Maandoverzicht

Natuurlijk heb ik ook maandfoto's genomen. Hierbij nog maar eens het hele overzicht! Misschien moet ik daar binnenkort maar eens mee ophouden, want het wordt een beetje een lange reeks. Maar ik vind het zelf zo leuk om in een keer de veranderingen (of juist de dingen die niet veranderen) te kunnen zien!

 5 maanden

 4 maanden

 3 maanden

2 maanden

1 maand

De 5e vermaanddag

Deze kerstdagen konden wij volmondig verkondigen dat Amitai alweer 5 maanden oud is. Jawel, op de dag precies. 5 hele maanden oud. En wij zijn nog steeds verliefd! En waarom ook niet? Met 5 maanden is Amitai nog steeds ontzettend leuk. Sterker nog, hij lijkt wel nog leuker te worden. Waarschijnlijk omdat hij deze maand een stuk interactiever is geworden. Hij babbelt dat het een lieve lust heeft, tegen zichzelf als hij ligt te spelen, of tegen ons als wij tegen hem praten. Maar ook als de volwassenen om hem heen een gesprek voeren (je weet wel, een echt gesprek waarin de klanken betekenis hebben voor alle deelnemers) brabbelschreeuwt Amitai graag mee. Aandacht!

Amitai is zich ook meer bewust geworden van de mensen om zich heen. Ik had al een tijdje het gevoel dat hij Yair en mij wel herkende, maar nu is het ook wel duidelijk dat hij andere mensen die hij vaker ziet echt herkent (en niet alleen aan hun stemgeluid, maar ook als ze stil zijn). Het enthousiaste arm-maaien en lachen gebeurt bijvoorbeeld ook als hij Paul in de gaten krijgt (oPaul? of toch opa Paul?). Op zich logisch, want Paul is natuurlijk lekker herkenbaar dankzij de baard. En Amitai brengt minimaal een keer per twee weken een hele dag met hem door, zodat hij genoeg tijd heeft om zijn gezicht goed in te prenten. Maar toch, ik vind het wel heel fascinerend om te zien, hoe dat kleinde breintje langzaam maar zeker steeds meer kan gaan begrijpen en onthouden.

Verder was de vijfde levensmaand de maand waarin Amitai zijn voeten officieel heeft ontdekt. Waar handen al snel na de ontdekking een middel werden om (behoorlijk doelgericht) dingen mee te pakken, zijn voeten gewoon leuke speeltjes. Vastpakken en rondzwaaien, in de mond stoppen, diepzinnig bestuderen: het blijkt allemaal te kunnen met voeten. Vooral als de luier uitgaat (altijd al een feest) worden de voeten er snel bijgepakt. Het is bijna zielig soms als wij met zachte drang de benen weer even naar beneden moeten doen om een nieuwe luier om te doen. En als de broek en sokken/ schoenen weer aan gaan zijn de voeten ook een stuk minder interessant. Maar dan zijn er gelukkig meestal wel andere speeltjes in de buurt, die deze maand plotseling ook veel leuker zijn geworden voor Amitai. Als het rammelt of kraakt of belt, dan is het leuk!

Andere grote stappen deze maand? Het rollen lijkt nu echt een beetje te komen, hoewel het nog steeds niet tot het vaste bewegingsrepetoire behoort. Maar Amitai is vaak bezig met half omrollen, gewoon voor de lol of om een speeltje te bereiken wat iets verder weg ligt. En soms resulteert dat in een hele rol, van rug naar buik (de keren dat er van buik naar rug werd gerold leken minder intentioneel).
Sowieso merk ik nu echt dat Amitai aan alle kanten sterker wordt. Hij zit beter rechtop (soms als ik hem precies goed neerzet dan kan hij zelfs zomaar een paar seconden zelfstandig zitten), houdt zijn hoofd nog beter onder controle, en hij is ineens helemaal verzot op staan. Staan met heel veel steun van ons, maar dat spreekt voor zich. En niet te vaak, want dat schijnt niet goed te zijn voor de heupen. Maar als hij de kans krijgt dan strekt hij graag de benen!

Ha, als ik dit zo vergelijk met het stukje van de vorige maand, dan is er in maand 5 flink wat ontwikkeling geweest. Dat vind ik toch echt wel leuk aan het blog, het is voor mij ook een handig extern geheugen waar ik allerlei dingen bijhou die ik normaal zou vergeten...

Fijne Feestdagen!

 

Kerst overvalt mij altijd een beetje. Voor ik het weet ben ik alweer rijkelijk laat met het tevoorschijn halen van de kerstspullen. Maar vandaag heb ik de boom weer tevoorschijn gehaald, de kerststal opgezet, alvast wat eten in huis gehaald voor de diverse kerstdiners, en begonnen me oprecht te verheugen op een hele week lang vrij die wij helemaal met Amitai mogen doorbrengen. Heerlijkheid.  

Ik heb vandaag zelfs mijn (roodgoudglitter)kerstjurk aan. De kerststemming heeft mij dan toch bereikt. Denk ik.

Slaap

Als je een kind hebt willen mensen graag praten over de gebroken nachten, en hoe moe je wel niet bent. Haha, kon ik dan antwoorden, wij hebben nergens last van hoor! Ons kind is een slaperig engeltje! Nee, serieus, de nachten vielen altijd heel erg mee met Amitai. Na de eerste paar weken (of was het dagen? ik kan het me niet eens meer herinneren) werd Amitai nog maar 1 keer per nacht wakker, en was hij gemakkelijk tevreden te stellen met een snelle slaperige voeding, liggend in bed met het licht uit. Slaapgebrek? Niet echt. Hooguit iets kortere nachten dan normaal.
Maar toen, poef, was plots alles anders. Amitai sliep hooguit een uurtje of 2 tot 3 achter elkaar, en werd dan huilend wakker. Speen: harder krijsen. Oppakken: geen troost. Gezellig tegen ons aan liggen: waaaahhhhhhhh, strek, maai met kleine armpjes, boehoehoe. Van voeden werd hij maar eventjes rustig, om een uur later weer uit zijn hum wakker te worden met krampen en borrelende ingewanden.

Hoe dat zo ineens kwam was ons eerst een beetje een raadsel. Maar na een beetje observeren en prakkeseren heb ik besloten dat het kwam doordat we (of eigenlijk, ik) iets meer dan een week geleden begonnen met afwijken van ons normale voedins-schema. Op een gewone dag krijgt Amitai ongeveer om de 4 uur de borst of een fles afgekolfde melk. En daarmee is hij een blije en actieve baby, dus dat zou prima moeten zijn, toch? Maar ja, hij is bepaald niet een reus, en al helemaal geen vetzak (serieus, als je hem naast sommige andere babies ziet: zijn hele hoofd past in de lekkere spekwang van een ander kind!). En hoewel hij verder ultiem gelukkig is, en zich ook nog goed ontwikkelt knaagde dat toch een beetje aan me. Misschien is hij toch te dun? Misschien geef ik hem ongemerkt te weinig?

Dussss, lang verhaal kort, ik besloot om hem meer eten te gaan geven. Niet meer om de 4 uur, maar iedere keer als hij een beetje piepte: tiet erin. Van de weeromstuit ging Amitai op een ware poep-marathon (van 1 keer in de 2 weken naar 5 keer per dag). En vanaf dat moment ging slapen ineens ook niet meer lekker. En het ging ook niet beter, zo lang hij meer eten kreeg bleef hij een beetje ongelukkig...

Dus, afgelopen dinsdag heeft Yair hem met liefde door een huilerige avond heengeholpen, terwijl ik met mijn borsten en mijn verborgen-ondervoedingscomplex vroeg op bed was gaan liggen. En vanaf dat moment a) zijn we weer terug bij ons oude vertrouwde voedingsschema, b) is de hoeveelheid fecies-luiers behoorlijk afgenomen en c) is Amitai weer lekker buikpijnloos en ongestoord aan het slapen (nu twee nachten, dus ik noem het significant).

Ik zal maar gewoon genoegen moeten nemen met Amitai zoals hij is. Klein maar fijn!