Zevende Vermaandag

De vermaanddag is alweer meer dan een week geleden, maar ik was er nog niet aan toe gekomen om de foto's (genomen door Renee die gezellig op Amitai's inieminievermaanddagsfeest langskwam. Nee grapje, er was geen feest, maar toevallig was zij er wel de dag voor de vermaanddag, de dag waarop wij de vermaanddag-fotostudio gingen inrichten omdat wij de echte vermaanddag in de auto op weg naar de sneeuw zouden zitten) te posten. Door alle vakantie-gezelligheid had ik er geen tijd voor. Nou ja, misschien had ik wel tijd, hier en daar 10 minuutjes of een half uurtje, maar heb ik die tijd stiekem gebruikt om zelf een boek te lezen. Schande schande, ik weet het, maar het was wel lekker. Sinds ik weer aan het werk ben kom ik toch aan weinig meer toe dan kind, werk, wat sociale contacten en huishouden (en televisie kijken. Daar zou ik echt eens mee op moeten houden. Zonde van de tijd! Maar wel lekker makkelijk....). En dan voelt het ineens als een luxe aan, gewoon tijd om te zitten en te lezen.

Maar genoeg over mijn leesgedrag. Amitai! Zeven maanden! Zijn er nog mijlpalen te melden deze maand? Hmmm, laat me eens even nadenken. Nou ja, Amitai is natuurlijk druk bezig met nadenken over een oplossing voor de huidige financiele crisis, en wat nou eigenlijk de beste aanpak zou zijn qua bezuinigen vs investeren. Helaas is zijn vocabulaire nog wat beperkt, babbabababbamamamapapa afgewisseld met hnngggpffffffrrrrt en zo nu en dan flinke schreeuw en misschien nog wat andere babbelklanken die ik me nu niet kan herinneren. Dus helaas kan ik zijn diepe inzichten nog niet met jullie delen.

Eten natuurlijk! Amitai eet steeds meer naast de borstvoeding. Steeds grotere porties, steeds meer variatie... Amitai knauwt vol liefde en toewijding op een broodkorst, soepstengel of stukje komkommer, maar hij wordt ook errrg enthousiast van een lekker fruitprutje wat hij zo naar binnen kan slurpen. Ook heeft hij ondertussen door dat datgene dat wij in onze mond stoppen ook eten/ drinken is. Regelmatig volgt hij vol interesse en verlangen de happen en slokken die wij nemen. Natuurlijk is mijn hart niet van steen, en geef ik hem zo nu en dan een klein beetje van mijn eigen eten. Dat werkt soms heel goed (Amitai is een supergrote fan van thee, en slurpt gezellig mee uit mijn theebeker. Of eigenlijk is het niet echt slurpen, want hij heeft nog niet helemaal door hoe dat werkt, drinken uit een beker: hij steekt meestal zijn tong in de beker, zodat hij me doet denken aan een katje.) en soms iets minder goed (Amitai genoot volop van de miniminihapjes yoghurt en linzensoep, maar zijn maag vond dat minder).

Verder valt het me op dat het bereik van Amitai iets groter wordt. Als hij zit en zijn speeltje ligt buiten handbereik, dan lukt hem goed om er naartoe te leunen, het speeltje te pakken, en zichzelf weer terug rechtop te duwen. Ook duwde hij zich een tijdje achteruit als hij op zijn buik lag, maar daar lijkt hij nu weer een beetje vanaf gestapt. Begrijpelijk, want dat achteruit 'kruipen' is natuurlijk weinig praktisch, je hebt geen idee waar je heen gaat. Zo heeft hij zichzelf al een paar keer klem gezet met zijn billen onder de bank... Maar er lijkt dus wel een bepaalde behoefte tot verplaatsen in hem te zitten. En dat kan ik me ook wel goed voorstellen. Maar stiekem vind ik het nog wel praktisch dat hij nog niet echt kruipt of tijgert, want dat maakt het voor mij een stuk gemakkelijker! Maar ja, vroeger of later zal ik toch echt die verdomde plinten in de keuken in orde moeten gaan maken.....