Als je een kind hebt willen mensen graag praten over de gebroken nachten, en hoe moe je wel niet bent. Haha, kon ik dan antwoorden, wij hebben nergens last van hoor! Ons kind is een slaperig engeltje! Nee, serieus, de nachten vielen altijd heel erg mee met Amitai. Na de eerste paar weken (of was het dagen? ik kan het me niet eens meer herinneren) werd Amitai nog maar 1 keer per nacht wakker, en was hij gemakkelijk tevreden te stellen met een snelle slaperige voeding, liggend in bed met het licht uit. Slaapgebrek? Niet echt. Hooguit iets kortere nachten dan normaal.
Maar toen, poef, was plots alles anders. Amitai sliep hooguit een uurtje of 2 tot 3 achter elkaar, en werd dan huilend wakker. Speen: harder krijsen. Oppakken: geen troost. Gezellig tegen ons aan liggen: waaaahhhhhhhh, strek, maai met kleine armpjes, boehoehoe. Van voeden werd hij maar eventjes rustig, om een uur later weer uit zijn hum wakker te worden met krampen en borrelende ingewanden.
Hoe dat zo ineens kwam was ons eerst een beetje een raadsel. Maar na een beetje observeren en prakkeseren heb ik besloten dat het kwam doordat we (of eigenlijk, ik) iets meer dan een week geleden begonnen met afwijken van ons normale voedins-schema. Op een gewone dag krijgt Amitai ongeveer om de 4 uur de borst of een fles afgekolfde melk. En daarmee is hij een blije en actieve baby, dus dat zou prima moeten zijn, toch? Maar ja, hij is bepaald niet een reus, en al helemaal geen vetzak (serieus, als je hem naast sommige andere babies ziet: zijn hele hoofd past in de lekkere spekwang van een ander kind!). En hoewel hij verder ultiem gelukkig is, en zich ook nog goed ontwikkelt knaagde dat toch een beetje aan me. Misschien is hij toch te dun? Misschien geef ik hem ongemerkt te weinig?
Dussss, lang verhaal kort, ik besloot om hem meer eten te gaan geven. Niet meer om de 4 uur, maar iedere keer als hij een beetje piepte: tiet erin. Van de weeromstuit ging Amitai op een ware poep-marathon (van 1 keer in de 2 weken naar 5 keer per dag). En vanaf dat moment ging slapen ineens ook niet meer lekker. En het ging ook niet beter, zo lang hij meer eten kreeg bleef hij een beetje ongelukkig...
Dus, afgelopen dinsdag heeft Yair hem met liefde door een huilerige avond heengeholpen, terwijl ik met mijn borsten en mijn verborgen-ondervoedingscomplex vroeg op bed was gaan liggen. En vanaf dat moment a) zijn we weer terug bij ons oude vertrouwde voedingsschema, b) is de hoeveelheid fecies-luiers behoorlijk afgenomen en c) is Amitai weer lekker buikpijnloos en ongestoord aan het slapen (nu twee nachten, dus ik noem het significant).
Ik zal maar gewoon genoegen moeten nemen met Amitai zoals hij is. Klein maar fijn!
2 opmerkingen:
Wat je vergeet te vertellen in je verhaal is dat de onzekerheid erin sloop nadat de verpleegster van het consultatiebureau het nodig vond een dokter erbij te roepen om zeker te weten dat Amitai niet te klein is. De dokter vond Amitai perfect. En dat is-ie ook. Pak je eigen fotoboek erbij. En zie wat een mooi klein poppetje jij was. En kijk vervolgens in de spiegel om vast te stellen dat je echt een grote meid bent geworden :). Het komt allemaal goed met jullie en Amitai, eerlijk!
dat geloof ik zeker ook. Maar ja, ik ben wel blij dat ik het echt heb uitgeprobeerd en nu zeker weet dat hij gewoon binnen krijgt wat bij hem past.
Dus al met al, een goede ervaring!
Een reactie posten