Amitai

Ook al heb ik de laatste tijd niets over Amitai geschreven, dit betekent niet dat er niets is gebeurd op dat front. Inderdaad, de stappen zijn niet meer enorm schokkend. De overgang van niet lopen naar een beetje lopen of niet praten naar een beetje praten is verbazingwekkend groot. De stappen die daarop volgen voelen niet meer zo enorm, hoewel in absolute termen de veranderingen net zo groot, zo niet groter zijn. Het voelt gewoon niet meer zo verbazingwekkend anders als een kind gaat van lopen naar rennen naar springen naar huppelen.

De taalontwikkeling van Amitai heeft bijvoorbeeld zeker niet stilgestaan. Ondertussen kan hij al heel redelijk converseren. Natuurlijk, zijn taal is nog niet vlekkeloos, maar hij maakt mooie complete zinnen, en zijn vocabulaire groeit met de dag. Er zaten wel wat grappige zijsprongen in zijn taalontwikkeling. Zo heeft hij een maand lang een extra -en achter alle werkwoorden geplakt ("Ik wil etenen."), en liet hij zich door ons absoluut niet overtuigen dat die extra lettergreep er niet hoorde, hoezeer wij hem ook expliciet corrigeerden iedere keer ("Nee, het is eten, niet etenen." Amitai: blanco blik). Tot het op een dag toch weg was, en nooit meer terug is gekomen. Zo'n taal lerend kind biedt je wat dat betreft een mooi inzicht in hoe moeilijk het eigenlijk is om de regels van de taal te destilleren. Het is ook wel ingewikkeld, ook al denk je daar zelf eigenlijk niet meer over na. Want ja, waarom is het ei - eieren, maar niet prei - preieren? Stomme volwassenen.

Het leuke van een pratend kind is natuurlijk dat je er steeds meer achter kan komen wat er in hem omgaat. Hij heeft nog geen woorden voor al zijn gevoelens en ervaringen, maar soms kom je toch tot verrassende inzichten. Zo vroeg Yair hem een keer toen ze uit het raam aan het kijken waren en wat vogels voorbij zagen vliegen waar de vogels naartoe vlogen. Amitais antwoord: "Naar de maan!". En natuurlijk kan hij ook steeds beter vertellen wat hij wil. Welk boekje hij wil lezen, met welk speelgoed hij wil spelen, wat hij wil eten... En natuurlijk wat hij niet wil. Ik vind zelf dat het wel meevalt met de 'ik ben twee en ik zeg nee' fase, maar eerlijk is eerlijk, hij zegt toch echt wel eens nee.

'Ik heb heel veel tekeningen op mijn hand!'

Momenteel is zijn favoriete speelgoed alles met wielen of vleugels, maar (tot mijn grote opluchting, het is niet alleen maar auto's auto's auto's cars cars cars) houdt hij ook heel erg van boekjes lezen en liedjes zingen, in de speeltuin spelen, en meehelpen met taart bakken (en zoveel mogelijk beslag snaaien). En natuurlijk is daar ook filmpjes kijken, op de tv of op de computer. De voorkeur veranderde van bumba naar bob de bouwer en kleine rode tractor naar cars en planes, maar de constante drang naar couch-potatoen bleef en blijft aanwezig. Ach ja, Yair en ik vegeteren ook graag voor een beeldscherm, dus hij is waarschijnlijk behoorlijk erfelijk belast wat dat betreft.

Maar hoeveel hij ook is veranderd en blijft veranderen, onze eerstgeborene blijft in essentie wie hij is: Een vrolijk, blij, sociaal en lief kind. Tot onze grote dagelijkse vreugde, mag ik wel zeggen.