Amitai spreekt en brabbelt ook een beetje Engels

We wonen nu bijna vijf maanden in Engeland, en Amitai begint een mondje Engels mee te praten. Ondertussen vraagt hij regelmatig of ik Engels met hem wil praten, en dan converseren we een beetje samen. Zijn woordenschat is echt al heel aardig, maar zijn grammatica laat nog wel wat te wensen over.

"What do you?"
"Mine foot is stuck"

En als hij een woord niet weet in het Engels, dan vult hij gewoon het nederlandse woord in.

"I got ook my zon-glasses on."

En soms gaat hij nog een stapje verder, en neemt hij een Nederlands woord wat hij verengelst. Zo hadden we op een gegeven moment bijna ruzie over of boterham nu wel of niet boderhem was in het Engels. Volgens mij was het toch echt sandwich, maar Amitai was zeer overtuigd van zijn boderhem.

Nederlands is nog steeds zijn sterkste taal, want hij mengt nooit andersom zijn talen door elkaar. Hoewel hij laatst wel aantringelen zei, wat een combinatie zou kunnen zijn van aanbellen en ring (the bell). Maar dat is wellicht een beetje een vergezochte interpretatie.

Soms klinken zijn Nederengelse mixjes wel een beetje vreemd. Laatst zei hij bijvoorbeeld "I am pakking the bubbles!". Maar ik verstond het niet goed, en dacht dat hij in plaats van 'pakking' een heel ander (en een stuk minder netjes) wel-Engels woord zei. Toen zat ik even raar te kijken.

Ook in het Nederlands zegt hij nog steeds grappige dingen. Zo deelt hij bijvoorbeeld regelmatig mee dat hij "te zwaar" is. Huh? Nee, we hebben hem niet op een peuterdieet gezet. Hij bedoelt dat iets (meestal de hoge trap oplopen, op weg naar het kinderdagverblijf) te zwaar is voor hem.

Als laatste een recent opgevangen gesprekje tussen Yair en Amitai, toen Amitai misschien uit logeren zou gaan, op basis van een last-minute ideetje.

Yair:  "Wil je logeren bij je nichtjes, of wil je met ons mee?"
Amitai: "Ik wil met ons mee."

Stadsvogels

Vroeger had je straathonden, varkens en geiten die zich ontfermden over het stadse zwerfafval. Tegenwoordig is er niet meer zoveel diversiteit in stadsfauna, en wordt de afvalsverwerkingsniche gevuld door vogels. Amsterdam heeft vuilnisduiven,vuilnismeeuwen en zelfs een paar vuilnisreigers, maar de duiven hebben duidelijk de overhand. Hier in Brighton hebben de meeuwen de strijd om de frietjes, broodkruimels en appelkrozen gewonnen. Nu was ik al geen fan van de Amsterdamse duiven, dat smerige stelletje versleten vogels die altijd wel een pootje missen, en geen kans voorbij laten gaan om je balkon te koloniseren om nog meer vieze beesten te produceren. Maar meeuwen zijn nog erger, ervaar ik nu. Ze zijn extreem lawaaiig, en vinden het nodig om iedere ochtend bij zonsopgang een grote gezamelijke new-age groeps-schreeuwsessie te doen om de dag te begroeten. Daarna gaat iedere meeuw zijns weegs, op zoek naar eten. En daarbij gaan ze niet zachtzinnig te werk. Vuilniszakken die buiten staan te wachten op de vuilniswagen zijn binnen een uur aan flarden gerukt, de inhoud over straat uitgespreid, en vuilnisbakken worden leeggehaald. Maar ze houden het niet bij restjes en vuilnis, ik heb nu al een paar keer gezien dat een meeuw in duikvlucht eten wegsnaaide van een tafel op een terras. Laatst zagen we zelfs een meeuw die een broodje bij een man uit zijn handen probeerde te rukken! (Die man was trouwens completely unfazed, en at zijn bemeeuwsnavelde broodje gewoon op.)

Kortom, meeuwen zijn doodenge stadsroofvogels. Je zou bijna waardering krijgen voor dat smerige hompelende duivengebroed in Amsterdam. 

Een ding wat ik me wel afvraag over al die stadsvogels: waar gaan ze naartoe als ze doodgaan? En dan heb ik het niet over het hiernamaals (want ik weet dat ze allemaal linea recta naar de hel gaan), maar gewoon, waar ze fysiek naartoe gaan. Want het aantal dode duiven en meeuwen dat in de stad waar te nemen is staat in geen enkele verhouding tot het aantal levende vogels. En ik neem aan dat deze beesten niet het eeuwige leven hebben... Werpen de meeuwen hier zich kamikazestijl in de zee bij hun laatste ademtocht? Doen hun minkukelige Amsterdamse duivenbroeders dat ook, in het IJ? Maar dan triestig fladderend met die ene vleugel die het nog doet? Ik zal het waarschijnlijk nooit weten.

Zev's Zevende Vermaanddag

Als ik nadenk over wat Zev heeft gedaan in zijn zevende levensmaand, dan schiet mij als eerste 'eten' te binnen. Zev heeft veel gegeten. Zev is dol op eten. Prakjes of stukjes, zelf eten of gevoerd worden, het maakt hem niet uit. Eten! 

Sommige ontwikkelingen zijn duidelijk: Hij kan nu goed rechtop zitten (OK, hij kukelt nog wel eens om, maar zo zelden dat ik hem wel eens alleen laat zitten). Hij kan zichzelf een beetje rondduwen. Alleen maar achteruit, ook als hij duidelijk naar voren wil (frustrerend), maar hij beweegt zich wel voort. Of ik moet dus eigenlijk zeggen, hij beweegt zich wel achtert. En door een combinatie van schuivend roteren om zijn as en rollen bereikt hij zo nu en dan toch ook wel zijn doel, en dan is hij heel blij.

Andere ontwikkeling zijn wat minder makkelijk om te omschrijven. Maar ik heb het idee dat hij interactiever is geworden: meer kan aangeven wat hij wil op nonverbaal niveau (eten, vasthouden, doorgaan met een spelletje, dat ene speeltje daar verderop), meer reageert op mijn intonatie en als ik zijn naam zeg. Maar dit zijn allemaal subtiele dingen, dus wellicht lees ik meer in zijn gedrag dan er echt is. En zijn fijne motoriek wordt ook echt beter.

Een ding wat zeker is, is dat hij deze maand lekker is gegroeid. Ik moet eigenlijk al weer een maat opschuiven met zijn rompers. Hopelijk groeit hij niet al te hard door, want ik heb maar 2 maten groter meegenomen toen we naar Brighton kwamen. En met de volgende kleding wissel gaan we naar de laatste maat, volgens mij... Nou het zal net gaan, denk ik. Er zit vast wel het een ander tussen dat een beetje ruim valt.

Zev is over het algemeen heel blij, maar hij haat gaan slapen. Hij verzet zich uit alle macht tegen gaan slapen, ook als hij heel moe is. Ik vind dit uitermate frustrerend, omdat ik iedere keer denk "Sukkel, je bent doodmoe! Ga nou toch gewoon slapen!". Maar Zev denkt, ach ik weet niet of hij denkt, maar hij doet in ieder geval precies het tegenovergestelde van slapen. Het rare is dat dat 's ochtends minder het geval is, bij zijn eerste dutje valt hij nog redelijk gemakkelijk in slaap. Maar naarmate de dag vordert vindt hij het moeilijker en moeilijker, totdat hij 's avonds rood aangelopen met zijn armen maaiend dikke tranen ligt te huilen in bed. Tsja. Ik weet dat het tijd is voor wat slaaptraining, maar dat is moeilijk. Niet om te doen, maar om te doorstaan. Een avond gaat nog wel, maar ik ben dan geneigd om het niet door te zetten ("Ach, gisteren had hij het zo zwaar, vanavond ga ik hem gewoon wat langer knuffelen en schommelen.") waardoor alle effecten natuurlijk meteen weer teniet worden gedaan. Gelukkig herinner ik me van Amitai dat dingen zoals dit, doorslapen, zindelijkheid, de frustrerende dingen die maar nooit over lijken te gaan, hoewel je toch alles hebt geprobeerd wat volgens het internet 100% zeker werkt alleen bij jou dus niet, je doet vast iets niet goed, of misschien is je kind een beetje raar, toch opeens over gaan. Zomaar. Nou ja, vast niet helemaal zomaar. Maar in ieder geval niet meteen toen ik remedie X toepaste. Maar meer over tijd, met een beetje inzet en ontwikkeling van iedereen. Hier houd ik me ook maar aan vast voor wat betreft het wakker worden 's nachts. Het gaat voorbij. En anders gaan we 's nachts slaaptrainen als we weer in Amsterdam zijn. Een extra slaapkamer op een andere verdieping, lekker ver weg van ons eigen bed, dat doet vast wonderen.