inspiratie

Ik kwam recentelijk via via op deze website terecht. Klaarblijkelijk heeft in Amerika het bedrijfsleven een soort postbus 51 functie op zich genomen, want het Amerikaanse kabelbedrijf Verizon wil via deze website meer meisjes inspireren om een exact vak te kiezen (en ervoor zorgen dat degenen in hun omgeving het niet direct ontmoedigen omdat het 'niet vrouwelijk' is om van wetenschap, wiskunde of techniek te houden). Het tv-spotje zelf is nogal blah, maar ja, gemaakt voor de Amerikaanse markt. Maar de website vond ik zelf eigenlijk wel heel inspirerend: leuke, korte interviews met vrouwen die een exacte studie hebben gedaan, en een exact beroep hebben. Na een paar interviews bekeken te hebben had ik bijna spijt dat ik voor het softe psychologie heb gekozen! En nou heb ik ook nog eens alleen maar jongens-nageslacht geproduceerd, dus het is niet zo dat ik nog vicariously exact kan kiezen via een dochter. Maar ja, ach, dat zou toch ook niet werken. Je weet hoe het gaat, als je je kinderen probeert iets te laten doen wat je zelf graag had willen doen. Precies: dan doen ze meestal het tegenovergestelde.

Ik vind het al lastig genoeg om een jongen op te voeden zonder sexisme. Want ik ben ook niet opgegroeid in een vacuüm, en de gendernormen zitten ook in mij ingebakken. Zo merkte ik laatst dat als Amitai vind dat hij er leuk uitziet, omdat hij iets speciaals aan heeft, hij zegt "Ik zie er heel stoer uit". En inderdaad, dat is wat ik, en de rest van de wereld, tegen hem zegt, als hij er leuk uit ziet. En stoer is zo'n typisch jongenswoord. Jongens zijn stoer, leuke jongensoutfits zijn stoer, jongensgedrag is stoer. Dus, ik doe nu expliciet mijn best om vaker te zeggen tegen Amitai dat hij er mooi uitziet, dat hij een aardige jongen is, en dat hij lief doet. Niet dat hij niet stoer is, of mag zijn. Ik gebruik het woord nog steeds, het is niet verboten. Maar zo probeer ik mijn eenzijdige nadruk op stoerheid te doorbreken.

Net zoals dat we, als we in het vliegtuig zitten (en dat gebeurt vaak de laatste tijd) het altijd hebben over de mevrouw die het vliegtuig bestuurt. Want ook daar merkte ik dat we het altijd had over de meneer in de cockpit. En natuurlijk, in de realiteit is de kans ook groter dat het een man is. Maar wat maakt dat uit? Het kan net zo goed een vrouw zijn. En Amitai accepteert het zonder blikken of blozen, die mevrouw, dus prima.

Maar ja, nu is het nog makkelijk. Zonder al te veel tv. Zonder al te veel vriendjes op school die je vertellen dat x voor jongens is, en y voor meisjes. En zelfs nu het makkelijk is, is het al moeilijk, dus ik verwacht er niet al te veel van. Amitai, en Zev, zullen net als ik het ingebakken sexisme van onze cultuur wel meekrijgen en internaliseren. Maar Yair en ik kunnen in ieder geval proberen om daar zo nu en dan iets tegenover te stellen. Hoe klein ook.