19e vermaanddag

 

In de 19e maand van Amitai's leven is er weinig spectaculairs gebeurd. Hij is best veel ziek geweest, niets ernstigs, gewoon een lang uitgerekte nare verkoudheid (of twee of drie). En nu is hij eindelijk weer beter. Na al het gekwakkel, gehang en gesnotter waardeer ik deste meer dat hij nu weer lekker vrolijk, onafhankelijk, uitgeslapen en opgeruimd is.

 

Hij heeft niet speciaal iets nieuws geleerd deze maand. In ieder geval niets wat mij specifiek is opgevallen. Hij heeft wel flink wat woorden bij geleerd, hoewel er vaak nog wel een vertaalslag nodig is om te begrijpen wat hij zegt. Als hij "nufsss ssfnutuh" zegt snappen de meeste mensen wel wat hij bedoelt (en Yair en ik vinden het ongelooflijk schattig, zoals hij neus zegt. Ha, daar kunnen wij ons de hele dag mee vermaken! Nufss, neufsss, nussffs!). Maar met "poep" bedoelt Amitai zijn broek, en als hij "pap" zegt wil hij sap. Nee, er zit inderdaad weinig patroon in de klanken die hij verhaspelt. Maar ach, dat houdt ons ouders lekker scherp.

Voor de foto's van deze maand had ik bedacht dat Amitai kon laten zien hoe blij hij is met zijn loopauto. Zijn mooie felgekleurde plastic grootspeelgoedproducent licht-en-geluid producerende loopauto, inderdaad. Maanden geleden had ik al een estetisch verantwoord loop-lieveheersbeest gekocht (een van de weinige speelgoed-dingen die ik zelf voor hem had gekocht, in plaats van gekregen van anderen). Maar, Amitai taalde er niet naar. Heel soms wilde hij wel een paar seconden met de wiebelige voelsprieten spelen, verder: meeeh, nee dank je. Terwijl overal waar we kwamen waar iets wat maar leek op een loopauto: enthousiasme! speelplezier! genot! Vooral als dat ding ook nog eens geluid maakte. Dus, 2 weken geleden besloot ik dat ik hem niet kon dwingen om plezier te hebben met het loop-lieverheersbeest, hoe mooi ik het beestje ook vond. Als Amitai zo geniet van een stuk plastic, dan moet er maar een stuk plastic komen. Ja, dat klinkt misschien heel logisch, maar voor mij was het best een grote stap. Het voelt toch een beetje als het begin van het einde. Voor je het weet is mijn huis slechts een omhulsel voor grote bergen schreeuwerig hijgerig lawaaierig plastic speelgoed. Quelle horreur! Als, hoe zal ik het zeggen, "verantwoorde" ouder word ik daar een beetje zweterig en duizelig van. Dat past niet in mijn gedroomde flexitarische sexe-egalitaire energiezuinige ideaalplaatje van een gezin. Anyway, nadat ik mijn angst in de ogen had gekeken, heb ik via marktplaats een aardig autootje aangeschaft voor weinig en Amitai was er daadwerkelijk heel erg blij mee. Dus voor de fotoserie wilde ik dat plezier vastleggen. Hond uit de kast gehaald, vette kindervingers van de lens van het fototoestel afgepoetst, de grootste troep van de grond opgeraapt en Amitai met zijn auto neergezet. En... toen pakte hij zijn loop-lieveheersbeest en heeft daar een heerlijk half uur mee gespeeld. Oh, de heerlijkheid!

Foutje bedankt

Hier ben ik wel zwanger (bijna 2 jaar geleden alweer! En, fantastisch nieuws, we hebben 2 maanden geleden ein-de-lijk die bierkrat die daar in de foto te zien is weggebracht. We rule!).

Dus, gisteren droeg ik de jurk die ik ook in de bovenstaande foto aan heb. Ik vind het een schattige jurk. Maar ja, het is ook een jurkje met redelijk wat ruimte in de buik-regio (anders zou ik hem niet ook kunnen dragen bij (wat is het) 8 maanden zwanger zoals in de bovenstaande foto). En ik weet dat hij soms nog wat meer kiloos suggereert op die plek dan er al zijn. Dus, ik was eigenlijk niet verbaasd toen gisteren iemand mij hartelijk feliciteerde, want "het was al te zien!". Stilte en verwarring van mijn kant natuurlijk, en toen viel het kwartje. Oeps....
Ik vond het niet erg, hoor. Ik ben niet bepaald mager, en dat gecombineerd met een ietwat onflateuze jurk, tsja, dan vraag ik er om. Maar voor de foutieve felicitator is het natuurlijk altijd een beetje een beschamend moment. Mijn persoonlijke regel aangaande praten over zwangerschap tegen (vermeend) zwangere vrouwen is eigenlijk heel simpel: ik zeg niets totdat mensen zelf zeggen dat ze zwanger zijn. Heel soms durf ik wel een opmerking te plaatsen als het echt overdreven-positiekleding-dragend-in-de-vruchtbare-leeftijd-kogelronde-buik-en-verder-niet-heel-dik duidelijk is voor iedereen in de hele wereld. En zelfs dat kan nog een beetje gevaarlijk zijn, want een vriendin van mij vroeg eens iemand die er ongeveer zo uit zag wanneer ze was uitgerekend waarop de desbetreffende dame zei "4 maanden geleden". Hmmm.

(be)sparen

Ik ben van mezelf vrij zuinig. En al dat gepraat over de economische crisis heeft dat alleen maar erger (beter?) gemaakt. En toch gooi ik nog met enige regelmatig geld met bakken uit het raam. Zo heb ik een paar weken geleden mijn nette nieuw-tweedehandse fiets met kinderzitje aan de ketting gelegd, zoals dat hoort in Amsterdam, en vervolgens de sleuteltjes weer in het gewone slot gestoken. Hier lieve voorbijganger! Een mooie nieuwe-nu-derdehandse fiets met kinderzitje! Natuurlijk realiseerde ik me pas de volgende ochtend toen de fiets niet meer op zijn plek stond wat ik had gedaan. Duh.

Lang niet al mijn geld-over-balk-smijt acties zijn even stompzinnig. Sterker nog, de meeste zijn niet eens echt idioot. Ervoor kiezen om een verre vakantie (we gaan over een maand naar de Filippijnen!) te maken, bijvoorbeeld, dat is een echte beslissing, geen domme vergissing. Maar toch, ook al is het een compleet sociaal geaccepteerd iets, zo'n vakantie, alles bij elkaar kost het echt een boel geld, alleen de vliegreis al... En dan ga ik me toch onherroepelijk afvragen of het niet beter zou zijn geweest om dat geld niet uit te geven, maar te sparen, voor de studiekosten van Amitai of om de onzekerheid van ons academisch bestaan met haar oneindige opeenvolging van tijdelijke contracten en pensioengaten op te vangen. Of om het geld wel uit te geven maar dan aan iets nuttigs zoals het afbetalen van onze hypotheek. De vragen! De twijfel!

Ach, misschien moet ik niet te streng voor mezelf zijn, en al helemaal niet klagen. We staan er niet slecht voor. Ik let op onze uitgaven, en ben me bewust van de noodzaak om binnen onze financiele grenzen te leven. En het is nou niet zo dat we verlies draaien ofzo, en we sparen ook echt wel netjes iedere maand. Als ik gewoon scherp blijf, dan komt het vanzelf goed. En voor de broodnodige zuinige inspiratie kijk ik regelmatig op mijn favoriete personal finance blog, geschreven door de fameuze mr Money Mustache. Niet dat ik ernaar streef om op mijn 35e met pensioen te gaan, zoals hij heeft gedaan, verre van. Maar ik kan me wel vinden in zijn idee dat het bijna nooit onmogelijk is om meer inkomsten dan uitgaven te hebben (behalve natuurlijk in specifieke gevallen, zoals ziekte, ongewilde uitzichtloze werkeloosheid, dat soort dingen, maar in gewone normale mensen met een normale baan omstandigheden). En ik denk dat wat ik stiekem het leukst vind aan zijn stukjes is dat hij zo overtuigd is. Geen twijfel! Geen vragen! Ah, wat een leven moet dat zijn. 

Anderhalfjaardag

Zo, stilletjes hier zeg... Vooral van mijn kant! Maar dan nu toch een (late!) 18e vermaanddag. Het was een leuke maand, op weg naar anderhalf jaar oud. Twee dagen na de vorige vermaanddag post sprak Amitai zijn eerste herkenbare woord: aaien (nou ja, ok, het was meer aaiiii, maar inclusief de juist handeling). Dat juist dit Amitais eerste woord is zou er natuurlijk op kunnen duiden dat Amitai een inherent zachtaardig mens is. Dat is volgens mij echter niet de reden dat dit zijn eerste woord was (alhoewel hij natuurlijk nog steeds een inherent zachtaardig mens kan zijn): sinds hij een maand of 14, 15 oud was ging Amitai ons in ons gezicht slaan als hij moe was. En mijn respons daarop was consistent vertellen dat hij niet mocht slaan, maar dat hij moest aaien, inclusief voordoen. Dus ik denk dat we blij mogen zijn dat zijn eerste woord niet slaan was, want dat hebben we ongeveer net zo vaak uitgesproken.

Na aaien volgden deze maand nog een flinke handvol woorden, waarvan ik zelf "bal" en "auto" de meest opvallend vond. Zo lekker standaard jongensachtig, en dat terwijl wij die woorden niet echt vaker dan gemiddeld aan hem hebben aangeboden. Dus ik neem aan dat het gewoon zijn genetische predispositie als mannelijk kind is om die woorden snel op te pikken! Jagers-verzamelaars enzo... Haha, nee, ik dol met je, dat geloof ik niet echt. Mijn twee hypotheses nu zijn a) toeval, en b) het kinderdagverblijf (het standaard antwoord als hij iets nieuws kan wat wij hem niet geleerd hebben).

Zijn er verder nog opvallende dingen gebeurd deze maand? Amitai kan steeds sneller lopen, en verder komen, zodanig dat hij nu moeiteloos zelf met ons naar de AH om de hoek kan lopen, en ook weer terug. Hoewel hij de sneeuw maar niks vond: glad en eng. Toen er sneeuw lag heeft hij dus een tijdje niet zoveel buiten gewandeld, maar gelukkig is die nu weer weg. Sowieso lijkt hij er nu veel meer plezier in te hebben om naar buiten te gaan. Regelmatig komt hij aan met zijn laarzen, wat ik interpreteer als een vraag om naar buiten te gaan. Het woord "buiten" heb ik nog niet kunnen ontdekken in zijn gebrabbel, dus ik zal hierbij moeten blijven vertrouwen op een interpretatie. Hoewel ik me wel regelmatig zorgen maak dat er wel veel echte woorden in zijn grotendeels onverstaanbare taaltje verstopt zitten die ik gewoon nog niet heb ontdekt. Want het komt best vaak voor dat ik me ineens realiseer dat hij al tijden (voor zover je van tijden kunt spreken bij een kind dat net een dikke maand kan praten) een bepaald woord zegt wat ik gewoon niet als zodanig had herkend.

Een andere ontwikkelings-stap die Amitai heeft gemaakt is dat hij tegenwoordig zelf de iPad kan bedienen, wat ook het onderwerp is van de vermaanddagfoto's in deze post. Natuurlijk is praten een veel grotere stap dan de iPad bedienen, maar helaas is praten moeilijk in foto's te vangen. Dus, vandaar second best: spelen met iPad. Het zegt wel wat over het intuitieve design van de interface van dit apparaat als een anderhalf-jarige er prima mee uit de voeten kan... Hij kan het apparaat ontgrendelen, apps starten en wisselen... En het lukt hem regelmatig om functionaliteiten te ontdekken die wij nog niet kenden, omdat zijn strategie is om op alle herkenbare buttons te tikken om te zien wat er gebeurt. Zijn favoriete apps tot nu zijn een teken-app, Color Drops, en Angry Birds. Hoewel hij bij dat laatste eigenlijk vooral naar het intro muziekje wil luisteren (partytime) en vervolgend de vogels altijd de verkeerde kant opschiet, maar dat deert hem allerminst.