Ooit had ik een kat, Ceau de Kloet. Ceau was lief en gezellig voor mij, maar niet zozeer voor alle andere mensen die ze tegenkwam. Dit werd een beetje beter als ze naar buiten kon gaan, dus zo gauw ik van mijn kleine appartementje, 1 hoog zonder balkon, verhuisde naar een groter appartement op de begane grond met een klein tuintje installeerde ik een kattenluik. Kat gelukkiger, Yair veilig(er), iedereen blij. Die bezoekjes buiten zorgden er wel voor dat Ceau niet meer op de kattenbak ging, maar haar behoeftes elders deed. Sja, wat kon ik eraan doen? Katten blinken niet echt uit in leervermogen, en Ceau was geen uitzondering. Ik zag mezelf niet echt een heel programma ontwikkelen met beloningen en straffen zodat ze weer op de kattenbak zou gaan poepen. Sterker nog, ik vond het wel relaxed, een leven zonder kattenbak verschonen. Wie niet?
Nu hebben we geen kat meer, Ceau is alweer een paar jaar wijlen. Maar we hebben wel een tuin, gedurende de tijd dat we in Brighton wonen. En nu ervaar ik de andere kant van de medaille. Want al die poep die niet in de kattenbak gaat, waar komt die terecht. Juist! In de tuin. Vaak in andermans tuin. In dit geval, in mijn tuin. Yuk.
Tsja, karma is karma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten