Fraude

De afgelopen week heb ik veel nagedacht over fraude. Aan de ene kant was daar natuurlijk weer ex-professor Stapel, volop in de aandacht. En volgens mij genoot hij met volle teugen. Eerst richt hij met zijn leugens bijna mijn vakgebied te gronde, en daarna heeft hij ook nog het lef om zijn gedwongen sabbatical te gebruiken om een boek te schrijven over zijn misdaden, om vervolgens likkebaardend zijn spijt te betuigen op het 8 uur journaal. Ugh. Stapels fraude is nu bewezen in een vuistdik rapport. Een carriere lang heeft hij gelogen om er zelf beter van te worden (en om zijn AiO's te helpen! Zo lief! Die AiO's zijn hem nu ook zooooo dankbaar). Ik en al mijn collega's die onderzoek doen naar sociaal psychologische vraagstukken zitten ondertussen met de gebakken peren.

Daarnaast was er vorige week ook ineens veel ophef over een andere vermeende fraudeur, de ondertussen afgetreden staatssecretaris Co Verdaas. En hoewel de media en de politiek hem met graagte hebben afgeschilderd als een liegende graaier vind ik dat het contrast tussen Co en Diederik niet groter zou kunnen zijn. Meneer Stapel heeft gelogen en gedraaid en met liefde alle winst (in geld en status) gepakt die hij daarmee kon pakken. Meneer Verdaas is een behoorlijk slechte leugenaar, aangezien hij altijd compleet open is geweest naar zijn werkgever, over zijn woonsituatie en zijn woon-werk verkeer. Dat is toch niet echt mijn definitie van liegen. En sinds wanneer is doordeweeks wonen in een andere stad dan waar je in het weekend verblijft een misdaad? Dan kunnen we alle uitwondende studenten wel hun uitwonende beurs afnemen. Al die weekenden bij papa en mama thuis: weet je wel zeker dat je eigenlijk niet gewoon bij hen woont! En dan het graai gedeelte, ook al zo'n fiasco. Onze Co is geen cent beter geworden van zijn zogenaamde valsheid in geschrifte: door kortere ritten te declareren dan hij daadwerkelijk had gemaakt kreeg hij minder geld dan waar hij recht op had. Wat voor mislukte graaier ben je dan? Ik denk dat Co een fantastische staatssecretaris had kunnen zijn, eentje die we goed hadden kunnen gebruiken in deze tijden van economische crisis. Maar hij is duidelijk niet in de wieg gelegd voor oplichter.

Echter, als je de media-aandacht voor deze twee mensen vergelijkt is het onduidelijk wie van de twee de ergste misdaad heeft begaan, wie de ergste oplichter-fraudeur-graaier is. Maar als je de feiten bekijkt (die je in de rapportages over Verdaas tussen de regels door moet lezen, tussen de vage insinuatie en directe veroordelingen in) dan is het duidelijk dat er maar een iemand is die daadwerkelijk schuldig is. En dan is het triest om te zien dat beiden effectief dezelfde straf krijgen: ontslag en publieke pek en veren. OK, als ex-staatssecretaris krijg je paar maanden wachtgeld. Maar dat is een schrale troost als je net onterecht publiekelijk aan de schandpaal bent genageld en er zodanig karaktermoord op je is gepleegd dat zelfs de beste PR persoon zich er niet aan zal durven wagen daar nog een positieve spin aan te geven. Bah!

Binnenkort weer een post over alle schattige dingen die Amitai doet!