Amitai spreekt

Amitai was de afgelopen maanden druk bezig met het 'ontdekken' van de regels voor voltooid deelwoorden. Hij had het lang niet altijd goed, maar hij deed wel hard zijn best:
Ik ga jou slagen/ Ik heb jou geslagen
Ga jij dat kopen?/ Jij hebt dat voor mij gekoopt

Bij gesprekje over auto's:

A: "Wij hebben een grijze auto. Yigal heeft een gele auto."
M: "Soort van, ja."
A: *Doet een politie auto na* "Wie-u-wie-u-wie-u"
M: "Rijdt Yigal zo rond?"
A: "Neeheee, Yigal rijdt recht vooruit!"

Amitai bij het slapen gaan: "Morgen ga ik weer uit slaap vallen."

Gesprek terwijl Amitai in bad zit.
A: "Heb jij een piemel?"
M.: "Nee, ik heb geen piemel."
A: "Heb jij een piemel onder je billen?"
M: "Nee, ik heb helemaal geen piemel."
*stilte*
A: "Kan jij dan alleen maar poepen?"

Amitai zegt tegenwoordig geen dankjewel meer maar danks, een soort zelfgemaakt mengsel tussen dankje en thanks.
En als hij iets zelf wil doen of heeft gedaan? Dat noemt hij vanzelf.
"Ik ga vanzelf de trap af!"
"Nee, ik wil vanzelf mijn handen wassen!"

A: "Ik heb 2."

M: "Nee je bent 3 jaar oud."

A: "Ik ben niet oud. Ik mag nog niet naar school."

In deze tijd was Amitai heel erg bezig met oud genoeg om naar school te gaan. Zo kondigde hij aan:
A: "Ik wil een meisje zijn."
M: "Oh?"
A: "Ja, dan mag ik naar school."
Hmmmm, ik neem aan dat een van de meisjes in zijn groep van het kinderdagverblijf oud genoeg was om naar school te gaan, en had hij het verband niet zozeer met leeftijd gelegd, maar met geslacht.

A: "Ik kan niet naar de speeltuin. Ik ben dood." 

M: "Huh?"
A: "Ik ben dood en ziek."

Yair vertelt graag die qoute uit de vorige post van Amitai-uitspraken na (van de poffertjes met een p, nee banaan toch). Amitai begrijpt dat er daar een grap in zit, maar heeft nog niet helemaal door waar. Nu vertelt hij regelmatig zelf de clou nog eens. En bijna goed.
"Boterham met een p." *ligt dubbel om eigen grap*
"Koffertjes met een p!!" *lacht nog harder*

Bij het ontbijt:
A: "Ik wil koeienmelk."
Wat leuk dat hij het verschil tussen koeienmelk en andere soorten melk weet! dacht ik meteen. Dus ik start een hele verhandeling, ja inderdaad, melk komt van de koeien, die maken het voor ons, ze worden gemolken, melk komt uit de uiers.... Amitai kijkt mij gedurende dit hele verhaal wat glazig aan. Pas later realiseer ik me dat hij waarschijnlijk koeienmelk zegt omdat er een koe op het pak staat, net zoals hij altijd kippencornflakes zegt tegen cornflakes, omdat er een kip op het pak staat. Hmmm, beetje overenthousiaste reactie van mij. De volgende dag bij het ontbijt wijst Amitai naar de hagelslag. "Waar komt dat dan vandaan? Geven de eendjes die? Uit hun billen?"

Zev's 12e vermaanddag

Zev is begin deze maand een heel jaar geworden. EEN JAAR!!! En, cliche cliche, het ging heel snel. En, minder cliche minder cliche, het ging heel langzaam. Er waren uren, dagen, weken die maar voortduurden. Er waren maanden die voorbij vlogen. Het was leuk. Het was zwaar. Vermoeiend, liefdevol, gezellig, met irritaties (tussen Yair en mij) strenge woorden (tussen Yair mij en Amitai) en lichte wanhoop (vooral van mij naar Zev als hij weer eens niet wilde slapen en ik vond dat het echt wel tijd was en hij ook overduidelijk moe was en godverdomme waarom ga je nou niet slapen maar alleen maar huilen hou nou toch gewoon eens op), zo nu en dan wat momenten van verbazing (dit is mijn familie, dit is mijn gezin, deze twee lieve warme kinderen zijn mijn kinderen en ze houden ook van mij!) en ook nog twee verhuizingen.

De metamorfose in zo'n eerste jaar is natuurlijk wel enorm. Van hulpeloos en gedachteloos babietje naar een mobiel kind met een mening en voorkeuren... Het is natuurlijk de normaalste zaak van de wereld, maar het blijft verbazingwekkend. En Zev weet zijn voorkeuren ook wel duidelijk te maken. In de afgelopen maand is hij helemaal gaan vertrouwen op wijzen, zo nu en dan kracht bijgezet met "Dah! Dah!" om aan te geven welk eten of drinken (of speelgoed, maar eten blijft zijn focus) hij nu graag blieft.

Verder zou Zev het liefst altijd doen wat Amitai doet en zijn waar Amitai is. Amitai is een net iets minder grote fan van Zev, en vindt het moeilijk om te delen. Maar soms is er toch ineens een klein opleving van broederliefde en vriendelijkheid, en dan smelt ik helemaal. Totdat Zev ineens weer, boink, wordt omgeduwd, of, pinch, stiekem wordt geknepen. Ik vind het lastig om een goede opvoedingsstrategie te bedenken om dit te stoppen. Iedere keer op de gang als Amitai onaardig doet? Een stickerbeloning als hij wel aardig doet? Blegh. Ik heb ergens ook het gevoel dat dit als vanzelf zou moeten gaan. Ik weet dat Amitai eigenlijk heel gesteld is op Zev. Als hij hem niet meteen ziet (omdat Zev ligt te slapen bijvoorbeeld) dan vraagt hij onmiddelijk bezorgd waar Zev is. Dus ja, misschien zit het in de basis gewoon wel goed, en moet ik me er maar geen zorgen over maken. Richting zijn eerste verjaardag begon Zev ook steeds meer van zich af te bijten, dus waarschijnlijk vinden zij op een gegeven moment wel een goede balans in hun relatie. Ik moet een beetje sturen, en een beetje geduld hebben, denk ik.

Ik vind het trouwens leuk om te merken dat hij echt van knuffelen houdt. Niet voortdurend, maar er zijn duidelijk momenten dat hij zelf beslist dat het tijd is voor een lekkere knuffel (dan probeert hij zichzelf op mijn schoot te wurmen) of een kus (in dat laatste geval drukt hij zijn voorhoofd zeer enthousiast tegen mijn gezicht aan. Bonk. Bonk. Ahhhh de liefde tussen moeder en kind. Zo teder. Bonk. Bonk.)

Los lopen zit er nog niet in, trouwens, en hij weigert ook steevast om aan onze handen te lopen. Als we dat proberen gaat hij onmiddelijk zitten, ons vertrouwt hij duidelijk voor geen meter.  Maar hij loopt wel langs de bank, en achter een wagentje... Dus tsja, wie zal het zeggen! OK, ik kan al wel verklappen dat hij tot nu toe nog niet veel aanstalten maakt om meer te doen dan dit, dus ik denk niet dat hij bij zijn 13e vermaanddag wel zal lopen, maar ja, het zou zo maar kunnen. Ik heb de hoop nog niet opgegeven (heb wederom een weddenschap hierover met Yair, mijn inzet is half Februari, dus er is niet meer zo heel veel tijd!).

De favoriete bezigheid van Zev in zijn twaalfde levensmaand? Op de eerste plaats, eten; op de tweede plaats, Amitai stalken; op de derde plaats, dingen in een doos doen en er weer uit halen. Heerlijk makkelijk voor ons, want er is altijd wel iets doos-achtigs in de buurt, en dingen zijn ook niet moeilijk te vinden. Simpel, en doeltreffend. Zev blij, wij blij!

Zevs 11e vermaanddag

Zev is stiekem al een jaar oud, maar ik moet nog even een kleine achterstand inhalen... 

In zijn elfde levensmaand heeft Zevje zijn mobiliteit echt ontdekt. Als hij wil dan kan hij zich supersnel voortbewegen, als een klein kruiprobotje. Het meest aantrekkelijke kruipdoel is toch wel Amitai, en datgene wat Amitai op ieder moment in zijn hand heeft. Dat object moet wel fantastisch zijn, want de goddelijke Amitai neemt de moeite om er aandacht aan te besteden! Deze combinatie van mobiliteit en Amitai-verafgoding leidt wel tot enigszins teritoriaal gedrag bij Amitai. Begrijpelijk, maar toch proberen wij hem te leren dat hij als grote broer de verantwoordelijkheid heeft om zijn fysieke overmacht niet voortdurend in te zetten om zich Zev van het lijf te houden. Tot nu toe zijn we daar maar matig succesvol in, maar de onverhoedse aanvallen schrikken Zev absoluut niet af om Amitai toch te blijven stalken. 

Zevje begon zich deze maand ook regelmatig op te trekken en, zich vasthoudend aan om het even welk object, te staan. Het staan blijft wel een wiebelige aangelegenheid, en voortbewegen zat er nog niet in. En hij was een week of twee ook niet in staat om zelf weer te gaan zitten, wat er eigenlijk toe leidde dat hij zichzelf opsluit in een soort van sta-gevangenis. Gelukkig heeft hij vlak voor zijn elfde vermaanddag geleerd om zichzelf zeer charmant op zijn derierre te laten vallen. Zo'n luier biedt toch een klein beetje padding om de klap op te vangen, helemaal de dikke wasbare luiers die we hier in huis gebruiken. 

Ik ben, zoals je wel kan zien, gestopt met foto's nemen met de groene kriebeltjes achtergrond. Het is amper te doen om Zev stil te laten liggen voor de duur van een luierverschoning, laat staan een fotosessie. Bij Amitai ging ik op dit moment over op het documenteren van een nieuwe vaardigheid. Voor Zev dacht ik om elke maand zijn favoriete bezigheid van die maand te documenteren. In de 11e maand was dat overduidelijk: Eten!!!! Zev is dol op eten. Al sinds zijn eerste hap vast voedsel was hij enthousiast, maar in de 11e maand van zijn leven werd eten echt een centrale waarde in zijn bestaan. Voedsel was een van de eerste dingen waar ik Zev echt cognities over zag hebben. Daarvoor had hij al duidelijk enthousiasme voor Amitai, Yair en mij, maar geen van de objecten in zijn leven wekte echt zijn interesse. In maand 11 merkte ik plots dat iedere keer als ik iets at Zevje zeer ontevreden werd. Het leek erop dat hij had bedacht dat als het in mijn mond kon, waarom niet in de zijne? Dus, nu eet hij met de pot mee, en alleen in zeer hete of alcoholische of stikgevaarlijke gevallen wordt hem het gezamelijke voedsel onthouden.

Dit lijkt misschien allemaal niet zo vermeldenswaardig. Ja, nou en, een kind dat van eten houdt. Verrassing! Maar het valt mij wel degelijk op, voornamelijk denk ik omdat Amitai dat helemaal niet had. Vast voedsel interesseerde hem maar mondjesmaat (haha) tot hij een maand of 8-9 was, en pas met anderhalf jaar leek hij echt te merken als hij iets anders (lees gezonders) kreeg dan wat de rest at. En ja, ik weet dat je kinderen niet met elkaar moet vergelijken, maar soms realiseer ik me ineens dat dingen die ik door mijn ervaring met Amitai aannam als regel ('Zo zijn kinderen dus') eigenlijk individueel waren. Zev heeft me de ogen geopend!