Duh

Soms zie je onderzoek voorbij komen waarvan je denkt, hmmmmm, open deur much?

Zev's zesde vermaanddag

Zev is een heel half jaar oud. Zes maanden! En het echte hulpeloze baby-achtige is er nu wel af. Ja, ok, hij is nog wel hulpeloos. En een baby. Maar het échte echte hulpeloze baby-achtige is weg, als je begrijpt wat ik bedoel. Hahaha, nee, jullie hebben geen idee. Ach, ik eigenlijk ook niet. Ik zeg het iedere week weer, totdat het op een gegeven moment echt waar is, en hij zijn eigen boterhammen smeert. 

In zijn zesde levensmaand is Zev enorm veranderd. Hij kan met gemak omrollen, en dat gecombineerd met een beetje wurmen maakt dat hij van statisch naar enigszins mobiel is gegaan. Dat is leuk voor hem, en een beetje onhandig voor ons want nu moeten we officieel oppassen waar we hem neerleggen. Het lijkt ook wel alsof zijn toegenomen mobiliteit ook direct zijn nieuwsgierigheid en hebberigheid stimuleert. Hij ziet meer dingen in zijn omgeving, en wil ze ook hebben, vasthouden, manipuleren, in zijn mond stoppen, rondzwaaien. En natuurlijk geeft dat ook net een tikje meer frustratie, want soms lukt dat niet.

Als we hem rechtop zetten kan hij ook een beetje zitten. Nog niet superlang of superstabiel, maar in de loop van de maand is hij gegaan van wiebel-val naar wiebel-corrigeren-wiebel-corrigeren-eventjeszitten-wiebel-val. En het leuke van het feit dat hij zichzelf nu redelijk rechtop kan houden is dat hij nu gezellig in de kinderstoel aan tafel kan zitten als wij eten. En dat is bevrijdend voor iedereen. Want Zev vond het maar helemaal niets om van de zijlijn te moeten meekijken als wij aan het eten waren, maar wij vonden het ook niet top om hem iedere maaltijd weer op schoot te houden, en dus telkens maar weer ons eten met 1 hand naar binnen te moeten schuiven. Nu zit hij erbij, en is iedereen blij. 

En hij zit niet alleen aan tafel, hij eet ook nog eens mee. Want Zev blijkt dol op eten. Wellicht niet zo verwonderlijk gezien ons. Aan de andere kant, Amitai was altijd wel OK met eten, maar het duurde best wel even voordat het echt een belangrijk onderdeel van zijn dag werd. De eerste twee maanden van Amitais contact met vast voedsel was het echt een bijzaak. Zev daarentegen was vanaf de eerste hap enthousiast. Het maakt eigenlijk niet uit wat je hem voorschotelt, of hoe. Amitai is tijdens zijn babytijd nooit een fan geworden van het eten van stukjes ('Rapley') en was altijd veel en veel blijer met een lekker prutje wat ie zo naar binnen kon slurpen (nog steeds eigenlijk, hij houdt nog steeds niet zo van eten dat je moet kauwen. Behalve vlees dan. Vlees kan dan weer wel. Kinderen zijn raarrrrr). Zev krijgt een combi van purees en stukken, maar net wat er beschikbaar is, maar hij vindt beiden een feest. In het begin lukte het hem nog niet om zelf het eten te pakken en naar zijn mond te brengen, maar dat heeft hij nu ook goed onder de knie. En bovendien had Zev deze maand in de loop van twee dagen ineens twee tanden (onder) gegenereerd, dus nu kan hij eigenlijk alles wat we hem voorschotelen met gemak wegmummelen. (Ja, ik weet dat het supersaai is, een minuut lang kijken naar een baby die een perzik eet. Maar ik ga gewoon dood van de schattigheid.)

Eigenlijk het enige wat een beetje bleh gaat is het slapen 's nachts. Of eigenlijk, nee, dat klopt niet. Hij slaapt prima. Hij wordt alleen vaak wakker om even te eten, om de twee a drie uur. En helaas is hij dan niet van zijn doel af te brengen. Speen? Bleegh. Water? Wat denk je nou zelf? WEEEEEEEHHHHH! Borst? Ahhhhhhh.... En dan slaapt hij meteen weer door. Mijn conclusie is dus dat iedereen, inclusief ikzelf, het meeste slaap krijgt als ik hem gewoon zijn zin geef. Maar leuk is anders. Zeker, als je de hele nacht bij elkaar optelt heb krijg ik nog best wel redelijk wat slaap, maar die onderbrekingen gaan toch op een gegeven moment optellen. Ik merk dat ik moe ben, niet echt mijn normale niveau van energie heb om dingen te ondernemen, en ook nog eens snel aangebrand ben, en tsja, dat is voor niemand leuk. Ach, ik weet dat het voorbij gaat, dus ik ga niet eens proberen om een strategie te bedenken om dit te doorbreken. Of eigenlijk moet ik zeggen, mijn strategie is: Tanden op elkaar en doorbikkelen, totdat ik op een dag 's ochtends wakker wordt en me realiseer dat ik 8 heerlijke uren onafgebroken heb geslapen. Die nacht gaat hoe dan ook komen!

Amitai spreekt (3)

Amitai was heel druk aan het helpen, drie maanden geleden bij de verhuizing. Zijn hulp was niet altijd even handig, maar op een gegeven moment had ik een klus voor hem die hij zelf goed kon uitvoeren: Alle kussens naar boven naar de slaapkamers brengen. Waarop hij trots verkondigde: "Ik draag heel veel kusjes naar boven"

Yair, bij het binnengaan van de winkel, tegen Amitai: "Ik ben bang dat ze hier geen Cars snoepjes verkopen, Amitai."
Amitai, toen ze de winkel weer uit gingen: "Ben je nog steeds bang abba? Niet bang zijn hoor!"

Wij gingen eten bij een collega hier in Brighton, toen we net een paar weken hier woonden (Amitai zit samen met zijn zoon op het kinderdagverblijf en die twee waren al bijna vanaf dag een goede vrienden, superschattig zijn ze samen). Het toetje was ijs. Collega vraagt aan Amitai "Do you want some ice cream?" Amitai antwoordt gedecideerd "Yes". Collega, een beleefde Engelsman die er natuurlijk aan gewend is om zijn kind te leren met twee woorden te spreken vraagt automatisch "Yes....what?" (hopend op yes, please). Amitai antwoordt, na enig nadenken: "Yes, ice-cream."

Ondertussen snapt Amitai we bedoelen als we vragen "Waarom...." maar dat heeft even geduurd. Lange tijd gingen dit soort gesprekken als volgt:
Wij "Waarom moest je dan huilen?"
Amitai "Op het kinderdagverblijf."
Wij "Waarom wil je niet weg?"
Amitai "In Brighton"
Pas dan realiseer je je, inderdaad, in 'Waarom?' zit natuurlijk een 'Waar?' ingebakken.