Zev's derde vermaanddag

Oei oei. Het zijn niet de mooiste foto's, van Zev's derde vermaanddag. Kreukerige achtergrond (geen strijkijzer meeverhuisd!) en Zev bleef maar ernstig kijken, wat ik ook deed met rammelaars, rare stemmetjes en gezichtsuitdrukkingen. Waarom bleek wel aan het einde van de fotosessie: pfffffrrrrflubber, hij moest poepen. En toen dacht ik, laat maar. Ik ga poep ruimen. Ik heb net een internationale verhuizing achter de rug, een paar minder geslaagde foto's zijn niet het einde van de wereld.

Maar ja, inderdaad, aan het einde van zijn derde levensmaand is Zev naar Brighton verhuisd. En wij ook, maar dat zal je wellicht niet verbazen. Het is maar voor een half jaar, maar dat is net te lang om uit een koffer te leven, dus we zijn verhuisd met een bestelbus vol spullen (veeeeeel speelgoed voor Amitai, en ook nog wat meubels en keukenspullen) naar een schattig blauw huisje in een superleuk wijkje midden in Brighton. En de verhuizing was niet de enige grote overgang: ondertussen ben ik ook weer aan het werk, soort van in ieder geval, totdat de wendagen bij het kinderdagverblijf eindelijk eens voorbij zijn en ik echt volle dagen kan gaan werken.

Ik vind het leuk om weer te gaan werken, maar ik ga de dagen alleen met Zev wel missen. Tuurlijk, het was wel een beetje saai op het einde, de Zevdagen, maar leuk saai, meditatief saai. Rustig voeden, beetje tv kijken (Homes under the hammer, ik ga je missen!), wandelingetje maken met een slapende Zev in de draagzak, huis aan kant maken, beetje koken en verder niks.... totdat Amitai weer terug kwam van het kinderdagverblijf met Yair en alle drukte en gezelligheid. Ach, ik heb er, vooral de laatste maand, toen ik Zev en zijn wensen en behoeften eindelijk een beetje beter leerde kennen, echt van genoten. Nu begint het echte leven weer.

Hoewel het erop lijkt dat de Engelsen het maar bizar vroeg vinden, om na 3 maanden weer aan het werk te gaan. Zev is de jongste baby ooit op dit kinderdagverblijf, van een kolfruimte hebben ze nog nooit gehoord op de universiteit (alhoewel ze het wel een leuk idee vonden om een of andere emancipatie-award in de wacht te slepen), en iedereen vindt het maar wat moedig van me dat ik 'nu alweer' aan het werk ga. Ik laat ze maar in die waan, en vertel ze niet dat hordes Nederlandse vrouwen precies hetzelfde doen. 

Zev groeit ondertussen lekker door. En hij slaapt ook lekker door! Tuurlijk, hij wordt 's nachts wel eens wakker, maar het lijkt erop dat hij zo tussen 9 en 5 vaak geen voeding meer nodig heeft. De doorzetter. Vanzelfsprekend was afgelopen nacht een uitzondering op de regel, met een hysterische huilhalfuurtje rond half een, gevolgd door een nasnikkende nachtvoeding, maar meestal doet hij het prachtig en kan ik, op een of twee keer een speentje erin stoppen, lekker een paar uur doorslapen. Laten we nu allemaal heel hard hopen dat dit zo blijft, en dat ik het niet heb verpest door het hier op te schrijven. Want tsja, de goden doen niets liever dan blogs lezen, en ons straffen voor onze online overmoed.
Heef Zev nog nieuwe dingen geleerd afgelopen maand? Hij kan zijn hoofd eventjes omhoog houden als je hem op zijn buik legt. Maar dat doen we eigenlijk niet vaak genoeg (het trieste lot van het tweede kind, wij jonge ouders hebben geen tijd voor dat soort onzin), dus echt lang doet hij dat nog niet. Rollen zit er ook nog niet in, maar soms, zoals in bovenstaande foto, lijkt hij wel een beetje een beginnetje te maken. Hij kijkt lekker rond, houdt zichzelf als hij met ondersteuning zit aardig rechtop, brubbelt zo nu en dan mee met onze gesprekken ("prrrrrrfff, brruuuuu", met lekker veel spuugbubbels), en lacht naar niemand zo breed als naar Amitai en Yair.