Karma

Ooit had ik een kat, Ceau de Kloet. Ceau was lief en gezellig voor mij, maar niet zozeer voor alle andere mensen die ze tegenkwam. Dit werd een beetje beter als ze naar buiten kon gaan, dus zo gauw ik van mijn kleine appartementje, 1 hoog zonder balkon, verhuisde naar een groter appartement op de begane grond met een klein tuintje installeerde ik een kattenluik. Kat gelukkiger, Yair veilig(er), iedereen blij. Die bezoekjes buiten zorgden er wel voor dat Ceau niet meer op de kattenbak ging, maar haar behoeftes elders deed. Sja, wat kon ik eraan doen? Katten blinken niet echt uit in leervermogen, en Ceau was geen uitzondering. Ik zag mezelf niet echt een heel programma ontwikkelen met beloningen en straffen zodat ze weer op de kattenbak zou gaan poepen. Sterker nog, ik vond het wel relaxed, een leven zonder kattenbak verschonen. Wie niet?

Nu hebben we geen kat meer, Ceau is alweer een paar jaar wijlen. Maar we hebben wel een tuin, gedurende de tijd dat we in Brighton wonen. En nu ervaar ik de andere kant van de medaille. Want al die poep die niet in de kattenbak gaat, waar komt die terecht. Juist! In de tuin. Vaak in andermans tuin. In dit geval, in mijn tuin. Yuk.

Tsja, karma is karma.

Zev's vierde vermaanddag

Voordat je denkt dat het klimaat in Brighton wel erg zonnig en zomers is om zulke vermaanddagfoto's te kunnen nemen in Mei: We waren in Portugal op Zev's vierde vermaanddag (en ja, ik heb plichtsgetrouw zijn foto-achtergrondje ingepakt samen met de zwembroeken en luiers en wat je verder allemaal mee sjouwt als je met twee kinderen op vakantie gaat. En ik was het blokje met het maandnummer erop vergeten.... misschien dat ik die er ooit nog in photoshop, als ik een overzicht maakt van alle foto's). Een warme zonnige week in de Algarve, in een groot huis met uitzicht op zee en een eigen zwembad. Ik voelde me wel erg een gezin op een gezinsvakantie daar, maar ik moet ook toegeven dat het eigenlijk wel lekker was. Het is waar, we hebben zo goed als niets gedaan. Een vakantie zonder museum, ruïne, of geinig oud stadje voelt voor mij bijna niet als een echte vakantie. En toch heb ik een heerlijke vakantie gehad. En Zev leek het ook erg prettig te vinden, hij vaart duidelijk wel bij een warmer klimaat. Zev ontpopt zich toch echt als een koukleum, of een warmteliefhebber, wat je wil. Daarom heb ik besloten om hem, nu we weer terug zijn in koeler oorden, standaard warmer aan te gaan kleden. Altijd een trui meer dan ik op basis van mijn eigen inschatting zou doen. En dat lijkt goed te werken, hij lijkt ook echt weer net een tikje tevredener (alhoewel dit natuurlijk niet bepaald een dubbelblind onderzoek is, dus wie weet maakt het eigenlijk geen reet uit).

In de vierde maand van zijn leven is Zev, voor mijn gevoel, eindelijk op aarde geland. Hij is nu echt hier. Hij kijkt rond en lijkt de dingen en de mensen om hem heen te zien. Hij maakt contact. Hij draait zich om, met de intentie, zo lijkt het, om daadwerkelijk te bewegen. Hij schatert het uit. Hij kraait van plezier, en schreeuwt van ongenoegen. Hij brabbelt mee tijdens gesprekken.
Ik heb wel eens ergens gelezen dat aan die eerste drie maanden na de geboorte wordt gerefereerd als het vierde trimester van je zwangerschap. Mensenkinderen, zo las ik, worden eigenlijk te vroeg geboren, omdat als ze de volledige draagtijd zouden doorlopen hun hoofd (met dat bizar grote mensenbrein erin) niet meer door het bekken zou passen. En aangezien de evolutie klaarblijkelijk niets voelde voor vrouwen met een driedubbele heupomtrek en bijpassende enorme bekkens, werd er 'gekozen' voor de kortere draagtijd, waarbij de onderontwikkelde babies dan maar buiten de baarmoeder verder moesten rijpen. Waarschijnlijk allemaal onzin, een leuk evofabeltje,  maar zo voelde het wel, bij Zev. Alsof hij nog zat weggeborgen in een onzichtbaar coconnetje, waar hij vooral behoefte had aan voeding, warmte, de nabijheid van een hartslag en het ritme van beweging, maar verder weinig input of output kon ontvangen en geven. In de afgelopen maand is dat echt veranderd.

Ik merk dat dit het voor mij ook makkelijker maakt om Zev's moeder te zijn. Het is misschien raar (of triest? of hoogdravend?) om te zeggen, maar de herkenning in zijn ogen is een erkenning van al het werk dat kost om zo'n babietje in leven en gelukkig te houden. Zowel bij Amitai als bij Zev voelde ik al snel na de geboorte een basale band. Dit kind hoort bij mij. Ik wil het dicht bij me hebben. Maar net zoals bij Amitai duurde het echt 2, 3 maanden voordat ik echt die diepe interpersoonlijke connectie voelde met Zev. Ik hou van dit kind. Juist misschien omdat ik het gevoel had dat ze nog niet helemaal daar waren, nog niet helemaal geland, in die eerste weken. Of misschien heeft het niets te maken met mijn kinderen en hun ontwikkeling, maar ligt dat gewoon helemaal aan mij. Heb ik tijd nodig om mijn moeder-kind band echt tot stand te laten komen.
Anyway, blablabla, ik ik ik, en dat in een stuk dat helemaal niet over mij gaat, maar over Zev en zijn ontwikkeling. Had ik al verteld dat hij kan rollen? Alleen van zijn rug naar zijn buik, en niet andersom, maar het is een begin.