The wrong trousers

Nadat ik gisteren de vermaanddag post had gemaakt ging ik de foto's ook toevoegen aan de overzichtspagina van vermaanddagfoto's. Tot mijn schrik zag ik dat Amitai voor de foto's van de 9e vermaanddag dezelfde broek aan had als op de foto's van de 8e vermaanddag. Quelle horreur!!! Ik moest dus in alle haast nieuwe foto's nemen, want tsja, dat kan natuurlijk niet. 2 maanden achter elkaar dezelfde broek. Onmogelijk.

Dus, bij deze, nieuwe foto's:

Trouwens, ik keek de 'oorspronkelijke' vermaanddagfoto's door en kwam deze ietwat compromitterende foto tegen. Dat arme hondje!

Negende vermaanddag

Eindelijk! Amitai heeft nu net zo veel tijd doorgebracht buiten de baarmoeder als erin. Een keerpunt, en dat is te zien. Hij wordt nu heel snel een mens. Hij groeit, hij eet echt eten, hij kan zichzelf nu met gemak rond bewegen, zijn wereld wordt groter en groter. En net zoals met iedere verandering heb ik nu alweer moeite om te herinneren hoe hij hiervooor was. Als ik bijvoorbeeld het kleed nu pak om hem te fotograferen dan kan ik eigenlijk al niet meer geloven dat er een tijd was dat dat kleed bijna zijn hele wereld was, behalve als wij hem oppakten. Nu daarentegen mag ik blij zijn als hij 5 seconden op het kleed blijft liggen. Net lang genoeg om hem op de foto te zetten voor de vermaanddagfoto's!

Wat zijn de mijlpalen van deze maand? Het kruipen natuurlijk! Amitai kruipt dat het een lieve lust is. Eerst vooral kleine stukjes, maar nu, twee weken nadat hij heeft geleerd hoe het moet, worden de afstanden groter, en begint hij steeds meer van de wereld om hem heen te ontdekken. En dan vooral: alle snoeren in ons huis. Amitai blijkt dol op snoeren. Snoeren kan je in je mond stoppen, en, misschien nog leuker, je kan er aan trekken en meestal komt er dan iets mee (een laptop, een telefoon, een stekker...). Ik denk dat dit betekent dat het tijd is voor de volgende mijlpaal: de betekenis leren van het woord NEE.

Ukelele

Misschien had ik Yair een Ukelele moeten geven voor zijn verjaardag!

Vooruitgang

 

Jawel! Het heeft even geduurd, maar hij kan het nu echt. Amitai kruipt vooruit. Nou ja, misschien kon hij het al heel erg lang maar vindt hij het gewoon te veel moeite. Want ik heb uitgevonden dat hij het alleen doet als hij echt gemotiveerd is om zich te verplaatsen (aartje naar zijn vaartje?). En wat, vraag je je nu natuurlijk af, is er dan zo fantastisch aanlokkelijk dat er ineens gekropen wordt? Thee (aartje naar zijn moetje!).

De vierhonderdvierenveertigste vermaanddag

Gefeliciteerd Yair met deze prachtige leeftijd!
Zijn er nog noemenswaardige mijlpalen in je ontwikkeling in het afgelopen jaar? Ik zou zeggen, de Marie Curie beurs geeft aan dat je bent gegroeid als wetenschapper. En je kapsel geeft aan dat je je streven om bij de Beatles te gaan nog niet hebt opgegeven. Het is mij ook duidelijk dat je je uitstekend redt in je ondertussen al niet zo nieuwe rol als vader, als p'abba van Amitai (P'Abba? Ja, ik heb besloten dat dat wel lekker gangsta wegleest). Jij bent dol op Amitai, Amitai is dol op jou.... Wat kan een mens zich nog meer wensen? Niets zeg ik je, helegaar niets.

het kan erger

Vandaag had Amitai over mij heen gekotst, en daarna in bad gepoept.
In retrospect prefereer ik de situatie van gisteren. Gelukkig zat ik niet ook in het bad.

ontspoord

Het is nog vroeg in de ochtend. Amitai slaapt weer, na de ochtendvoeding, maar ik ben wakker. Heerlijk de tijd om op te staan, mijn eigen tijd. Zonder lenzen in lekker lang onder de douche (want geen noodzaak om tegelijkertijd te zorgen dat er geen kind verzuipt in bad). Rustig aankleden. Nu is Amitai vrolijk wakker, dus hij gaat snel in bad, krijgt leuke kleren aan... Beiden blij en klaar voor de dag.

Ik heb meer dan genoeg tijd had om lekker havermoutpap te maken! Ik sta te roeren in de pan. Kuchkuchkuch-bleeerk. Oh. Amitai heeft over zijn trui heengekotst. Nou ja, even wegpoetsen, want zonde om zijn leuke outfit te veranderen (zijn shirt past bij zijn schoenen en zijn broek!).

Tijd om pap te eten. Klein bakje voor Amitai, grote bak voor mij. Hmmmm! Wat trekt Amitai een raar gezicht? Is de pap niet lekker? Hij is aan het poepen. Nou ja, moet kunnen. Snel mijn ontbijt opeten voordat ik de tent uitstink. Ahhhh, daar heb je het al. Gasaanval. Verschonen dan maar.

Amitai heeft weer schone billen, maar alle wegwerpluiers liggen boven. En ik kan m geen gewone wasbare luier aandoen, want hij gaat zo naar het kinderdagverblijf. Snel naar boven dan maar. Beneden met de nieuwe luier: wat kijkt Amitai bedrukt? Hij is nat lijkt het wel. Over zichzelf heen geplast. Natuurlijk. Had ik m ook maar niet in zijn blootje moeten laten liggen.

Luier om. Naar boven voor compleet nieuwe outfit. Kots + plas is teveel van het goede. Minder schattig en gecoördineerd dan de vorige, deze outfit, maar ik heb geen tijd om iets beters te kiezen. Weer naar beneden, Amitai is aangekleed. Alles klaar om naar het kinderdagverblijf te gaan? Melk? Shit, vergeten de vaatwasser aan te zetten gisteravond. Nu zijn er geen schone flessen voor de melk. Snel afwassen dan maar. Flessen vullen, klaar om te gaan. Oh nee, want ik heb ook geen flesjes om melk in te kolven vandaag, die staan ook allemaal vies in de afwasmachine. Nog meer afwassen.

Nu moet ik echt gaan. Als ik niet snel wegga kom ik nog te laat voor het kinderdagverblijf. Haast haast, jassen aan, draagzak om, kind geïnstalleerd. Deur uit, trap af. Heb ik alles? Rare smaak in mijn mond... vergeten mijn tanden te poetsen. Weer naar boven rennen. Tanden poetsen met Amitai in de draagzak. Sorry voor de tandpastaspetters jongen!

De deur weer uit. Eindelijk echt op weg. Ik ben ondertussen gehaast en verwilderd. En het begon allemaal zo rustig en ontspannen! Maar Amitai is nog steeds vrolijk, en ik eigenlijk ook wel, dus ach, wat maakt het uit.