Zonderlinge Zondag

Gisteren was het zonderlinge zondag wat betreft eten: rundertong geserveerd met paardesla gestoofd in tomatensaus (en rijst, maar daar is niets zonderlings aan). Hierbij wat fotootjes van dit avontuur:

De tong, gekookt maar voor dat het buitenste harde vel was verwijderd.

Hier ziet het er al een stuk eetbaarder uit:


En hier is het eindresultaat, met de paardensla!

PYO

De herfst is begonnen. Hier en daar begint al een boom van kleur te veranderen, en de avonden worden koeler, hoewel we nog regelmatig heerlijk warme zonnige dagen hebben. Dus, het werd tijd voor DE New England herfst bezigheid: appels plukken! Zaterdag zijn wij in ons eigenste snozzmobiel naar het midden van Massachusetts gereden, naar een wijnboerderij/ fruitboomgaard waar je je eigen fruit kon plukken (Pick Your Own, of PYO, vanwaar toch altijd dat afkorten?). Helaas merkte ik toen we daar aankwamen dat mijn oude camera niet samengaat met mijn nieuwe geheugenkaartje (mijn nieuwe camera met het oude geheugenkaartje staat op mijn werk om foto's te nemen van deelnemers aan een studie), dus we hebben geen foto's van Yair in gatherer-modus. Helaas! Maar, wel een foto (genomen met de camera op mijn computer) van de buit: appels en perziken.

Nadat we fruit hadden geplukt hebben we in het zonnetje wat van de wijnen geproefd die daar werden gemaakt (note to self: fruitwijn is het niet helemaal. Maar de gedestilleerde fruitdranken waren goed te drinken). En omdat we toen niet meteen konden autorijden waren we verplicht om in het restaurant op het terrein daar te eten, natuurlijk zonder nog meer wijn te drinken, maar nu we wisten hoe de wijn daar smaakte hadden we daar toch geen behoefte meer aan. Gelukkig was het eten daar heerlijk, weer een restaurant erbij op het tot nu toe vrij korte lijstje met restaurants hier in de buurt die de moeite waard zijn.

Ondertussen heb ik al 1 appeltaart gebakken, en twee potjes perzikenjam gemaakt. 2 potjes, hmmm ja, ik weet het. Dat voelt een beetje triest na die weken productie draaien in Tiel, maar ja, ik moet roeien met het fruit dat ik heb/ kan betalen.

Grieks

OK, bereid je voor op flauwigheid. Maar ik moest er om lachen. Dus ik deel het met jullie.

Via What Possesed Me

No Impact

Binnenkort gaat hier een documentaire in premiere over de No Impact Man. Samen met zijn gezin (vrouw en peuter) heeft deze man geprobeerd een jaar lang zonder impact op de planeet te leven, om daar later een boek over te schrijven. Geen impact, dat betekende geen electriciteit, geen auto, zelfs geen openbaar vervoer (en geen toiletpapier...)! Ze namen zelfs iedere dag de trap naar hun apartement op de 6de verdieping, en lieten de lift links liggen. Echt heel indrukwekkend, ik ga zeker ook de documentaire bekijken.
Het idee heeft me wel aan het denken gezet. OK, we doen ons best om onze ecologische voetstap zo klein mogelijk te houden, maar zo ontzettend ons best doen we nou ook weer niet. De meeste kleren gaan in de droger, want we hebben geen waslijn (en waarom hebben we geen waslijn? Te lui om zoiets te installeren, en in de winter bevriezen je kleren toch alleen maar), onze laptops zijn constant ingeplugd, en hoewel we netjes elke week een biologisch groentepakket krijgen aangeleverd is de helft (meer of minder da de helft, afhankelijk van het seizoen) daarvan afkomstig uit Californie en omstreken. Californie is hier ongeveer net zo ver vliegen vandaan als Nederland.
En dan heb ik het niet eens over het feit dat we net een auto hebben gekocht! Ja het is een Prius, en we gebruiken m hooguit 1 keer per weeek, en we fietsen nog steeds bijna alles. Maar toch. Als ik lees over No Impact man en zijn handwas (of beter gezegd voetwas, ze deden de was door alles in de badkuip te kieperen, te laten weken en het vervolgens met hun voeten te stampen totdat het vuil eruit was) dan voel ik mij Schuldig. Misschien moeten we overstappen op de Local Box, met alleen maar groenten en fruit geteeld binnen 100 mijl van Cambridge? Dat betekent wel dat we in de winter alleen maar aardappels en kool gaan eten, en geen fruit meer krijgen behalve wat appels.) En dan heb ik het nog niet eens over onze grootste milieuvervuilende actie: vliegen. We hebben ondertussen al zoveel gevlogen in de afgelopen 2 jaar, dat maak ik volgens mij met de rest van mijn leven alleen maar kool eten niet meer (om nog maar te zwijgen over de hoeveelheid methaan die ik dan ga uitstoten...)
Oh, het moderne leven. Wat is het toch ingewikkeld!

Cupcakes

Zondag waren we uiteindelijk toch niet meer gaan picknicken in het DeCordova museum. In plaats daarvan hadden we mini-cupcakes gekocht, om die lekker met een glas wijn in de zon in de achtertuin op te eten. Yair had red velvet (een rare amerikaanse cakevorm, die puur wordt gedefinieerd door toevoeging van rode kleurstof, en verder gewoon cake is) met vanille frosting, en ik had een carrotcake met roomkaasfrosting.
Op mijn cakeje zat zelfs eetbaar bladgoud! En dat met de huidige gestegen goudprijzen... Net als met de rode kleurstof merk je daar trouwens niets van. Alleen maar uiterlijk vertoon! Maar, het maakte de cakejes in ieder geval niet MINDER lekker.

Ezra de meesterverstopper(2)

Maandag ging Yair stofzuigen. Ezra de poes houdt niet zo van de stofzuiger, en normaliter verstopt ze zich in de logeerkamer (ik ben opgehouden met het bed opmaken als we geen gasten hebben, want Ezra behaart de hele boel meteen!). Maar vandaag was de deur van de logeerkamer dicht, en moest ze dus op zoek naar een andere verstopplek. Kan jij haar nog vinden? (Wat een troep he? Gelukkig is het een kast, en kan de deur dicht :-D)

Calaloo

Deze week zat er weer iets spannends en nieuws in de groentebox: calaloo. Volgens het interwebs een bladgroente waarmee je een typisch trinidadse soep kan maken. Gewoon wat ui, knoflook, kokosmelk en pompoen toevoegen. Laat ik dat nou allemaal in huis hebben! Ik had voor die dag (woensdag) al avondeten klaar, maar ik heb na het eten meteen de soep klaargemaakt, zodat we donderdag lekker een soepje konden eten.
Toen de donderdag avond eenmaal was aangekomen en wij de soep hadden opgewarmd (of eigenlijk Yair, want ik was nog aan het werk) bleek Calaloo een van de smerigste bladgroenten op aarde, en de soep was absoluut niet te vreten. Yair heeft nog een bakje weggewurgt, maar ik wordt nu alweer onpasselijk als ik eraan denk, en heb de hele boel zonder ceremonie door de gootsteen gespoeld.
Ondertussen vragen we ons nu af of Trinidadezen misschien geen smaakpapillen hebben.

Groundhog Day

Vandaag zijn we weer naar een museum geweest. En raad eens wat ze daar hadden???? Haaien in de boom! Kennelijk Heul Populair tegenwoordig. Als je dus zelf ook je tuin wil opleuken: hang snel wat haaien in de boom.
Verder is het een prachtig museum, of eigenlijk is het meer een prachtig beeldenpark dan een museum. En op eens stralend warme dag als vandaag is dat geen straf, helemaal omdat het ook nog eens gratis was, een cadeautje van Bank of America aan haar klanten (Wij! En ik was al blij met gewoon alleen maar mijn Hello Kitty pinpas!)

Misschien gaan we morgen weer terug, maar dan met een picknickmand, zodat we lekker in het groene gras tussen de kunst een hapje kunnen eten.

Een zondags uitstapje

Afgelopen zondag hebben we de auto meegenomen voor een uitstapje, naar een museum aan de kust ten zuiden van Boston. Het was een klein, door vrijwilligers gerund museum, met een nadruk op lokale kunstenaars.
Deze zondag was er naast kunst ook een thee ceremonie, voorgezeten door een witte japanner die ons de details van het theeschenken uitlegde. Hij was ervoor naar school geweest, dus hij was een expert.

Er waren ook veel dames met rode hoeden en dikke billen (hoeden wel, billen niet op de foto, wees blij)

Dit was de thee. Groene thee-poeder met water. Dat was een straf bakkie.

Daarna gingen we de kunst bekijken.

Yair raakte helemaal in vervoering.

En er hing een haai in de boom.

Toen we door het museum heen waren (dat ging vrij snel, wel de moeite waard) gingen we eventjes naar de zee. Lekker wandelen, natuurlijk, want we hadden ons meest geschikte schoeisel voor wandelen aangetrokken.

Toen was het tijd voor een hapje eten. Ik had gelukkig mooi uitzicht op de twee mannen in mijn leven (de prius is een man met sokken in zijn hi-tech wandelsandalen). En het eten was ook erg lekker.