Zev's 12e vermaanddag

Zev is begin deze maand een heel jaar geworden. EEN JAAR!!! En, cliche cliche, het ging heel snel. En, minder cliche minder cliche, het ging heel langzaam. Er waren uren, dagen, weken die maar voortduurden. Er waren maanden die voorbij vlogen. Het was leuk. Het was zwaar. Vermoeiend, liefdevol, gezellig, met irritaties (tussen Yair en mij) strenge woorden (tussen Yair mij en Amitai) en lichte wanhoop (vooral van mij naar Zev als hij weer eens niet wilde slapen en ik vond dat het echt wel tijd was en hij ook overduidelijk moe was en godverdomme waarom ga je nou niet slapen maar alleen maar huilen hou nou toch gewoon eens op), zo nu en dan wat momenten van verbazing (dit is mijn familie, dit is mijn gezin, deze twee lieve warme kinderen zijn mijn kinderen en ze houden ook van mij!) en ook nog twee verhuizingen.

De metamorfose in zo'n eerste jaar is natuurlijk wel enorm. Van hulpeloos en gedachteloos babietje naar een mobiel kind met een mening en voorkeuren... Het is natuurlijk de normaalste zaak van de wereld, maar het blijft verbazingwekkend. En Zev weet zijn voorkeuren ook wel duidelijk te maken. In de afgelopen maand is hij helemaal gaan vertrouwen op wijzen, zo nu en dan kracht bijgezet met "Dah! Dah!" om aan te geven welk eten of drinken (of speelgoed, maar eten blijft zijn focus) hij nu graag blieft.

Verder zou Zev het liefst altijd doen wat Amitai doet en zijn waar Amitai is. Amitai is een net iets minder grote fan van Zev, en vindt het moeilijk om te delen. Maar soms is er toch ineens een klein opleving van broederliefde en vriendelijkheid, en dan smelt ik helemaal. Totdat Zev ineens weer, boink, wordt omgeduwd, of, pinch, stiekem wordt geknepen. Ik vind het lastig om een goede opvoedingsstrategie te bedenken om dit te stoppen. Iedere keer op de gang als Amitai onaardig doet? Een stickerbeloning als hij wel aardig doet? Blegh. Ik heb ergens ook het gevoel dat dit als vanzelf zou moeten gaan. Ik weet dat Amitai eigenlijk heel gesteld is op Zev. Als hij hem niet meteen ziet (omdat Zev ligt te slapen bijvoorbeeld) dan vraagt hij onmiddelijk bezorgd waar Zev is. Dus ja, misschien zit het in de basis gewoon wel goed, en moet ik me er maar geen zorgen over maken. Richting zijn eerste verjaardag begon Zev ook steeds meer van zich af te bijten, dus waarschijnlijk vinden zij op een gegeven moment wel een goede balans in hun relatie. Ik moet een beetje sturen, en een beetje geduld hebben, denk ik.

Ik vind het trouwens leuk om te merken dat hij echt van knuffelen houdt. Niet voortdurend, maar er zijn duidelijk momenten dat hij zelf beslist dat het tijd is voor een lekkere knuffel (dan probeert hij zichzelf op mijn schoot te wurmen) of een kus (in dat laatste geval drukt hij zijn voorhoofd zeer enthousiast tegen mijn gezicht aan. Bonk. Bonk. Ahhhh de liefde tussen moeder en kind. Zo teder. Bonk. Bonk.)

Los lopen zit er nog niet in, trouwens, en hij weigert ook steevast om aan onze handen te lopen. Als we dat proberen gaat hij onmiddelijk zitten, ons vertrouwt hij duidelijk voor geen meter.  Maar hij loopt wel langs de bank, en achter een wagentje... Dus tsja, wie zal het zeggen! OK, ik kan al wel verklappen dat hij tot nu toe nog niet veel aanstalten maakt om meer te doen dan dit, dus ik denk niet dat hij bij zijn 13e vermaanddag wel zal lopen, maar ja, het zou zo maar kunnen. Ik heb de hoop nog niet opgegeven (heb wederom een weddenschap hierover met Yair, mijn inzet is half Februari, dus er is niet meer zo heel veel tijd!).

De favoriete bezigheid van Zev in zijn twaalfde levensmaand? Op de eerste plaats, eten; op de tweede plaats, Amitai stalken; op de derde plaats, dingen in een doos doen en er weer uit halen. Heerlijk makkelijk voor ons, want er is altijd wel iets doos-achtigs in de buurt, en dingen zijn ook niet moeilijk te vinden. Simpel, en doeltreffend. Zev blij, wij blij!