inspiratie

Ik kwam recentelijk via via op deze website terecht. Klaarblijkelijk heeft in Amerika het bedrijfsleven een soort postbus 51 functie op zich genomen, want het Amerikaanse kabelbedrijf Verizon wil via deze website meer meisjes inspireren om een exact vak te kiezen (en ervoor zorgen dat degenen in hun omgeving het niet direct ontmoedigen omdat het 'niet vrouwelijk' is om van wetenschap, wiskunde of techniek te houden). Het tv-spotje zelf is nogal blah, maar ja, gemaakt voor de Amerikaanse markt. Maar de website vond ik zelf eigenlijk wel heel inspirerend: leuke, korte interviews met vrouwen die een exacte studie hebben gedaan, en een exact beroep hebben. Na een paar interviews bekeken te hebben had ik bijna spijt dat ik voor het softe psychologie heb gekozen! En nou heb ik ook nog eens alleen maar jongens-nageslacht geproduceerd, dus het is niet zo dat ik nog vicariously exact kan kiezen via een dochter. Maar ja, ach, dat zou toch ook niet werken. Je weet hoe het gaat, als je je kinderen probeert iets te laten doen wat je zelf graag had willen doen. Precies: dan doen ze meestal het tegenovergestelde.

Ik vind het al lastig genoeg om een jongen op te voeden zonder sexisme. Want ik ben ook niet opgegroeid in een vacuüm, en de gendernormen zitten ook in mij ingebakken. Zo merkte ik laatst dat als Amitai vind dat hij er leuk uitziet, omdat hij iets speciaals aan heeft, hij zegt "Ik zie er heel stoer uit". En inderdaad, dat is wat ik, en de rest van de wereld, tegen hem zegt, als hij er leuk uit ziet. En stoer is zo'n typisch jongenswoord. Jongens zijn stoer, leuke jongensoutfits zijn stoer, jongensgedrag is stoer. Dus, ik doe nu expliciet mijn best om vaker te zeggen tegen Amitai dat hij er mooi uitziet, dat hij een aardige jongen is, en dat hij lief doet. Niet dat hij niet stoer is, of mag zijn. Ik gebruik het woord nog steeds, het is niet verboten. Maar zo probeer ik mijn eenzijdige nadruk op stoerheid te doorbreken.

Net zoals dat we, als we in het vliegtuig zitten (en dat gebeurt vaak de laatste tijd) het altijd hebben over de mevrouw die het vliegtuig bestuurt. Want ook daar merkte ik dat we het altijd had over de meneer in de cockpit. En natuurlijk, in de realiteit is de kans ook groter dat het een man is. Maar wat maakt dat uit? Het kan net zo goed een vrouw zijn. En Amitai accepteert het zonder blikken of blozen, die mevrouw, dus prima.

Maar ja, nu is het nog makkelijk. Zonder al te veel tv. Zonder al te veel vriendjes op school die je vertellen dat x voor jongens is, en y voor meisjes. En zelfs nu het makkelijk is, is het al moeilijk, dus ik verwacht er niet al te veel van. Amitai, en Zev, zullen net als ik het ingebakken sexisme van onze cultuur wel meekrijgen en internaliseren. Maar Yair en ik kunnen in ieder geval proberen om daar zo nu en dan iets tegenover te stellen. Hoe klein ook.

Zev's vijfde vermaanddag

Onze lieve kleine Zev is 5 maanden. De vijfde maand was een erg leuke maand. Het begon natuurlijk met een heerlijke vakantie in Portugal, waar Zevje genoot van het warme weer. Hij is niet meer zo'n enorme koukleum als in het begin, maar het is duidelijk dat hij het goed doet in de warmte. Daarna een week in Nederland, waar ik de hele week voor de kinderen zorgde terwijl Yair naar een workshop was. Dat stelt natuurlijk niets voor, een miezerig weekje voor je eigen kinderen zorgen, maar aan het einde van de week was ik wel een ietsiepietsiebeetje blij dat ik a) geen alleenstaande moeder ben en b) zelf werk heb. Zelfs met mijn ouders en zus dicht in de buurt was het nog best hard werken, 2 kindjes, en de afwisseling van werk en gezin geeft beiden extra sjeu. Toen de tijd in Nederland er ook op zat gingen we weer terug naar Brighton, waar het de rest van de maand ieder weekend prachtig weer was, zodat we er lekker op uit konden naar het strand. 

Zev wordt iedere maand makkelijker, lijkt het. Deze maand sliep hij weer beter (alhoewel nog niet de hele nacht, maar ik red het wel zoals het nu gaat) en was hij weer vrolijker als hij wakker was. Hij slaapt overdag vaak heerlijk in de wandelwagen (trucje geleerd van het kinderdagverblijf, waar ze alle kinderen in slaap schudden in buggy's) en drinkt lekker veel, resulterend in vrolijke spekkies op wangen en bovenbenen.

Het draaien, wat vorige maand toch wel echt onder de knie leek, is toch weer een beetje weggezakt. Hij kan het wel, maar doet het zelden. Het lijkt alsof een nieuwe vaardigheid, namelijk het vastpakken en manipuleren van dingen, het draaien helemaal overschaduwd heeft. Begrijpelijk, want waarom zou je moeilijk doen met draaien, en het bijbehorende onhandige uitkomen waar je dan zomaar ergens ligt, een beetje in elkaar gefrommeld en op een plek waar je eigenlijk ook niet wilt zijn met je ene arm onder je gevouwen... als je ook gewoon een object kan pakken en jezelf daar mee kan vermaken. Het object kan in je mond! Je kan er lekker scheel van heel dichtbij naar kijken! Je kan het ook nog veraf houden! Wat wil een baby nog meer?

Ook zijn interactie met Amitai wordt steeds leuker. Zev is een stuk robuuster nu, waardoor het minder erg is als Amitai eens een keertje wat onbedoeld hardhandig is in zijn (meestal) liefdevolle aandacht. En nu hij dingen kan vasthouden kan Zev ook een beetje 'meespelen', hoe rudimentair ook. Dat maakt het zowel voor Amitai als voor Zev een stuk leuker om te interacteren, wat mij natuurlijk ook weer vervuld van moederlijke trots en liefde. Natuurlijk is er nog steeds plas, poep, kots en hongerige huilbuien op momenten dat niemand daarop zit te wachten, maar over het algemeen is het goed uit te houden met de zevmeister!

Amitai spreekt nog een beetje

Was er nog een vergeten!

Een ding wat Amitai veel zegt is volgens mij. Maar hij heeft nog niet helemaal door hoe je dat precies gebruikt. Zo zegt hij vaak:
"Wat is dat nou, volgens mij?"
of
"Nou, ik weet het niet, volgens mij."
Nou en toch zijn trouwens ook favoriete fillers, zeker de helft van zijn zinnen bevat een van beide, of alletwee.

Amitai spreekt

Ik post veel te weinig over Amitai, en dat terwijl hij ons iedere dag weer verrast en vermaakt met zijn vrolijke gezelligheid, inventiviteit en allesomvattende schattigheid. Maar ja, ik kan niet heel een blog vullen met gedweep over mijn eerstgeborene. Maar een post over alle dingen die hij zegt, en die ik wil onthouden, dat kan natuurlijk wel. Dus bij deze, een verzameling Dingen Die Amitai Heeft Gezegd, met daarbij wat random foonfoto's van de afgelopen maanden.

"Ik heb het omgeknoeid!" als hij een glas, beker of bakje met inhoud omgooit.

Een maand of 2 nadat Zev was geboren: "Zevje is van Marte, en Amitai is van Abbaatje." Niet speciaal grappig, maar wel confronterend vond ik. Want inderdaad, die eerste maanden zat Zev eigenlijk aan mij vastgeplakt, terwijl Yair het grootste deel van Amitai's dagelijkse zorg op zich nam. Het was op een gegeven moment zelfs zo dat als ik Zev een keer niet in de draagzak/ op mijn arm/ op schoot/ op mijn borst had dat Amitai soms ineens met grote schrikogen vroeg "Waar is Zev nou?". Alsof ik 'm ergens per ongeluk had laten liggen.

"Wil je mij lukken?" oftewel wil je mij helpen? Omdat ik vaak zeg "Lukt het? Zal ik je even helpen?" als het lijkt alsog hij ergens hulp bij nodig heeft. Ik neem aan dat daar de associatie tussen lukken-helpen is ontstaan.

Toen we net een paar weken in Engeland woonden begon Amitai al snel wat Engels op te pikken. Zijn eerste woord na zijn eerste dag op het kinderdagverblijf was mine, gevolgd door This one. Beiden natuurlijk uberpraktisch voor in een omgeving waar andere kinderen de hele tijd jouw spullen willen afpakken (miiiiiiiiiine) terwijl jij alles wil hebben (this one en this one en this one en this one). Heel eventjes sprak Amitai ook een mengelmoesje van Nederlands en Engels door elkaar: 
"Ik wil deze this one."
"Dat is de door van de cat." (wijzend op een kattenluik)
Dat heeft niet lang geduurd trouwens, hooguit een week. Nu lijkt hij de talen netjes gescheiden te houden.

We liepen over de campus van de bushalte naar het kinderdagverblijf. Wijzend naar een vrij nondescript gebouw: "Daar zijn twee winters." Hmmmmm, OK? Het duurde even voor ik had uitgevogeld wat hij precies bedoelde, maar na goed kijken zag ik dat hij wees naar de airconditioning units. Eerder die week hadden we een andere route genomen waarbij we vlak langs vergelijkbare units liepen, en er kwam een luchtstroom uit (Amitai vond dat maar niets trouwens, doodeng).
luchtstroom = wind
ding dat luchtstroom genereert = een winter
Weet hij veel dat je wind met een -d schrijft terwijl je een /t/ uitstpreekt!

Nadat ik hem poffertjes had gegeven met een plakje banaan op elk poffertje (om het toch nog een beetje gezond te maken)
Amitai: "Mag ik nog meer koffertjes?"
ik: "Nee, het is poffertjes, met een P"
Amitai: "Nee, met banaan toch?"

En dan zijn er nog de woorden die hij consistent verkeerd uitspreekt. Altijd maar weer, sommigen al maanden lang. Politiedeauto,bijvoorbeeld, en palaplu. Het maakt niet uit hoe vaak wij hem verbeteren, of zelf het goede voorbeeld geven door nog maar eens te zeggen "Ja inderdaad, jij hebt je paRRRRaplu goed vast". Ik merk dat ik zelf steeds meer moeite krijg om die woorden goed te blijven zeggen. Gelukkig heb ik het met volwassenen niet vaak over politiedeauto's.

Een nieuw net-niet-goed opgepikt woord is trouwens dierosaurus (een vriendje op het kinderdagverblijf is helemaal gek van dinosaurussen), maar die vind ik zo ultiem schattig dat ik hoop dat hij het nog lang fout blijft houden.