Een kind krijgen heeft natuurlijk veel gevolgen voor je leven. Ja duh. Dat wist ik natuurlijk ook wel vantevoren. Ik noem dingen als veel minder slaap, en veel meer liefde. Maar toch zijn er wel echt onverwachte dingen, waar ik me langzaam maar zeker bewust van wordt. Zo ben ik me door Amitai (nog?) meer bewust geworden van man/vrouw verhoudingen.
Tot nu toe was ik natuurlijk altijd al een vrouw (nogmaals, duh). Maar op het moment dat je vrouw bent en een kind hebt, wordt je automatisch Moeder. En als er al schema's zijn voor hoe vrouwen zijn, zouden moeten zijn, dan zijn die nog veel sterker voor moeders. De overgang van man naar vader is veel minder groot, in ieder geval in het ogen van de culturele stereotypen, dan die van vrouw naar moeder. Het zorgen, het welzijn van het nageslacht, lijkt toch automatisch op moeders neer te komen. Ik heb het natuurlijk al eerder gehad over de symptomen van die verwachtingspatronen. Moederfiets, anyone? Maar daarnaast zijn er nog andere dingen. Zo heb ik het gevoel dat ik, veel meer dan Yair, moet oppassen dat mijn moederschap niet mijn carriere gaat beperken. Niet omdat ik minder hard kan of wil werken dan Yair. Maar ik ben wel vaak bang dat mensen, en dan vooral de mensen die belangrijke beslissingen kunnen nemen over mijn toekomst, dat wel denken. Juist omdat van vrouwen wordt verwacht dat ze meer zorgverplichtingen hebben thuis, vooral als er jonge kinderen in het spel zijn. Dat wordt natuurlijk compleet ondersteund door de arbeidsparticipatie van vrouwen hier in Nederland, koploper wat betreft parttime banen bij vrouwen. En dan zijn er ook nog onderzoeken die laten zien dat bijvoorbeeld vrouwen die borstvoeding geven als veel minder competent worden gezien, vooral in een werkomgeving. Dat heeft mij niet 1 voeding minder doen geven, maar het geeft me gewoon wel te denken.
En naast mezelf denk ik ook veel na over Amitai, en over hoe wij hem kunnen opvoeden zodat hij zo gelukkig mogelijk is, natuurlijk, maar ook zo veel mogelijk vrij van de gender-gerelateerde verwachtingen van de maatschappij. Want het begint al zo vroeg. Typische jongensdingen. Typische meisjesdingen. Zo kwam vandaag onze superaardige buurman langs, met een prachtig speelgoedkeukentje waar zijn kleinkinderen niet meer mee speelden. Maar, zo vroeg hij aan Yair, hebben jullie nou een jongetje of een meisje? Want voor jongetjes is het natuurlijk minder leuk... Zonde, toch? Natuurlijk hebben we het keukentje met liefde geaccepteerd, en Amitai heeft dolblij de hele dag ontzettende teringherrie zitten maken met de pan die bij erbij kwam.* En zo zijn er nog heel veel andere algemeen geaccepteerde wijsheden over jongens en meisjes waar ik toch vaak aan twijfel. Al dat geleuter, bijvoorbeeld, over zielige jongens die niet gemaakt zijn om in een basisschool (bolwerk van vrouwen, eeeuw) dingen te leren, daar wordt ik zo iebel van.
Maar ja, Amitai groeit niet op in een vacuum. Ik kan nog wel vinden dat veel van die zogenaamde sexeverschillen onzin zijn. Dat die verschillen lang niet zo (genetisch) vastgelegd zijn als vaak wordt aangenomen. En ik kan dus ook proberen om te letten op mijn eigen gedrag ten opzichte van hem, de feedback die ik hem geef. Met de nadruk op proberen, want onbewust zal ik echt nog heel veel van die stereotypes wel doorgeven. En daarnaast, Amitai krijgt natuurlijk met veel meer mensen te maken dan mij alleen.
En daarnaast ik merk dat ik ook een beetje, hoe zal ik het omschrijven, bang ben?Ja, bang is misschien wel het goede woord. Ik wil natuurlijk zelf niet raar zijn, en ik wil al helemaal niet dat mensen denken dat Amitai raar is. Ik wil niet dat vreemde gezin zijn dat zijn kinderen in jute zakken hijst om ze maar geslachtloos op te voeden. Of zelfs maar een slap aftreksel daarvan. Ik zie het al in mijn kledingkeuze voor Amitai (nu hij zelf nog geen mening heeft): ik streef naar een bepaalde geslachteloosheid in zijn kleding, maar ik durf hem toch echt niet te vrouwelijke dingen aan te doen. Geen pofmouwen. Geen roze. En dat is vooral uit angst dat andere mensen denken dat ik liever een meisje zou hebben gehad, dat ik niet tevreden ben met Amitai. Als ik dat merk bij mezelf, dan maak ik me toch wel zorgen over de robuustheid en uitvoerbaarheid van mijn principes.
Wie weet, misschien zijn we toch wel gedoemd om de man/vrouw verschillen zelf in stand te houden. Is er uiteindelijk gewoon geen ontkomen aan...
* Nu ik het zo opschrijf is dat natuurlijk koren op de molen van diegenen op zoek naar sexe-verschillen op jonge leeftijd. Natuurlijk gaat een jongen proberen lawaai te maken! Niet dat meisjesachtige gedoe, spelen, bah! Slopen! Het zit in de genen he?
7 opmerkingen:
google translate did some funky stuff, as usual, but I think I got the gist. Interesting stuff; would love to chat w/you about this more. I do think it's impossible to avoid, but one can make concerted small important steps. Being around lots of involved dads is one good thing, no? (or child-caring men in general; F's daycare somehow has a lot of male teachers, which is fantastic on so many levels). But yeah, I totally couldn't dress Sam in pink or puff sleeves either...
Totally agree, at least within our family Yair and my father are both very good at showing that men are caring too. But at daycare there are no male teachers (or just one). And I think that will not change soon, especially not after that rather horrible child abuse incident with a male daycare teacher (he was just convicted for horribly abusing 84 children younger than 2 years old, in daycare or when he was babysitting). That has strongly schewed the public opinion against men as suitable childcarers (i.e. the general opinion now is that men who want to work at daycares are perverts, and to protect your children all men must be banned from daycare facilities, just to be sure). I think that is a real shame, because, like you say, rolemodels are so important.
Well, we will chat soon about this. Love, Marte
Nina maakt ook graag veel lawaai hoor! Ze vind pluche knuffels maar niks en heeft liever plastic en houten speelgoed!
Erg mooie analyses weer.
groeten Silvia
Hoi Silvia,
wat leuk dat je zo nu en dan hier langskomt! Grappig om te zien hoe die voorkeuren zich ontwikkelen he? Ik vraag me trouwens ondertussen wel af of er babies zijn die wél van knuffels houden. Ik hoor het zelden/ nooit.
Ik begin ondertussen te denken dat volwassenen pluchen beesten leuker vinden dan kinderen :-D
Groetjes, Marte
Ha.. leuk stuk weer. En ja hoor.. Lexa houdt echt meer van knuffels dan ik. Hoewel we haar bakken met Duplo en houten blokken gegeven hebben om "stoer te bouwen" is ze tegenwoordig vooral in de weer met de knuffels om ze schone luiers te geven, te knuffelen, onder een dekentje te leggen en ze rozijntjes te voeren. Oei.. een echt poppenmeisje in de dop. Is vast de schuld van de creche, haha. Gelukkig vind ze lekker hard gillen en rammen op de tafel ook fantastisch.
Ah gelukkig! Ik was al bang dat de knuffelbeestindustrie een grote hoax was die alleen maar in stand wordt gehouden omdat volwassenen dénken dat kinderen knuffels leuk vinden terwijl dat eigenlijk helemaal niet het geval is. Pfffeewww!
Ik bedoel trouwens geenszins te zeggen dat er iets mis is met kinderen die dingen doen die volgens het stereotype bij hun geslacht horen. Ik vraag me gewoon af in hoeverre kinderen van beide geslachten die dingen in zich hebben (bijvoorbeeld een voorkeur voor poppen danwel auto's) en hoe dat interacteert met de verwachtingen van de omgeving. Ik denk absoluut niet dat kinderen die een bepaalde voorkeur hebben dus door hun sexistische omgeving zijn gedwongen.
Hmmm, ik zeg dit niet heel erg duidelijk. Nog even over nadenken hoe ik dat nou moet formuleren...
Ik las laatst over een onderzoek dat mannelijke babies beter zijn in het uiten van hun emoties dan vrouwelijke. Ze huilen en lachen meer. Tegen de tijd dat ze vier zijn is dat juist omgekeerd, en zijn meisjes expressiever dan jongens. Wellicht vanwege de feedback van de omgeving (kom op, grote jongen, niet huilen!). Ik zal in ieder geval nog beter letten op hoe ik met Amitai interacteer, want hij is fantastisch zoals hij is.
Een reactie posten