Overzicht

Ik ben gestopt om in iedere vermaanddag post ook de foto's van de voorafgaande maanden te plaatsen. Die posts werden zo gigantisch lang! Maar, voor mensen die graag de veranderende Amitai op 1 pagina willen zien heb ik een speciale pagina aangemaakt. Je kan hem vinden via de sidebar (even klikken op 'vermaanddagen') of je kan hier klikken: HIER.

Ik zal iedere maand de nieuwe foto erbij plaatsen, zodat het echt een overzicht blijft. Trouwens, ik vind dat hij opvallend weinig is veranderd over de maanden. Maar misschien ligt dat aan mij...

Achtste Vermaanddag

Grootse gebeurtenissen dit weekend: Zomertijd, heerlijke warme dagen en natuurlijk Amitais 8ste vermaanddag! Dat vraagt om foto's en een overzichtje van de mijlpalen van deze maand. Allereerst de foto's...Het wordt iets lastiger om de foto's te nemen, je merkt nu echt dat Amitai mobieler aan het worden is. Hij gaat aan de haal met de hond, of hij gaat er zelf vandoor. Nou ja, het valt nog mee natuurlijk, echt ver komt hij niet. Wat de maandfoto's betreft kijkt ik niet uit naar het moment dat hij gaat kruipen danwel lopen. Maar verder kijk ik daar natuurlijk wel naar uit! Alhoewel, die plinten in de keuken... Ik moet nu toch echt eens serieus daar mee bezig gaan houden. Niet te veel tijd in de zon op het balkon doorbrengen, en meer tijd bezig zijn met het bestellen en installeren van plinten, Marte!!!

 

Dit was een beetje een zware maand voor Amitai. Hij was een paar weken in de lappenmand met zo nu en dan koorts en vrij veel algehele malaise. In ruil daarvoor heeft hij wel 2 tanden gekregen, 2 ondertanden direct naast elkaar. Alhoewel de ziekte volgens mij niet te maken had met de tanden, in ieder geval niet alleen maar. Alle kindjes op het kinderdagverblijf hadden precies hetzelfde gehad, en het grootste deel van hen heeft toch al (flink wat) tanden. Ik realiseerde me trouwens wel ineens dat we met de komst van de tanden ook zullen moeten gaan tanden poetsen met Amitai. Het start van een echt avondritueel. Leuk! 

Ik denk de meest opvallende verandering deze maand was op sociaal vlak. Ik weet eigenlijk niet helemaal zeker of dat nu al kan, maar hij lijkt wat meer bewustzijn te krijgen dat andere mensen los staan van hemzelf. Hij speelt bijvoorbeeld een 'spelletje' met andere mensen, waarbij hij met zijn hoofd schudt en dan verwachtingsvol kijkt of jij in reactie daarop ook met je hoofd gaat schudden. En als je dat doet vindt hij dat hilarisch. Sowieso vindt hij nu ineens heel veel dingen hilarisch. Rare gezichten trekken, sommige woorden of klanken, kietelen: grote kans op een lekkere schaterlach bij Amitai.

O ja, ook opvallend: Amitai heeft een fascinatie voor alles met knopjes. Afstandbediening, computer, telefoon, maakt niet uit: als er knopjes op zitten wil Amitai het vasthouden.

Scherp

Vanochtend voelde ik ineens een scherp randje in het tandvlees van Amitai (onderkaak, voor). Een eerste teken van een eerste tand?

Wij zijn cool

Een zonnebril maakt iedereen cool.

 

Zelfs de grootste dorks worden een stuk stoerder.

Wel erg mooi daar, trouwens, boven op de berg. Hoewel Amitai het een tikkie koud vond buiten, dus we hebben vooral veel in de kabelbaan gezeten. Naar beneden naar boven naar beneden naar boven naar beneden naar boven. Leuk hoor! Beter uitzicht dan vanuit het restaurant. En een mooie ruime prive-plek om te verschonen, in ieder geval op weg naar beneden (want het was nog vroeg op de dag).

Amitai en de Kunst

Vandaag in Huis Frankendael, onderdeel van de East-Side art for breakfast wandeling

Nu Amitai nog lekker handzaam en gezeglijk is neem ik het er nog even van: lekker vaak op mijn gemak naar het museum. Want over een paar maanden zit dat er waarschijnlijk niet meer in. Als Amitai zelf kan en wil lopen. Een mening heeft en die ook kracht bij kan zetten. Vanaf dat moment zijn musea waarschijnlijk een jaartje of, mwaaaah, 10? wat lastiger in te plannen in ons leven. In ieder geval, als we samen met Amitai willen gaan. Denk ik hoor, wie weet is Amitai wel de eerste peuter op aarde die dol is op musea. Je weet nooit.

 

Bij het museum voor moderne kunst in Salzburg

Ik geloof niet zo in al die dingen, dat je baby slimmer of muzikaler of kunstzinniger wordt als je hem/haar blootstelt aan "hogere" stimuli op jonge leeftijd. Voor zover ik kan zien kijkt Amitai vooral naar het plafond tijdens zo'n museum bezoek, als hij al niet ligt te slapen, dus het zou mij verbazen als de tentoongestelde werken enig blijvend effect op hem heeft. Dit doe ik dus alleen voor mezelf. De musea in Salzburg (waar we een dagje waren tijdens de sivakantie) waren trouwens niets speciaals. Qua tentoongestelde werken dan, de gebouwen waren wel erg mooi.

Kijk 'm genieten!

Normaal gebruik ik de kinderwagen niet echt vaak. Beetje een groot, onhandig ding. Amitai en ik zijn veel wenbaarder als hij in de draagzak zit. Maar voor een middagje slenteren is zo'n wagen echt perfect!

in zijn achteruit

Amitai staat in zijn achteruit! De vraag is natuurlijk, als hij niet uiteindelijk klem was komen te zitten onder de kast, waar zou hij dan zijn uitgekomen?

Zevende Vermaandag

De vermaanddag is alweer meer dan een week geleden, maar ik was er nog niet aan toe gekomen om de foto's (genomen door Renee die gezellig op Amitai's inieminievermaanddagsfeest langskwam. Nee grapje, er was geen feest, maar toevallig was zij er wel de dag voor de vermaanddag, de dag waarop wij de vermaanddag-fotostudio gingen inrichten omdat wij de echte vermaanddag in de auto op weg naar de sneeuw zouden zitten) te posten. Door alle vakantie-gezelligheid had ik er geen tijd voor. Nou ja, misschien had ik wel tijd, hier en daar 10 minuutjes of een half uurtje, maar heb ik die tijd stiekem gebruikt om zelf een boek te lezen. Schande schande, ik weet het, maar het was wel lekker. Sinds ik weer aan het werk ben kom ik toch aan weinig meer toe dan kind, werk, wat sociale contacten en huishouden (en televisie kijken. Daar zou ik echt eens mee op moeten houden. Zonde van de tijd! Maar wel lekker makkelijk....). En dan voelt het ineens als een luxe aan, gewoon tijd om te zitten en te lezen.

Maar genoeg over mijn leesgedrag. Amitai! Zeven maanden! Zijn er nog mijlpalen te melden deze maand? Hmmm, laat me eens even nadenken. Nou ja, Amitai is natuurlijk druk bezig met nadenken over een oplossing voor de huidige financiele crisis, en wat nou eigenlijk de beste aanpak zou zijn qua bezuinigen vs investeren. Helaas is zijn vocabulaire nog wat beperkt, babbabababbamamamapapa afgewisseld met hnngggpffffffrrrrt en zo nu en dan flinke schreeuw en misschien nog wat andere babbelklanken die ik me nu niet kan herinneren. Dus helaas kan ik zijn diepe inzichten nog niet met jullie delen.

Eten natuurlijk! Amitai eet steeds meer naast de borstvoeding. Steeds grotere porties, steeds meer variatie... Amitai knauwt vol liefde en toewijding op een broodkorst, soepstengel of stukje komkommer, maar hij wordt ook errrg enthousiast van een lekker fruitprutje wat hij zo naar binnen kan slurpen. Ook heeft hij ondertussen door dat datgene dat wij in onze mond stoppen ook eten/ drinken is. Regelmatig volgt hij vol interesse en verlangen de happen en slokken die wij nemen. Natuurlijk is mijn hart niet van steen, en geef ik hem zo nu en dan een klein beetje van mijn eigen eten. Dat werkt soms heel goed (Amitai is een supergrote fan van thee, en slurpt gezellig mee uit mijn theebeker. Of eigenlijk is het niet echt slurpen, want hij heeft nog niet helemaal door hoe dat werkt, drinken uit een beker: hij steekt meestal zijn tong in de beker, zodat hij me doet denken aan een katje.) en soms iets minder goed (Amitai genoot volop van de miniminihapjes yoghurt en linzensoep, maar zijn maag vond dat minder).

Verder valt het me op dat het bereik van Amitai iets groter wordt. Als hij zit en zijn speeltje ligt buiten handbereik, dan lukt hem goed om er naartoe te leunen, het speeltje te pakken, en zichzelf weer terug rechtop te duwen. Ook duwde hij zich een tijdje achteruit als hij op zijn buik lag, maar daar lijkt hij nu weer een beetje vanaf gestapt. Begrijpelijk, want dat achteruit 'kruipen' is natuurlijk weinig praktisch, je hebt geen idee waar je heen gaat. Zo heeft hij zichzelf al een paar keer klem gezet met zijn billen onder de bank... Maar er lijkt dus wel een bepaalde behoefte tot verplaatsen in hem te zitten. En dat kan ik me ook wel goed voorstellen. Maar stiekem vind ik het nog wel praktisch dat hij nog niet echt kruipt of tijgert, want dat maakt het voor mij een stuk gemakkelijker! Maar ja, vroeger of later zal ik toch echt die verdomde plinten in de keuken in orde moeten gaan maken.....