Sja, dat kon ik wel willen, maar Zev wilde dat niet. Dus. De keuze was een huildende Zev in de wieg, een pruttelende Zev in mijn armen, of een tevreden Zev in de draagzak. Ik werd er niet blij van. En toen had ik op een nacht ineens een kleine openbaring ('s nachts heeft hij trouwens geen probleem met slapen, en slaapt hij wel in de buurt in zijn aanschuifbedje, maar niet noodzakelijk tegen ons aan gekleefd). Ik had net daarvoor even met Amitai geknuffeld die wakker was geworden: Oh, dat kleine warme lijfje met de lieve armen om je heen! Weer terug in mijn eigen bed realiseerde ik me ineens dat Zev natuurlijk ook binnen no-time kruipt, loopt, slaapt in zijn eigen kamer in zijn eigen bed.... Ik zou me niet moeten verzetten tegen zijn behoefte aan draagzakgezelligheid! In plaats daarvan kan ik er maar beter van genieten!
Sinsdien ben ik inderdaad veel meer Zen over Zev in de draagzak. Zoals Yair al vanaf het begin is, die verzet zich er niet tegen, die geniet gewoon. Er zijn nog steeds momenten dat ik enigszins Arghhhhhh denk, maar die worden minder. En, ook Zev's behoefte aan de draagzak lijkt iets minder absoluut te worden, hoewel hij daar nog steeds het meest relaxed is. Maar nu ligt hij bijvoorbeeld lekker te slapen in zijn wipstoeltje. Ik denk alleen dat het tussen Zev en zijn wieg nooit meer goed komt: Zo gauw ik hem daarin leg wordt hij meteen klaarwakker. Ach ja, ik had het ding toch beloofd aan een vriendin die over een maandje gaat bevallen. Misschien dat ik het ding wat eerder langs ga brengen dan gepland. Nu staat hij hier toch maar werkeloos in de hoek, ruimte in te nemen, en mij eraan te herinneren dat ik niet zomaar kan bepalen hoe alles loopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten