M/V

Een kind krijgen heeft natuurlijk veel gevolgen voor je leven. Ja duh. Dat wist ik natuurlijk ook wel vantevoren. Ik noem dingen als veel minder slaap, en veel meer liefde. Maar toch zijn er wel echt onverwachte dingen, waar ik me langzaam maar zeker bewust van wordt. Zo ben ik me door Amitai (nog?) meer bewust geworden van man/vrouw verhoudingen.

Tot nu toe was ik natuurlijk altijd al een vrouw (nogmaals, duh). Maar op het moment dat je vrouw bent en een kind hebt, wordt je automatisch Moeder. En als er al schema's zijn voor hoe vrouwen zijn, zouden moeten zijn, dan zijn die nog veel sterker voor moeders. De overgang van man naar vader is veel minder groot, in ieder geval in het ogen van de culturele stereotypen, dan die van vrouw naar moeder. Het zorgen, het welzijn van het nageslacht, lijkt toch automatisch op moeders neer te komen. Ik heb het natuurlijk al eerder gehad over de symptomen van die verwachtingspatronen. Moederfiets, anyone? Maar daarnaast zijn er nog andere dingen. Zo heb ik het gevoel dat ik, veel meer dan Yair, moet oppassen dat mijn moederschap niet mijn carriere gaat beperken. Niet omdat ik minder hard kan of wil werken dan Yair. Maar ik ben wel vaak bang dat mensen, en dan vooral de mensen die belangrijke beslissingen kunnen nemen over mijn toekomst, dat wel denken. Juist omdat van vrouwen wordt verwacht dat ze meer zorgverplichtingen hebben thuis, vooral als er jonge kinderen in het spel zijn. Dat wordt natuurlijk compleet ondersteund door de arbeidsparticipatie van vrouwen hier in Nederland, koploper wat betreft parttime banen bij vrouwen. En dan zijn er ook nog onderzoeken die laten zien dat bijvoorbeeld vrouwen die borstvoeding geven als veel minder competent worden gezien, vooral in een werkomgeving. Dat heeft mij niet 1 voeding minder doen geven, maar het geeft me gewoon wel te denken.

En naast mezelf denk ik ook veel na over Amitai, en over hoe wij hem kunnen opvoeden zodat hij zo gelukkig mogelijk is, natuurlijk, maar ook zo veel mogelijk vrij van de gender-gerelateerde verwachtingen van de maatschappij. Want het begint al zo vroeg. Typische jongensdingen. Typische meisjesdingen. Zo kwam vandaag onze superaardige buurman langs, met een prachtig speelgoedkeukentje waar zijn kleinkinderen niet meer mee speelden. Maar, zo vroeg hij aan Yair, hebben jullie nou een jongetje of een meisje? Want voor jongetjes is het natuurlijk minder leuk... Zonde, toch? Natuurlijk hebben we het keukentje met liefde geaccepteerd, en Amitai heeft dolblij de hele dag ontzettende teringherrie zitten maken met de pan die bij erbij kwam.* En zo zijn er nog heel veel andere algemeen geaccepteerde wijsheden over jongens en meisjes waar ik toch vaak aan twijfel. Al dat geleuter, bijvoorbeeld, over zielige jongens die niet gemaakt zijn om in een basisschool (bolwerk van vrouwen, eeeuw) dingen te leren, daar wordt ik zo iebel van.

Maar ja, Amitai groeit niet op in een vacuum. Ik kan nog wel vinden dat veel van die zogenaamde sexeverschillen onzin zijn. Dat die verschillen lang niet zo (genetisch) vastgelegd zijn als vaak wordt aangenomen. En ik kan dus ook proberen om te letten op mijn eigen gedrag ten opzichte van hem, de feedback die ik hem geef. Met de nadruk op proberen, want onbewust zal ik echt nog heel veel van die stereotypes wel doorgeven. En daarnaast, Amitai krijgt natuurlijk met veel meer mensen te maken dan mij alleen.

En daarnaast ik merk dat ik ook een beetje, hoe zal ik het omschrijven, bang ben?Ja, bang is misschien wel het goede woord. Ik wil natuurlijk zelf niet raar zijn, en ik wil al helemaal niet dat mensen denken dat Amitai raar is. Ik wil niet dat vreemde gezin zijn dat zijn kinderen in jute zakken hijst om ze maar geslachtloos op te voeden. Of zelfs maar een slap aftreksel daarvan. Ik zie het al in mijn kledingkeuze voor Amitai (nu hij zelf nog geen mening heeft): ik streef naar een bepaalde geslachteloosheid in zijn kleding, maar ik durf hem toch echt niet te vrouwelijke dingen aan te doen. Geen pofmouwen. Geen roze. En dat is vooral uit angst dat andere mensen denken dat ik liever een meisje zou hebben gehad, dat ik niet tevreden ben met Amitai. Als ik dat merk bij mezelf, dan maak ik me toch wel zorgen over de robuustheid en uitvoerbaarheid van mijn principes.

Wie weet, misschien zijn we toch wel gedoemd om de man/vrouw verschillen zelf in stand te houden. Is er uiteindelijk gewoon geen ontkomen aan...

* Nu ik het zo opschrijf is dat natuurlijk koren op de molen van diegenen op zoek naar sexe-verschillen op jonge leeftijd. Natuurlijk gaat een jongen proberen lawaai te maken! Niet dat meisjesachtige gedoe, spelen, bah! Slopen! Het zit in de genen he?

Laatste stukje vakantie

Het einde van iedere vakantie is altijd een beetje verdrietig. Maar bij deze gold dat misschien nog wel meer dan normaal: 2 volle weken fulltime samen met Amitai was echt een genot voor Yair en mij (ik vertrouw erop dat ik in deze ook voor hem kan spreken!).
Nu is het leven natuurlijk weer terug naar normaal, en dat is ook niet erg. Maar toch. Het was superleuk.

On a sidenote: ik zag net dat Amitai er weer een tand bij heeft, de derde! En eindelijk een boventand... Joepie!

Nog meer vakantie!

Eerste keer voor Amitai op het strand!

vakantie!

Onze eerste echte vakantie als gezin was perfect. Ik kan natuurlijk wel van iedere dag gaan vertellen wat we hebben gedaan, maar uiteindelijk was het heel veel hetzelfde: lekker slenteren, lekker relaxen, leker eten, lekker slapen, lekker weer... Saai he? Niet als je er zelf midden in zit, kan ik je vertellen, vooral niet als je die dagen mag doorbrengen met de twee leukste mensen in de wereld. 

Ik wilde eigenlijk een foto selecteren die precies weergeeft hoe het was, maar dat is niet gelukt. Geen van de foto's geeft daadwerkelijk de perfectie waar. Dus heb ik maar een ruime selectie genomen, iedere foto geeft wel weer een klein stukje weer.

Zo meteen meer foto's!

De 10e vermaanddag

Rijkelijk laat, deze post, want ondertussen is Amitai alweer 10.5 maanden oud! Ik had wel netjes de foto's genomen, nog voor we op vakantie gingen (2 dagen voor de vermaanddag), met het idee dat ik meer dan genoeg tijd zou hebben om posts te schrijven deze twee weken. En toen... bleek ik het superdruk te hebben met het lezen van leuke boeken, rondrijden in onze superluxe huurauto (serieus, superluxe! Met buitenspiegels die zichzelf inklappen als de uitstapt en dat soort dingen), wandelen in leuke steden en rondlummelen in de zon (of eigenlijk, vooral in de schaduw). Geen tijd om de computer te voorschijn te halen, behalve voor de meest noodzakelijke dingen zoals werkmail checken. Kortom, onze vakantie in Spanje was heerlijk.

Nu moet ik dus even proberen terug te halen wat er allemaal is gebeurd in de 10e maand, en dan moet ik natuurlijk ook opletten dat ik niet stiekem dingen er tussen zet die na de vermaanddag zijn gekomen. Amitai heeft het kruipen goed onder de knie gekregen. In het begin was het allemaal nog een beetje onwennig, en bleef het kruipen beperkt tot een straal van, zeg, 1 meter van zijn uitgangspositie. Maar in de loop van de maand ontdekte hij de voordelen van zijn mobiliteit. De reis van de woonkamer naar de keuken, bijvoorbeeld, was aan het begin van de maand nog iets teveel van het goede. Maar toen hij eenmaal een keer zijn hoofd de hoek van het keukeneiland had gestoken, en de wereld niet ineens bleek te eindigen in een groot zwart gat, werd het onderdeel van zijn normale bewegingspatroon.

Daarnaast is hij ook begonnen zich op te trekken: de eerste keer echt op eigen benen staan! Natuurlijk, met behulp van de bank, onze benen, de wasmand... alles met enigszins de juiste hoogte voldoet. En dat is natuurlijk superhandig, want nu kan hij met zijn lieve kleine grijphandjes bij nog meer interessante spullen komen. En wij moeten dus weer iets beter gaan opletten wat we waar neerleggen. Gelukkig heeft Amitai ook snel geleerd hoe hij weer moet gaan zitten vanuit stand, dus zijn avonturen in de hoogte hebben nog niet tot nare valpartijen geleid.

De andere vooruitgangspunten zijn misschien wat minder opvallend, maar toch wel aanwezig. Amitai eet als een (hele kleine) bouwvakker. Hij speelt steeds meer spelletjes (kiekeboe, samen trommelen, de bal overgooien). Hij wordt nog steeds beter in het sjansen met andere mensen (ik wist niet dat het kon, maar ja, het kon). Hij kan gedag zwaaien. En als er iemand binnen komt die hij leuk vindt dan licht zijn hele gezicht op met een enthousiaste big smile. Allemaal nieuwe, en superleuke dingen!

En om zijn 10e vermaanddag te vieren hebben we Amitai op de 24e (toen we toevallig langs een speeltuintje kwamen tijdens een wandeling door San Sebastian) voor het eerst op de schommel gezet: een groot succes!