Vandaag is mijn due date. Er is nog geen teken van een op handen zijnde bevalling, maar ik dacht dat het nu wel hoog tijd was voor een teken van leven van mij. Is het echt zo dat ik alweer bijna 2 maanden geen update heb gepost? Ongelooflijk! Ik heb wel excuses hoor, daar niet van. Direct na de laatste post begon een zeer intensieve periode van lesgeven op de universiteit, met 3 nieuwe of half-nieuwe cursussen en 4 a 5 dagen per week college geven. Pffff, ik was blij als ik iedere dag een coherent college neerzette, lief was voor Amitai en Yair, en ook nog wat te eten binnen kreeg, en wat kon slapen. Tijd voor het blog.... het kwam wel in me op maar ik kon het er gewoon niet inpassen.
Week 32
Zelfs tijd voor foto's van de buik kon ik niet vinden! Deze crappy foto's van de 32e week zijn de laatste halfslachtige poging, en toen kwam er heel lang niets.
Daarnaast was er net in deze drukke periode wat stress over de hoeveelheid vruchtwater (te veel is klaarblijkelijk ook niet goed), waardoor ik voor een paar controles werd doorverwezen naar het ziekenhuis. Ik maakte me zorgen over wat dat zou kunnen betekenen voor de baby (uiteindelijk bleek er niets aan de hand, vruchtwater nam weer af, en er werd niets gevonden aan afwijkingen of problemen), en ik had geen zin om dat allemaal uit te leggen op het blog zolang ik niet wist wat er echt aan de hand was, maar ik had ook geen zin om posts te schrijven alsof er niets aan de hand was. Dus uiteindelijk schreef ik toen maar niets.
Toen de drukte voorbij was, en ik alleen nog wat afrondende werkzaamheden moest doen (ruim 2 weken voor de uitgerekende datum, dus tijd genoeg dacht ik) werd ik ziek. Kaakholteontsteking. Met flink wat pijn en algehele malaise tot gevolg, waardoor ik ruim een week alleen maar op bed kon liggen. Werk afmaken ging maar mondjesmaat, en Yair moest alle zorg voor Amitai en huis op zich nemen. Ziek zijn is op zichzelf natuurlijk al niet leuk, maar ziek en flink zwanger zijn is helemaal niet leuk.
En net toen ik dacht denkt dat ik nooit meer beter zou worden, en voor altijd ziek zwak misselijk zou zijn, werd ik natuurlijk toch weer beter. Heerlijk! Eindelijk tijd om de dingetjes te doen die ik nog wilde doen in huis: opruimen, schilderijtjes ophangen, kleding voor de baby uit de opslag plukken. En natuurlijk heb ik nog eventjes genoten van mijn verlof deze kerst: een beetje eten, luieren en rondhangen met Amitai en Yair en soms ook nog verdere familie. Een echte luxe waar ik ondertussen ook wel een beetje aan toe was.
week 39
En nu is daar dan de langverwachte uitgerekende datum, ook al voelt het alsof die eigenlijk nog een maand of twee weg is. En daarmee begint het ietwat vreemde 'voelikalietsneetochniet' afwachten echt. Want tussen nu en twee weken moet er toch iets gaan gebeuren. Maar, wat mij betreft mag deze kleine nog wel een paar dagen blijven zitten waar hij zit. Het bevalt me wel, nog even wat stilte voor de storm die zo'n piepkleine pasgeborene met zich mee brengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten