Luiers

Er stond alweer een tijd geleden een ingezonden brief(je) in de volkskrant waarin een vrouw zei (ik parafraseer want ik weet het niet meer precies) dat Nederland toch maar een raar land was, aangezien de staat betaalt voor de luiers van incontinenten, maar dat luiers voor babies gewoon moeten worden bekostigd door de ouders zelf.
Ik weet niet precies wat deze vrouw nu wilde. Misschien vond ze wel dat luiers voor babies ook in basispakket van de zorgverzekering zou moeten komen. Misschien vond ze dat de incontinenten zelf de kosten van hun incontinentiemateriaal zouden moeten dragen. Dat schreef ze er niet bij. Maar ja, dat doet er eigenlijk niet toe, want haar redenering klopt natuurlijk niet.
Dit zou namelijk alleen opgaan als babies zelf voor hun luiers zouden moeten betalen. Dan zou het inderdaad heel oneerlijk zijn dat alleen mensen onder de, zeg, 4 jaar zelf hun luiers zouden moeten bekostigen. Maar dat is natuurlijk niet het geval. Ouders, de mensen die betalen voor de luiers, kiezen er toch eht zelf voor om een wezen te creeren dat enkele jaren luiers nodig heeft. En bovendien, er bestaat ook wel zoiets als een luiersubsidie, dat heet volgens mij kinderbijslag.
En als je het dan nog steeds ont-ze-ttend oneerlijk vind dat jij de luiers van je kind moet betalen (boehoe), dan moet je misschien overstappen op Elimination Communication, een methode waarbij je je kind 'zindelijk', of in ieder geval niet meer afhankelijk van luiers maakt vanaf een paar weken of maanden oud. Dat bespaart pas geld!

Knoeien

Kijk eens hoe goed Amitai al zelf pap kan eten! Met twee lepels tegelijk maar liefst... Ik moest hem wel van top tot teen verschonen na het ontbijt. Eigenlijk kon hij wel weer in bad, maar daar hadden we geen tijd voor, dus ik heb de brinta maar een beetje weggeveegd van achter zijn oren. Dat werkte ook wel.

Smeren

Maandagochtend was Amitai ineens heel lang heel rustig aan het spelen in de keuken. Toen Yair ging kijken vond hij dit:

Yup, Amitai had de zo goed als lege pot met chocopasta gevonden bij de recycling, en hij had ook nog eens uitgevogeld hoe hij daar de deksel af kon krijgen. En wow, daar zat een leuke verrassing in die pot!

Amitai: 1 - Suikervrije Opvoeding: 0

Kliederen

Amitai had voor zijn verjaardag vingerverf gekregen. Tijd om wat kunst te gaan maken!

Nu moet ik heel eerlijk zeggen, ik had niet het idee dat Amitai het ongelooflijk leuk vond om te schilderen. Of zelfs maar doorhad dat hij het papier veranderde door er verf op te smeren. Hij leek het gevoel van de verf op zijn handen (en in zijn mond, en, nou ja, overal) wel leuk te vinden. Maar zijn creatieve intuitie, daar moet nog een beetje aan gewerkt worden. Ach ja, uiteindelijk was het een leuke onderneming, met een mooi resultaat (zei de trotse moeder).

 

Dat kan mijn 1 jarige zoontje ook maken!

Eigenlijk zou ik dit meer als performance art moeten zien, met Amitai als levend kunstwerk... Zonde dan, dat ik hem in bad heb gestopt, alle kunst met het badwater weggespoeld.

zwieren

Ahhhh, was ik maar een atletische artistieke rijke moeder met een smaakvol ingericht huis met een grote woonkamer met een trapeze. Dan zou mijn leven echt helemaal perfect zijn.

Via A cup of Jo

Simpel

Amitai was vandaag lekker aan het plakken tijdens het eten koken. Compleet vastgelijmd aan mijn benen. Niet erg handig. Ik wil natuurlijk een goede moeder zijn en hem niet voortdurend omschoppen. Maar ja, om te koken moet ik soms ook mijn benen bewegen...
Tijd voor afleiding. Afleidingsmanoevre 1: high tech, met behulp van iPad en een speciale baby-app. Leuk voor 5 minuten, inclusief 2 keer ingrijpen van mij omdat mijn lieve schat weer de app had weggezapt met een of andere ondoorzichtige handbeweging die ik zelf maar niet onder de knie krijg. En na die 5 minuten was de lol er wel echt af voor Amitai. Tijd voor afleidingmanoevre 2, maar wat? Hoe kan ik de iPad nog overtreffen? Onmogelijk!

Of toch niet? Inderdaad, wie heeft er een app nodig als je een pan en een houten lepel hebt!