De dingen

Ik probeer niet materialistisch te zijn, maar ik slaag daar niet zo heel goed in. Want ik ben compleet afhankelijk van Dingen. Toen we vorig jaar twee maanden in Brighton zaten met alleen maar een paar koffers met kleren merkte ik hoe prettig ik het eigenlijk vind om mijn eigen spullen om me heen te hebben. Of in ieder geval spullen die ik zelf heb uitgekozen. En nu we hier weer zijn, met twee kinderen en twee banen, merk ik in hoeverre ik echt afhankelijk ben van Dingen. Die paar dagen zonder magnetron, zo onhandig! De gedacht te leven zonder wasmachine? De hel.

En dan zijn er nog De Dingen die ons leven zoveel leuker en makkelijker maken. Het lijkt een onbetekenend dingetje, maar Fopspenen maken voor ons zoveel verschil. Amitai is er al jaren grote fan van, en het biedt hem onmiddelijke ontspanning en troost. Maar Zev wilde er maar niet aan. De eerste 3 maanden wist hij niet hoe snel hij speentjes eruit moest werken, en daarmee was er ofwel de keuze tussen, sja, mijn "spenen" of diep oneindig ongeluk als hij zich niet helemaal senang voelde. En ik had niet altijd zin om een kind aan me te hebben hangen, dus dat betekende toch regelmatig een ongelukkige Zev. Net toen ik het bijna op had gegeven, was daar het moment dat Zev ineens enthousiast toehapte, en hij is niet meer gestopt. En het maakt een wereld van verschil, vooral bij het slapen gaan. Zev heeft wel een heel specifieke smaak in fopspenen, hij neemt alleen dit model:

Een Amerikaans type, waarvan ik ooit een exemplaar opgestuurd had gekregen voor Amitai van vriendin A. Ik herinnerde me nog dat Amitai met dit model ook had geleerd om de speen te waarderen (hoewel hij daarna snel overstapte op het standaard model), dus toen ik dat speentje weer tegenkwam bij het opruimen en inpakken voor de verhuizing leek het me logisch om er bij Zev ook een poging mee te wagen. En jawel! Helaas heeft Zev de overstap naar gewone spenen nog niet gemaakt, dus we hebben een voorraadje van deze speentjes aangelegd. Gelukkig zijn ze hier in de UK wel te krijgen met wat speurwerk.

De grote ontdekking van de afgelopen maand is de slow cooker: hoe heb ik ooit geleefd zonder dit fantastische apparaat? Je gooit er 's ochtends of tussen de bedrijven door wat groenten en een proteïne in, misschien een sausje erbij, of een blikje tomaten of gewoon een klein beetje water en dan kom je er een paar uur tot een werkdag later bij terug en je hebt een maaltijd. Echt, uitvinding van de eeuw. We hebben de afgelopen 4 weken misschien 6 'gewone' maaltijden gekookt, waarbij we de slow cooker niet gebruikt hebben. Verder is het all slow cooking all the time.

En natuurlijk is er niets heerlijker om thuis te komen in een huis waar het ene apparaat voor je heeft gekookt, terwijl het andere apparaat je huis heeft gestofzuigd. Onze stofzuigrobot gaat al een tijdje mee, maar we blijven grote fans. Amitai niet, die weet niet hoe snel hij weg moet komen als de 'broembra' opstart. Maar ja, hij heeft nog nooit daadwerkelijk een huishouden draaiende moeten houden, dus hij weet niet hoe heerlijk het is, zo'n robot die je een deel van het werk uit handen neemt. Het blijft jammer dat het ding niet ook nog even opruimt... dat moeten we nog steeds zelf doen. Maar doordat hij iedere dag zijn rondjes rijdt zorgen wij er ook voor dat huis iedere dag aan kant is (anders stikt ie weer in een sok of rondslingerend speeltje). Het komt er inderdaad op neer dat wij worden rondgecommandeerd door een robot, maar ja, daar kan ik wel mee leven. Ik ben immers een overtuigd materialist op filosofisch gebied, dus wat dat betreft mag ik geen onderscheid maken tussen robots en mensen!