Ik hoorde net dat mijn collega een miskraam heeft gehad. Ze was al bijna 5 maanden zwanger. Compleet onverwacht natuurlijk, twee weken geleden hadden ze nog een echo gehad en zag alles er heel goed uit. Ik ben er een beetje verdrietig over, en ik kan me niet eens voorstellen hoe verdrietig zij en haar man zijn nu.
Haar man schreef in de email met het slechte nieuws dat ze heel veel hebben om dankbaar voor te zijn, waaronder vooral hun prachtige zoon Sam. En natuurlijk is dat ook zo. En misschien is dat ook een hele goede en nuttige manier om met dit soort supernare gebeurtenissen om te gaan. Maar ik zou toch wel heel boos & verdrietig zijn als er zoiets gebeurt, onafhankelijk hoeveel goede en mooie dingen daar wel niet tegenover staan in mijn leven.
Bah, zulke dingen zouden gewoon niet moeten gebeuren. Als ik in een hogere macht zou geloven zou ik nu een klacht gaan indienen.
3 opmerkingen:
Met je eens .De combinatie van een hogere macht , in een wereld waar de mens wordt geconfronteerd met zowel pijn, verdriet en dood ,naast de vreugde van liefde en geluk, begrijp ik ook niet .
Ik blijf hopen dat de mensheid meer en meer zal beseffen dat ,met of zonder hogere macht, de natuur zorgt voor vergankelijkheid , maar dat ze zelf mogen kiezen voor leven in liefde met elkaar .
Hmmm, heel beschouwend, en ik wil je gewoon zeggen lieve Marte , ik gun jou Marte en de mensen van wie je houdt ,alle goeds
Yael
Wat een verdrietig bericht. Een kindje dat vijf maanden in je buik heeft gezeten heb je al voelen bewegen. Dan is het al helemaal echt. En dan hou je echt geen rekening meer met een miskraam. Knap om aan de levende zoon te denken. Die mensen komen er samen wel uit zo te lezen. Maar het diepe verdriet blijft waarschijnlijk. Weet je nog hoe lang het duurde voor Stef en Heleen weer konden lachen na de dood van Jasper? De pijn is nooit over gegaan, maar ze hebben het leven weer opgepakt.
Het is geen kwestie van kinderen "nemen" maar van kinderen "krijgen", dat blijkt maar weer eens.
Liefs, Josan
Ik denk inderdaad dat het heel verdrietig als je ongeboren kind te verliezen nadat 5 maanden bij je is geweest. Ik ben natuurlijk absoluut geen ervaringsdeskundige, maar toch lijkt het me nog veel en veel erger en ingrijpender om je kind te verliezen nadat je 7 of 10 of weet ik hoeveel jaar de ijd hebt gehad om het te leren kennen. Maar hoe dan ook is het nu een heel verdrietige situatie.
Een reactie posten