Als ik nadenk over wat Zev heeft gedaan in zijn zevende levensmaand, dan schiet mij als eerste 'eten' te binnen. Zev heeft veel gegeten. Zev is dol op eten. Prakjes of stukjes, zelf eten of gevoerd worden, het maakt hem niet uit. Eten!
Sommige ontwikkelingen zijn duidelijk: Hij kan nu goed rechtop zitten (OK, hij kukelt nog wel eens om, maar zo zelden dat ik hem wel eens alleen laat zitten). Hij kan zichzelf een beetje rondduwen. Alleen maar achteruit, ook als hij duidelijk naar voren wil (frustrerend), maar hij beweegt zich wel voort. Of ik moet dus eigenlijk zeggen, hij beweegt zich wel achtert. En door een combinatie van schuivend roteren om zijn as en rollen bereikt hij zo nu en dan toch ook wel zijn doel, en dan is hij heel blij.
Andere ontwikkeling zijn wat minder makkelijk om te omschrijven. Maar ik heb het idee dat hij interactiever is geworden: meer kan aangeven wat hij wil op nonverbaal niveau (eten, vasthouden, doorgaan met een spelletje, dat ene speeltje daar verderop), meer reageert op mijn intonatie en als ik zijn naam zeg. Maar dit zijn allemaal subtiele dingen, dus wellicht lees ik meer in zijn gedrag dan er echt is. En zijn fijne motoriek wordt ook echt beter.
Een ding wat zeker is, is dat hij deze maand lekker is gegroeid. Ik moet eigenlijk al weer een maat opschuiven met zijn rompers. Hopelijk groeit hij niet al te hard door, want ik heb maar 2 maten groter meegenomen toen we naar Brighton kwamen. En met de volgende kleding wissel gaan we naar de laatste maat, volgens mij... Nou het zal net gaan, denk ik. Er zit vast wel het een ander tussen dat een beetje ruim valt.
Zev is over het algemeen heel blij, maar hij haat gaan slapen. Hij verzet zich uit alle macht tegen gaan slapen, ook als hij heel moe is. Ik vind dit uitermate frustrerend, omdat ik iedere keer denk "Sukkel, je bent doodmoe! Ga nou toch gewoon slapen!". Maar Zev denkt, ach ik weet niet of hij denkt, maar hij doet in ieder geval precies het tegenovergestelde van slapen. Het rare is dat dat 's ochtends minder het geval is, bij zijn eerste dutje valt hij nog redelijk gemakkelijk in slaap. Maar naarmate de dag vordert vindt hij het moeilijker en moeilijker, totdat hij 's avonds rood aangelopen met zijn armen maaiend dikke tranen ligt te huilen in bed. Tsja. Ik weet dat het tijd is voor wat slaaptraining, maar dat is moeilijk. Niet om te doen, maar om te doorstaan. Een avond gaat nog wel, maar ik ben dan geneigd om het niet door te zetten ("Ach, gisteren had hij het zo zwaar, vanavond ga ik hem gewoon wat langer knuffelen en schommelen.") waardoor alle effecten natuurlijk meteen weer teniet worden gedaan. Gelukkig herinner ik me van Amitai dat dingen zoals dit, doorslapen, zindelijkheid, de frustrerende dingen die maar nooit over lijken te gaan, hoewel je toch alles hebt geprobeerd wat volgens het internet 100% zeker werkt alleen bij jou dus niet, je doet vast iets niet goed, of misschien is je kind een beetje raar, toch opeens over gaan. Zomaar. Nou ja, vast niet helemaal zomaar. Maar in ieder geval niet meteen toen ik remedie X toepaste. Maar meer over tijd, met een beetje inzet en ontwikkeling van iedereen. Hier houd ik me ook maar aan vast voor wat betreft het wakker worden 's nachts. Het gaat voorbij. En anders gaan we 's nachts slaaptrainen als we weer in Amsterdam zijn. Een extra slaapkamer op een andere verdieping, lekker ver weg van ons eigen bed, dat doet vast wonderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten