Gefaald

Wij hebben gefaald als ouders. Ik hoorde eerder vandaag Amitai zeggen, terwijl hij aan het racen was met zijn autootjes "Opzij sukkel" gevolgd door "Oh shit, vuurtjes!! (=brand)". Yup. Te weinig op ons eigen taalgebruik gelet.

Misschien is het tijd voor een swear jar. Voor onszelf, wel te verstaan.

Amitai

Ook al heb ik de laatste tijd niets over Amitai geschreven, dit betekent niet dat er niets is gebeurd op dat front. Inderdaad, de stappen zijn niet meer enorm schokkend. De overgang van niet lopen naar een beetje lopen of niet praten naar een beetje praten is verbazingwekkend groot. De stappen die daarop volgen voelen niet meer zo enorm, hoewel in absolute termen de veranderingen net zo groot, zo niet groter zijn. Het voelt gewoon niet meer zo verbazingwekkend anders als een kind gaat van lopen naar rennen naar springen naar huppelen.

De taalontwikkeling van Amitai heeft bijvoorbeeld zeker niet stilgestaan. Ondertussen kan hij al heel redelijk converseren. Natuurlijk, zijn taal is nog niet vlekkeloos, maar hij maakt mooie complete zinnen, en zijn vocabulaire groeit met de dag. Er zaten wel wat grappige zijsprongen in zijn taalontwikkeling. Zo heeft hij een maand lang een extra -en achter alle werkwoorden geplakt ("Ik wil etenen."), en liet hij zich door ons absoluut niet overtuigen dat die extra lettergreep er niet hoorde, hoezeer wij hem ook expliciet corrigeerden iedere keer ("Nee, het is eten, niet etenen." Amitai: blanco blik). Tot het op een dag toch weg was, en nooit meer terug is gekomen. Zo'n taal lerend kind biedt je wat dat betreft een mooi inzicht in hoe moeilijk het eigenlijk is om de regels van de taal te destilleren. Het is ook wel ingewikkeld, ook al denk je daar zelf eigenlijk niet meer over na. Want ja, waarom is het ei - eieren, maar niet prei - preieren? Stomme volwassenen.

Het leuke van een pratend kind is natuurlijk dat je er steeds meer achter kan komen wat er in hem omgaat. Hij heeft nog geen woorden voor al zijn gevoelens en ervaringen, maar soms kom je toch tot verrassende inzichten. Zo vroeg Yair hem een keer toen ze uit het raam aan het kijken waren en wat vogels voorbij zagen vliegen waar de vogels naartoe vlogen. Amitais antwoord: "Naar de maan!". En natuurlijk kan hij ook steeds beter vertellen wat hij wil. Welk boekje hij wil lezen, met welk speelgoed hij wil spelen, wat hij wil eten... En natuurlijk wat hij niet wil. Ik vind zelf dat het wel meevalt met de 'ik ben twee en ik zeg nee' fase, maar eerlijk is eerlijk, hij zegt toch echt wel eens nee.

'Ik heb heel veel tekeningen op mijn hand!'

Momenteel is zijn favoriete speelgoed alles met wielen of vleugels, maar (tot mijn grote opluchting, het is niet alleen maar auto's auto's auto's cars cars cars) houdt hij ook heel erg van boekjes lezen en liedjes zingen, in de speeltuin spelen, en meehelpen met taart bakken (en zoveel mogelijk beslag snaaien). En natuurlijk is daar ook filmpjes kijken, op de tv of op de computer. De voorkeur veranderde van bumba naar bob de bouwer en kleine rode tractor naar cars en planes, maar de constante drang naar couch-potatoen bleef en blijft aanwezig. Ach ja, Yair en ik vegeteren ook graag voor een beeldscherm, dus hij is waarschijnlijk behoorlijk erfelijk belast wat dat betreft.

Maar hoeveel hij ook is veranderd en blijft veranderen, onze eerstgeborene blijft in essentie wie hij is: Een vrolijk, blij, sociaal en lief kind. Tot onze grote dagelijkse vreugde, mag ik wel zeggen.

Zev's eerste vermaanddag

Zev is alweer een maand oud! Is er veel gebeurd in deze maand? Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet... Ik heb het gevoel dat we als gezin nu wel redelijk aan elkaar gewend zijn. Zev hoort er helemaal bij. En we hebben ondertussen ook een ritme gevonden, waarbij ik redelijk ben ingespeeld op Zev's ritme en behoeftes qua voeding, verschoning, slapen en vasthouden. Net als bij Amitai vond ik het in het begin lastig om vast te stellen wat Zev wanneer nodig had. Huilen kan natuurlijk van alles betekenen. En ik ben niet zo'n moeder die precies kan horen welk huiltje honger betekent, en welke een natte broek. Voor mij klinkt het allemaal grotendeels hetzelfde, en alleen een proces van eliminatie helpt mij om vast te stellen wat er nodig is. Dus een schema biedt mij houvast (iedere drie uur eten, verschonen, spelen, slapen), en Zev lijkt er ook rustiger van te worden. Hij slaapt langer, en lijkt tevredener. Maar ja, dat zou natuurlijk ook gewoon kunnen komen omdat hij ondertussen alweer 4 weken is, en meer gewend aan het leven in de ruwe koude buitenwereld. Maar ja, dan nog vind ik leven volgens een schema in ieder geval heel fijn, lekker voorspelbaar.

Maar ja, hoewel dit alles voor mij voelt als enorme veranderingen is er natuurlijk objectief heel weinig gebeurt in ons leven de afgelopen maand. Ik kan het aantal keren dat ik buiten ben geweest bijna op een hand tellen. Zev kan nog steeds alleen maar huilen, eten en poepen, hoewel zijn ogen nu wel vaker open zijn, en ook bij tijd en wijle gericht lijken te kijken, vooral naar andere mensen. En Zev reageert ook altijd heel duidelijk op Amitai's stem, dat is heel leuk om te merken. Amitai had dat bij Yair's stem, maar Zev is duidelijk meer gericht op Amitai. Hopelijk belooft dat veel goeds voor de toekomst!