het bot af, smakelijk, niet vet, maar juist lekker mals.... Hmmmm! Aanrader dus, als je er ooit tegenaan loopt.
(excuus voor de onscherpe foto, ik had haast want ik moest nog naar de visboer, en de slagroomtruffel-vullingen moesten nog door de gesmolten chocolade worden gehaald)
Het diner was een succes, 12 mensen zijn zonder honger hier weggegaan na een heel gezellig samenzijn.

Oh, misschien is Boston zo gek toch niet.

Ik zit nu te kijken naar een programma over aardbevingen in San Francisco. Eerst over de grote aardbeving van 1906, waarbij de San Andreas breuklijn is gescheurd over een lengte van 270 mijl, 400 km, waardoor op sommige plekken de aarde blijvend 7 meter is verschoven. In '89 is er ook een aardbeving geweest, maar deze wordt in dit programma geclassificeerd als een voorschok, waarbij overigens wel meer dan 70 mensen zijn omgekomen. "Race against time", "Waiting for the big one"..... De wijk die ik zo op het eerste oog het leukst vond (Marina) blijkt ook nog eens de gevaarlijkste wijk, omdat deze compleet is gebouwd op nieuw 'opgespoten' land, bovenop het puin van de aardbeving van 1906, en dat soort slappe grond brengt de schokken ernstiger over dan rots waarop een groot deel van de rest van de stad is gebouwd. In nederland is het natuurlijk heel normaal om op blubber te wonen want we hebben niets anders, en er zijn geen aardbevingen.

Misschien ben ik wel blij dat we toch niet bovenop een breuklijn wonen!

Auw

De New York Times heeft mijn nationale trots gekwetst.....

By the time Mr. Obama ended his evening at Buckingham Palace and a working dinner for the leaders assembling here — representing a group as diverse as the established European powers and Japan to Indonesia, India, Saudi Arabia and the Netherlands

Natuurlijk weet ik wel dat Nederland een klein onbetekenend landje is, maar om nu zo op papier te zien dat wij geen established european power zijn.... Nou ja, in ieder geval worden we wel op een lijn genoemnd met Saudi Arabie (dat zal wel te danken zijn aan ons fundamentalistische christen premier)!