25 weken

Week 25

ik kijk zo tevreden omdat we net een lekkere pannekoek met gesmolten chocola hebben 

gegeten die we eigenlijk voor Amitai hadden gekocht, maar meneertje bliefde het niet. 

En tsja, dat laat ons geen keuze natuurlijk!

Deze week is alweer onze een-na-laatste week in Sussex. Vandaar dat we de fotootjes op de campus hebben genomen, als tijdelijk afscheid. Tijdelijk, want volgend jaar April gaan we terug, voor 6 maanden dan. Deze twee maanden zijn behoorlijk snel voorbij gegaan, en we hebben het ook naar ons zin gehad, dus ik heb goede hoop dat hetzelfde geldt voor ons volgende verblijf. Maar ja, tegen die tijd, met twee kinderen, wie weet hoe het leven dan is... Leuker? Lastiger? Hetzelfde? Moeilijk te voorspellen. 

Deze week was trouwens wel een beetje zwaar, ergens had ik iets van een buikgriepje opgelopen, en dat hakte er hard in. 't Was na 2 dagen wel weer over, maar toch, blegh. Nu ben ik vooral een beetje moe, maar het is nog niet helemaal gelukt om echt bij te slapen. De combi van moeilijker slapen vanwege de zwangerschap, en Amitai die (heel soms, maar toch) af en toe een slechte nacht heeft, het telt allemaal bij elkaar op.

Tsja, ik klaag maar ik heb eigenlijk weinig te klagen. Over een paar dagen zijn Paul en Josan alweer hier, en daar kijk ik heel erg naar uit. En dan in het weekend weer terug naar Nederland... heerlijk! Eindelijk weer lekker in ons comfortabele bed slapen, met onze eigen spullen in ons eigen, lichte, ruime huis. Waar ik misschien nog wel het meeste naar uitkijk is dat ik eindelijk weer kan fietsen. Lopen is een beetje een klus met mijn huidige lijf. De grotere buik, het verminderde uithoudingsvermogen, de weke gewrichten, en dat in combinatie met de heuvels hier, ik heb er ondertussen wel genoeg van. Pufferdepuf. Ik kan niet wachten totdat ik de (platte!) wereld weer gewoon snel en gemakkelijk kan navigeren op twee wielen. 

Bijna goed

Amitai eet het liefst een boterham met "tandenpasta". 

Tot week 24

Zo, en toen was ik al weer 24 weken zwanger. De eerste 16 waren niet om over naar huis te schrijven, daarna kreeg ik het een beetje druk, maar nu heb ik geen excuus meer. Het is echt tijd om de boel weer eens te gaan documenteren, net zoals de vorige keer.

Week 20

niet echt een goede buikfoto, maar er zijn gewoon niet zoveel foto's van mij

Deze zwangerschap is anders. Fysiek, maar ook mentaal. Haha, dat klinkt een stuk zwaarder dan het echt is hoor! Hoewel ik het fysiek wel wat zwaarder vond, ik was misselijker dan de vorige keer en had minder mogelijkheid om bij te slapen dan toen ik zwanger was van Amitai (want nu is er een Amitai). En ik was al meteen groot! Bam, mijn buik explodeerde gewoon al na een paar weken.  Onbegrijpelijk precies waarom dat was, want qua vrucht en baarmoeder enzo viel er nog bijna niets te bekennen. Maar klaarblijkelijk is dat heel normaal, zo'n halve schijnzwangerschap bij de tweede.

 Week 22

voor het huis dat een maand lang ons huis was in Brighton

Maar vooral mentaal is het anders. De absolute onbekendheid en nieuwheid die er natuurlijk wel was bij de vorige zwangerschap is er wel af. Been there, done that, zoiets. Aan de andere kant voelt het nu ontelbaar veel echter en tastbaarder dan de vorige keer. De vorige keer konden we ons alletwee niets voorstellen bij dat wezen dat zich aan het ontwikkelen was in mij. Hij werd pas echt na de geboorte, daarvoor voelde het toch een beetje als een alien. Nu was het wezentje al snel veel meer een mensje in onze gedachten, zelfs toen het nog een betekenisloos klompje cellen was. De verwachtingen over de toekomst smelten nu makkelijker samen met de onbekende en ongekende realiteit van het moment, denk ik.

week 23

Dat maakte het ook wel wat enger in het begin: ineens voelden we ons alsof we echt iemand konden verliezen als deze zwangerschap het niet zou redden. Sterker nog, omdat het de vorige keer allemaal goed was gegaan voelde het alsof het deze keer wel mis moest gaan, alsof de kans op miskraam er een is zonder teruglegging. Wat natuurlijk niet zo is, en dat wisten wij ook wel, rationeel gezien, maar ik voelde me compleet overtuigd van het tegendeel. Gelukkig gaat alles tot nu toe goed met de vrucht, zo lijkt het, dus fingers crossed!

 

week 24 

dit is helaas niet in ons huis, maar in een hotel waar we verbleven voor een congresje

Ondertussen weten we ook dat het weer een jongen wordt, een tweede zoon voor ons en een broertje voor Amitai. Het lijkt mij ontzettend leuk, met 3 mannen, hoewel het precies het spiegelbeeld is van het gezin waar ik in opgroeide. Ik heb nog steeds geen idee of het echt uitmaakt, zonen danwel dochters, maar in ieder geval vind ik het leuk voor Amitai dat hij een brusje van hetzelfde geslacht krijgt. Ik denk dat het, qua interesses en ontwikkeling, maar ook cultureel gezien, iets makkelijker is om snel een ietwat diepere band op te bouwen als je alletwee man danwel vrouw bent. Maar ja, laten we wel wezen, als het een meisje was geweest had ik het ook leuk gevonden, en met 49% kans is dat maar goed ook.