Zo ja hup even twee vermaanddagen in een post. De 20e vermaanddag was vlak voordat we op onze grote vakantie naar de Filipijnen vertrokken. Ik had nog wel een paar fotootjes geschoten van Amitai die probeert (en faalt, helaas) om zijn eigen broek aan te trekken, maar ik had geen tijd meer om er een post van te maken. Te druk met inpakken en reis plannen en dergelijke! Dus, vandaar, met ruim een maand vertraging, toch nog wat foto's. Helaas is zo'n maand tijd wel genoeg om de exacte herinneringen uit te wissen aan wat Amitai nu allemaal precies had bijgeleerd en gedaan in zijn 20e levensmaand. Ik denk eigenlijk niet zo heel veel, want ik kon ook niet echt een onderwerp bedenken voor de foto's.
Zoals je kan zien is zelf zijn kleren aan trekken op de 20e vermaanddag nog een stap te ver, en dat is het nog steeds. Maar, als ik iets kan identificeren als een verandering in maand 20 is dat hij meer zelf gaat proberen te doen. Zoals kleren aan doen (lukt niet), schoenen aan doen (lukt soms), alle trappen oplopen naar ons appartement (lukt aardig). Het is eigenlijk wel handig, dan hebben Yair en ik het weer iets makkelijker! Ik zou ook eigenlijk meer ruimte moeten gaan bieden voor zijn eigenheid. Misschien zou ik hem zelf zijn kleren kunnen laten uitkiezen 's ochtends? Of misschien kan hij al een beetje helpen met eten koken? Ik ben zo gewend om alle keuzes voor hem te maken, en alle dingen voor hem te doen dat het bij mij een kleine omslag in mijn denken vereist, om hem meer vrijheid te bieden.
Tijdens Amitai 21e levensmaand waren we grotendeels in de Filipijnen. Hoewel ik niet bepaald grote ontwikkelingsstappen heb geobserveerd daar, is hij volgens mij wel flink gegroeid zo op vakantie, en zijn gezicht vond ik ook veranderd, hoewel ik niet echt kan duiden wat er nou precies anders is. Zijn motoriek en ruimtelijk inzicht is wel echt vooruit gegaan. Voor de vakantie kon hij nog niet echt blokken stapelen, helemaal niet als ze verschillende groottes hadden. Nu gaat dat eigenlijk zonder probleem. Ook op de iPad (het enige speeltje dat we mee hadden genomen op vakantie) heeft hij ineens een aantal puzzel-apps onder de knie die hij voorheen echt niet voor elkaar kreeg. Oh, en hij heeft Engels leren spreken. Haha, not, maar hij zegt wel netjes "bye bye" als we ergens weg gaan.
We proberen hem ook een beetje in de richting van zindelijkheid te coachen, omdat hij steeds vaker aangeeft wanneer hij moet "gaan". Maar tot nu loopt het nog niet in zo'n vaart, hoewel we hem wel steeds vaker au naturel laten rondlopen thuis. Zo ook tijdens de bovenstaande fotosessie. Smal kontje heeft hij dan ineens, zonder die dikke katoenen luier. En wij dweilen wat vaker.
2 opmerkingen:
Voor mij was de grootste verandering toen jullie terug waren uit de Filipijnen dat hij mensen herkent en bij naam noemt, inclusief zichzelf. Wie Abba en mama zijn wist hij langer, nu roept hij ook enthousiast "Neee", als hij Renée ziet.
Een reactie posten