Slechte Moeder

Gelukkig zit Amitai sinds 2 dagen compleet stabiel, dus dan kan ik me richten op andere gebieden om flink te falen!

Halfjaardag!

Deze week is Amitai een half jaar geworden. Feest! 

Nou ja, niet letterlijk, behalve als gewoon naar werk/ kinderdagverblijf gaan en verder niets speciaals doen telt als feest. 

Maar natuurlijk hebben we wel stil gestaan bij de mijlpaal. Een paar keer gezegd dat de tijd echt snel gaat. Alweer een half jaar. Hoe is dat zo gebeurd? En uhm, wordt het dan toch echt niet eens tijd dat hij dan gaat doorslapen? En sjonge, hij blijft maar zo ontzettend leuk. Wat hebben we toch een geluk, verzuchten we. Cue: knuffel voor Amitai, knuffel voor elkaar, regenbogen en eenhoorns.

De belangrijkste stappen deze maand? Ik zeg: zitten en eten. Hij zit als een... rots? Nou ja, een rots die zo nu en dan omkukelt. Maar dat overkomt rotsen ook wel eens, alleen misschien iets minder vaak. En eten natuurlijk: een hele nieuwe wereld. Onwennig. Voor mij dan, Amitai doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Eten in je mond stoppen, kauwen, proeven, slikken: makkie! Logisch misschien, want Amitais bestaan is natuurlijk gewoon de ene compleet nieuwe ervaring na de andere. Voor hem is 'Nog nooit eerder gedaan/ gezien/ meegemaakt' de regel, niet de uitzondering.
Maar bij mij zit het duidelijk nog niet in het systeem, het bungelt er een beetje bij, een geinig extraatje, dat eten. Raar eigenlijk, want voor we het weten eet hij gewoon 3 maaltijden per dag, en dan is dat gewoon waar hij het op moet doen!

Maar na 6 maanden kunnen we denk ik wel concluderen: Amitai is een fantastische toevoeging aan ons leven. Zonder enige twijfel!

Persoonlijk

Deze post heeft geen diepere boodschap, behalve dat ik dit lieve shirtje wilde laten zien. Met Amitai's naam erop! En een treffend gelijkend portret...

Eten

Amitai is nog net geen half jaar, maar we zijn toch maar vast begonnen met het rustig introduceren van vast voedsel.

Het lijkt me in principe leuk om hem een beetje de leiding te geven over deze overgang, volgens het zogenaamde baby-led weaning principe. Bij deze 'methode' biedt je de baby vast voedsel aan in stukken, dus niet fijngemalen (maar wel zodanig zacht dat ze er wat mee kunnen), en het kindje kan dan zichzelf voeden. Daarnaast krijgt het kind ook nog volledige borstvoeding, want vooral in het begin eindigt er nog niet veel eten IN de mond. Spelen met je eten krijgt nu toch ineens een hele andere betekenis!

Maar ik merk dat ik een beetje ongeduldig ben. Ik vind het absoluut niet erg als Amitai eeuwig met zijn eten speelt, maar ik vind het zo leuk als hij daadwerkelijk iets binnen krijgt. En, hoewel Amitai natuurlijk supervoorlijk is heeft hij dat hele concept van "zelf eten" nog niet echt door. Natuurlijk, we zijn pas net begonnen, en het is ook wel een lastig concept, dat voedsel. Dit is duidelijk (nog!) minder voorgeprogrammeerd dan drinken aan de borst/ uit de fles. Maar nu we eenmaal begonnen zijn wil ik hem ook graag zien eten!

Dus naast het aanbieden van het eten in stukken sjoemel ik een beetje... Gisteren heb ik bij de groenteboer een doosje errug rijpe mango's gekocht, en een aantal gebutste peren. Samen met wat oude appels die nog in de fruitschaal zacht lagen te worden heb ik alles gekookt en gepureerd: fruithap! En veel ook. Amitai was nog ietwat undecided over dit hapje. Hij trok een heleboel rare gezichten tijdens het voeren, varierend van walging tot verbazing tot (misschien een heel klein beetje) plezier.

Ach, we moeten maar gewoon doorzetten. Ik heb nu in ieder geval een genoeg mango-appel-peer hap voor een maand ofzo. En als Amitai het niet lekker vindt/ gaat vinden, dan eten wij het wel op!

ikFoon

Ik wil een iPhone. Niet om mee te bellen. Neeeee, waarom zou je een telefoon willen om mee te bellen? Ik wil die nieuwe iphone omdat je er zulke mooie foto's mee kan maken. En wat zou er nou mooier zijn dan dat ik Amitai's leven in nog meer detail kan vastleggen? Ieder moment van de dag en overal...
Tot nu te heb ik mezelf weten in te houden. Het enige wat ik heb gedaan is instagram installeren op onze iPad, zodat ik in ieder geval hippige fotootjes kan nemen met de iPad, die ik meteen online kan gooien. Hoewel ik bloggen nog steeds het allerleukst vindt hoor, vrees niet! Maar stel nu dat je even een nieuwe Amitai fix nodig hebt, dan kan je altijd even helemaal onderaan dit blog kijken. Daar staat vanaf nu een slideshow met onze meest recente instagram foto's.

Gebarentaal

Amitai is bijna 6 maanden! Cliche cliche, maar de tijd vliegt. Toen hij net geboren was voelde het alsof hij noooooooit een half jaar oud zou zijn, maar voor altijd inimini en hulpeloos zou blijven. Nu is hij nog steeds behoorlijk hulpeloos (hij kan nog niet eens zelf de was doen!), en bepaald groot is hij ook niet. Maar hij is wel minder hulpeloos, en behoorlijk wat groter. En deze week realiseerde ik me dus dat hij bijna een half jaar oud is.

En ik realiseerde me toen ook dat als ik nog aan de slag wil gaan met babygebarentaal, dat ik daar toch echt voort mee moet gaan maken. Gebarentaal zou Amitai extra communicatie-mogelijkheden moeten geven, voordat hij in staat is zich adequaat verbaal uit te drukken. Maar om dat mogelijk te maken moeten wij hem wel eerst de gebaren leren: dus consistent acties/ dingen/ gebeurtenissen niet alleen verbaal labelen, maar ook met het juiste gebaar. En als je dat doet, dan zou hij zelf uiteindelijk die gebaren moeten gaan gebruiken.

Maar ik merk dat het mij nog niet echt meevalt, om er aan denken te gebaren als ik tegen Amitai praat. Voor zover ik al onthoud welk gebaar wat betekent. Dus we zullen zien of dit echt gaat werken...

Ontwikkeling

Ik heb het geprobeerd! Echt, ik heb Amitai al meerdere keren uitgelegd dat ik een blog bijhoud, waar ik graag alles laat zien wat hij doet, bladiebla, opscheppen, blabla, etc. Dus, lang verhaal kort, of hij nu even op commando wil doen wat hij toch meerdere keren per dag doet, namelijk netjes omrollen, zodat ik het kan vastleggen op foto danwel video en ik het hier kan posten.

En wat doet meneer? Juist. Precies niets, als ik de camera in de aanslag heb. Of een beetje halfzachte pogingen (en dan netjes moeiteloos omrollen precies nadat ik de camera heb uitgezet). Duh, daar hebben we niets aan. Werken! Presteren!

Maar het goede nieuws is dus wel dat hij het rollen (van rug naar buik) nu wel echt onder de knie heeft. En zitten lijkt hij plots ook een beetje te kunnen, als ik hem precies goed neerzet. Eerst bleef hij toch zeker wel 4 seconden zitten voordat hij omviel, nu toch alweer een stuk langer. Ik = apetrots! (Aangezien google translator 'lekkere spekwang' vertaalde met delicious bacon cheeck zal dit wel monkey proud worden. Yes I am totally monkeyproud of my son.)

En als uitsmijter nog een "staande" Amitai. Met mij heel dichtbij voor als hij omkukelt. Maar praten doet ie nog niet. Hij is een beetje langzaam, ik weet het.

Amitai's Eerste Congres

Vanzelfsprekend heeft Amitai zijn ogen uitgekeken bij het 13e wintercongres van de Nederlandse Vereniging voor Psychonomie. Nu is hij ook weer helemaal op de hoogte van de stand van zaken! Hoewel hij bar weinig praatjes heeft bijgewoond (toen was hij vooral gezellig over het strand aan het wandelen met Paul en Josan en Dounja) was hij zeer geïnteresseerd in de posters & de discussies tijdens het eten.

Eigenlijk is het natuurlijk onverstandig om Amitai tijdens deze gevoelige periode bloot te stellen aan zoveel leukigheid. Geen verstandige ouder wil dat zijn kind een carrière in de wetenschap gaat ambiëren....