NH was lovely

Ik moet natuurlijk nog even vertellen hoe ons weekendje weg was... Het was heerlijk! Yairs collega's ouders hebben een prachtig groot huis, echt heel aardig dat Piers (die collega, zoals in Pierce Brosnan, maar dan anders gespeld) ons daar had uitgenodigd. Piers' vrouw was ook nog eens de ultime gastvrouw, dus ik voelde me helemaal gepamperd, alsof we in een luxe hotel waren! Het huis lag in een soort community (niet echt gated, maar wel speciaal ontwikkeld als vakantie- en weekendhuis locatie), heel rustig en ruim van opzet, aan een heerlijk meer. We hebben veel gezwommen en aan het strandje gelegen, een beetje gewandeld en lekker gegeten en gekletst. Yair heeft hele aardige collega's, dus het was niet alleen luxe maar ook gewoon gezellig.
Verder nog een sportieve prestatie geleverd, in ieder geval voor mijn doen: we hebben twee keer de afstand van het huis naar het strandje zwemmend afgelegd! En.... Ik ben niet eens verdronken! En.... Ik heb ook geen waterplant-induced paniek aanval gehad! (Dat gevoel van die planten vind ik zo bleggghhhh. Ik herinner me nog een keer dat ik met mama een rivier ging overzwemmen in Frankrijk, waarbij er aan de overkant heel veel van die vieze slijmerige planten groeiden. Ik kan me alleen maar herinneren dat ik gezellig aan het panikeren was tussen de planten, niet dat ik ooit nog teruggekomen ben. Maar ik zit hier, dus Josan zal me wel op de een of andere manier terug gecoacht hebben door die slijmerige hel. Yuk. Maar, in dit meer dus zeer weinig waterplanten, gelukkig!)
Maar, dus, om mijn enorme prestatie te illustreren hier een kaartje:
Kijk, da's toch minimaal 300 meter die ik daar in een recordtijd van, uhmm, 19 1/2 minuut heb afgelegd. En dat twee keer! Een keer heen en een keer terug (wel op verschillende dagen, zaterdag ben ik teruggezwommen (en heengelopen), zondag ben ik heengezwommen (en teruggekanood)). Gelukkig maar dat ik een chocoladetaart & een appelcake had gebakken voor dit weekend, want anders zou ik misschien nog iets gaan afvallen ook, met al dat gebeweeg de hele tijd.
Beide baksel vielen trouwens in de smaak, vooral de chocoladetaart. Het was geen schoonheid, maar gelukkig maakte de innerlijke kwaliteiten van dit gebak het gebrek aan uitstraling helemaal goed.

O ja, nog een leuke gebeurtenis: Zondag aan het eind van de middag stond iedereen op het punt om weg te gaan. Iedereen stond in de huiskamer te luisteren naar de gastheer en -vrouw die aan het vertellen waren hoe leuk ze het allemaal hadden gevonden. Ik kom uit de hal, waar ik net zeer geconcentreerd in het gastenboek had zitten schrijven. Ik probeer me onopvallend bij de groep te voegen, loop naar Yair, leg mijn arm om zijn middel en leun een beetje tegen hem aan (moegezwommen, -gewandeld en -gekanood), waarop 'Yair' zegt "Heeey, thanks for the hug!". Sja, u raadt het al. Dat was Yair helemaal niet, maar de assistent professor op zijn lab (ongeveer even groot en ook enigszins donkerharig, maar verder....). Heerlijk. Ik was weer helemaal een 5-jarige die plotseling ontdekt dat ze al 10 minuten de hand van een niet-papa of -mama vastheeft in de dierentuin. Met het enige verschil dat ik nu niet paniekerig in huilen kon uitbarsten. Maar ja, ik geloof niet dat hij mij nog voor sexual harassment gaat aanklagen, dus het valt nog wel mee.

Verder was het een perfect weekend!