tegenwicht

Normaal houd ik ervan mijn posts te verluchtingen met een leuk plaatje. Maar bij de vorige post kon ik alleen maar foto's van zielige koeien en enge spuiten vinden. Dus die heb ik maar weggelaten.

Om het goed te maken een, nee twee foto's van het hilarische blog icanhascheezburger.com

lunch

Ik was vanochtend even voor het werk naar de supermarkt gegaan voor wat appels (zodat ik niet alleen maar koekjes en snoep eet tussendoor in het lab, maar ook eens wat gezonds), en toen dacht ik dat het ook slim was om wat lunch voor tussen de middag mee te nemen. We hebben een koelkast in het lab, dus met wat kaas en brood kan ik weer een week toe. Lekker makkelijk. Maar eenmaal in de supermarkt bleek dat helemaal niet zo makkelijk. Eten kopen hier is een constant proces van zoeken, etiketten lezen, en nog meer zoeken.
Het begon al bij het brood, want het viel niet mee om een brood te vinden waar "high fructose corn syrup" niet een zeer belangrijk ingredient was. Ik bedoel: suiker in brood! Bah. Je proeft het ook, het meeste brood hier is naast slap en zompig ook zoet. Uiteindelijk heb ik een zuurdesem brood opgeduikeld wat geen suikerachtig product bevat, volgens het label. De eerste horde was genomen.
Toen door naar het beleg. Gewoon wat vlees en/ of kaas, moeilijk is dat niet. Zou je denken. Ik begon met wat vlees. Misschien wat ham? Contains at least 20% flavouring, caramel colored. Eeeewwww. Dat had ik liever niet geweten. Kaas dan maar? AMERICAN cheese? (lettergrootte overgenomen van het label, het feit dat het Amerikaans is, is duidelijk belangrijker dan het feit dat het kaas is. "Het maakt mij niet uit wat ik op mijn brood heb. Als het maar Amerikaans is.") Volgens het label kwam deze kaas van koeien behandeld met rBGH. Ik had geen idee wat dat is. Maar ik wist wel dat ik geen zin had om dat in mijn eigen systeem te stoppen. Terug in het schap dus maar. Omdat ik toch iets wilde kopen om mijn suikerloze brood mee te beleggen werd het Swiss cheese (heel onpatriotisch, maar in ieder geval zonder rBGH) en pastrami (met slechts 5% flavouring).

Eenmaal hier heb ik even opgezocht wat rBGH is. Het is een groeihormoon. Wat verboden is in Europa en Canada. Omdat het slecht is voor de koeien en de melk die de koeien produceren de kans op verscheidene kankers vergroot. En kaas gemaakt van die melk kan je dus gewoon kopen in de winkel. Met op het etiket alleen wat betekenisloze woorden ("from cows treated with rBGH"). Geen grote rode stickers met waarschuwingen. Geen aparte plaats op het "mogelijk kankerverwekkend" schap. Geen verkoopverbod.

Nu heb ik geen zin meer in mijn lunch. Of enige maaltijd hier op Amerikaanse bodem (da's dan wel weer goed voor de lijn).

Dr. Yair

Het is alweer bijna een week geleden, maar ik ben nog supertrots en superblij. Yair heeft zijn proefschrift op ontspannen en intelligente wijze verdedigd.

En heeft dan ook volkomen terecht zijn bul en doctorstitel gekregen:

Het was gewoon een hele leuke, gezellige, vrolijke dag om de prachtige prestatie van Yair te vieren met een leuke discussie (kun je Yair een leuker cadeau geven?) en een heel erg leuk diner en feest.
Alles was perfect.

King of the castle

Nadat ik mij gisteren even flink had ingespannen (ettelijke kruiwagens met bakstenen en klinkers ingeladen en uitgeladen) heb ik vandaag even ontspannen het gras gemaaid (let niet op mijn werkkleding, ik was eerder weer bezig geweest met de kruiwagen en de bakstenen):

Let vooral wel op het redelijk random maaipatroon dat ik daar heb gemaakt. Uiteindelijk is het goedgekomen (met enig editten met de handmaaier door Paul). O ja, in de tweede foto lijkt het misschien alsof ik dat pas aangeplante boompje ook ging wegmaaien, maar ik ben er in geslaagd om alles wat moest blijven leven ook te laten leven.

Paul is trouwens veel beter in dit hele maaigebeuren. Aanschouw de echte landheer:

Feest

Ik ben alweer lang en breed in Nederland, en de jetlag is al bijna voorbij (vind ik). Maar ik wilde toch nog even rapporteren dat ons feestje afgelopen donderdag heel gezellig was. Niet dankzij de Amerikanen, want geen van de Amerikaanse genodigden is uiteindelijk gekomen. Maar de mensen die er wel waren maakten dat helemaal goed! Hieronder het bewijs.

Erg belangrijk detail: stuk chocoladetaart in hand (linkerkant foto). Ik had mij niet voor niets uitgesloofd. De taart werd gewaardeerd. En wat er niet op was gegaan heb ik de volgende dag meegenomen naar kantoor, waar men er ook heel blij mee was.

Hmmm

Het is vandaag natuurlijk 9/11.
Is misschien wel een beetje ongevoelig om vanavond een feestje te geven. Niet echt over nagedacht... oeps.

Klein feestje vanavond!

Dus, vanavond komen er wat kennissen en collega's langs om een drankje te drinken, zodat ze ons niet vergeten tijdens onze drie weken lange afwezigheid.
Daarom heb ik ...... taart gemaakt. Verrassing!

1. butternut squash (soort pompoen) en appeltaart met een crumble van pijnboompitten en gember (ik ben erachter gekomen dat ik pompoen dus zelf helemaal niet lekker vind. Ik vind de smaak te weeiig. Ik had al een keer pompoensoep gemaakt die ik te smerig voor woorden vond, dacht dat het aan het recept lag. Maar met deze taart heb ik weer hetzelfde.... Geen pompoen meer voor mij! Hopelijk dat de gasten een andere/ betere smaak hebben dan ik!)

2. Chocoladetaart! Mag niet ontbreken natuurlijk.

En dan ga ik vanmiddag nog wat hartige hapjes maken, en een worteltjestaart (er ligt nog een zak wortelen in de koelkast, zonde om weg te gooien!). Dus dat betekent dat er twee zoete groentetaarten zijn vanavond.....

I have a dream!

Net als Martin Luther King had ik laatst ook een droom, maar helaas houden de overeenkomsten daar op. Het leidde wel tot een "geinig" incident. We gaan vrijdag 3 weken terug naar nederland, dus we dachten (of beter gezegd: ik dacht, the royal we) laten we donderdagavond een afscheidsborrel organiseren. Alle troepen opgetrommeld, collegaas, euro-mensen etc.

Droomde ik gisternacht ineens dat ik mijn vlucht zou missen, en het was een droom met een enorm verontrustend gevoel. Nu was ik eigenlijk van plan om de exacte tijd van mijn terugvlucht ergens donderdagavond te checken, maar door deze verontrustende droom deed ik dat toch maar iets eerder. Ik checkte gisteravond mijn ticket, en mijn terugvlucht is niet vrijdag maar donderdag... Freud bedankt!

Of Freud juist niet bedankt, want volgens hem had ik die droom natuurlijk nooit zo letterlijk moeten interpreteren.

Snel even mijn ticket gewijzigd naar vrijdag, zodat ik zowaar bij mijn eigen feestje kan zijn!

Help, a black hole ate my lab!

Zoals jullie wellicht weten is recent de LHC (large hadron collider) gaan draaien in Geneve. Normaal gesproken zou mijn natuurkundigen-hart daarvan sneller moeten gaan kloppen, maar ik heb nu toch wat bijgedachten...

Wat gebeurt er in deze LHC? Het doel is door deeltjes enorm te versnellen en dan te laten botsen zo veel mogelijk energie op 1 plek te krijgen. En wat is een zwart gat? Juist: een enorme hoeveelheid energie op 1 plek...

Maar ik heb ook wat realistischere bezwaren tegen deze onderneming. Dit monsterlijke apparaat kost 6 miljard euro. Ik denk dat als je theorie uitsluitend testbaar is onder zeer uitzonderlijke omstandigheden dat het wellicht niet zo heel interessant is. Of om het te herformuleren: we doen dit soort experimenten met deeltjesversnellers als sinds de jaren veertig, en afgezien van een wildgroei aan ontdekte kleine deeltjes heeft het ons niet zo heel veel interessants opgeleverd.

Mijn alternatief? Laten we weer teruggaan naar de oude beproefde methodes (zie hieronder) die door bijvoorbeeld Einstein (om maar een dwarsstraat te noemen) zijn gebruikt. Kostenplaatje: 2 euro.

Pech

Ik heb hele mooie nieuwe schoenen, paars met hoge hakken, gekocht voor Yairs promotie, en die had ik vandaag aangedaan om een beetje in te lopen. Gewoon, om rustig mijn voeten een beetje te laten wennen aan de schoenen, en de schoenen aan mijn voeten.

Dus ik wilde vanavond na het werk op mijn fiets stappen, want ik ga natuurlijk niet dat hele eind van en naar mijn werk lopen. En ik voel "flubber flubber". Inderdaad, lege band. En het was al 7 uur, dus ik kon niet even naar de fietsenmaker lopen voor een snelle reparatie. Om het erger te maken leek het er verdacht veel op dat er een onderdeel van mijn ventiel miste bij mijn voorwiel, een soort ring/ dopje wat wel aanwezig was bij mijn achterwielventiel en alle fietsen om mij heen. Dus misschien is het niet eens toeval, deze platte band, maar moedwil.

In ieder geval. Ik moest naar huis lopen. En ik had nieuwe hoge hakken aan.

Er ging heel veel door mij heen op dat moment: ik jat het dopje/ringetje van iemand anders, en probeer mijn band op te pompen - ik loop wel op blote voeten naar huis - ik neem een taxi..... Maar, ik heb geen van drie gedaan. Ik heb de pijn verbeten en heb niet eens gestrompeld tijdens de 25 minuten durende wandeling (wat natuurlijk niets is, maar als je de blaren op je tenen voelt schuren.... ik ben een slappeling).

Zie hier mijn wandel-outfit:
Het mooiste moment kwam toen ik bijna thuis was, en mij realiseerde dat ik al die tijd met mijn rugzak met daarin mijn comfortabele sportschoenen had gelopen (ik was immers net naar de sportschool geweest).

Zie hier mijn gemiste kans om als een echte werkende American woman naar huis te lopen:

Zien jullie trouwens ook dat mijn benen in foto 1 lang en dun zijn, en in foto 2 kort en chubby? Dus, mijn voeten deden dan misschien wel een beetje pijn tijdens mijn wandeltocht, maar ik zag er wel goed uit!

Nederland in Amerika (2)

Scene op het farmersmarketje bij de Harvard Yard: JollyBikes verkoopt echt Gazelles! En de verkoopster heeft ook nog een echt vet Nederlands accent, voor nog meer authenticiteit!

Spiegels in de sportschool

Vandaag heb ik mijn eerste groepsles gedaan in de sportschool. Zumba! (nee, dat is geen nieuw slang voor "supercool" of "vet gaaf", dat is de naam van de les). Het was leuk, een beetje aerobics gecobineerd met danspasjes en schunnige heupbewegingen. Helemaal mijn ding dus. Behalve dat deze sportschool spiegels heeft. Waardoor je jezelf de hele tijd kan zien. Nu heb ik geen ongelooflijk uitgebreide ervaring met sportscholen (understatement), maar ik weet wel dat ik blij was dat er in mijn vorige sportschool geen spiegels zaten. En dat de meeste vrouwen daar gewoon kleren aan hadden, en niet alleen maar grote onderbroek, gecombineerd met een sportbh (misschien als de mannen hetzelfde zouden doen (- bh) dan zou ik er minder problemen mee hebben). Maar dat terzijde. Spiegels, daar had ik erover. En waarom ik ze niet leuk vind. Nou...
punt 1) Ik heb de neiging om naar het spiegelbeeld van de instructeur te kijken waardoor ik de oefeningen ook in spiegelbeeld ga uitvoeren.
punt 2) Ook als ik de pasjes wel de goede kant op doe ziet het er compleet belachelijk uit in de spiegel.
punt 3) Ik kan zien dat ik een verschrikkelijk rood hoofd krijg halverwege de les, terwijl de rest van de klas er fris en vrolijk uitziet. Misschien de volgende keer maar een watervaste foundation opdoen?
punt 4) Dankzij de spiegel moet ik nu een nieuwe sportbh gaan kopen. Mijn, uhm, boezem was all over the place. Daar moet even het een en ander ingesnoerd worden. Helaas, maar een HEMA sportbh is blijkbaar niet voldoende voor een esthetish verantwoorde workout.

Bovendien zie ik het nut niet van een spiegel. In een dansstudio, natuurlijk, daar moet je de pasjes goed en mooi en gracieus uitvoeren. In de sportschool kom je om calorieen te verbranden, en dan maakt het echt niet uit hoe je er uitziet als je dat aan het doen bent.

Weg ermee!

Zondag

We hebben gisteren zo'n leuke dag gehad dat ik die met jullie wil delen! Eerst hadden we een waffle & crepe-party (deze brunch was mede-georganiseerd door een fransman, dus vandaar de crepes. Maar toch blijft het raar als je het zegt: crepe party. Ik hoor weinig verschil tussen een crepe en een crap party. Maar er is wel verschil. Anyway.) Daar heb ik de eerste helft van het feestje lekker pannekoeken gebakken, een van de leukste dingen om te doen in de keuken vind ik. De tweede helft van het feestje ook nog wat van de pannekoeken gegeten, en gezellig gekletst.

Het was buiten absoluut heerlijk weer, wolkeloze hemel, 25+ graden, klein briesje, dus een van de medebrunchers met het idee om een stukje te gaan fietsen. Dus met alle mensen die een fiets tot hun beschikking hadden (een Duitser, 3 Nederlanders en een Russische) hebben we een uurtje in het daadwerkelijk goddelijke weer langs de rivier de Charles gefietst.


Wel een beetje een druk pad (Voetgangers.....! Joggers! Honden! Jammer dat je hier als fietser in de VS niet dezelfde rechten hebt als in Nederland. Het is hier nogal ongepast om al bellend en scheldend de voetgangers weg te doen springen.) maar gelukkig was voor een groot gedeelte van de route ook de hele autoweg afgesloten voor gemotoriseerd verkeer. Dat doen ze iedere zondag! Dus daar konden we lekker ongestoord fietsen.


Dit fietsen om het fietsen is niet iets wat ik vaak doe. Eigenlijk is het iets wat ik 4 jaar geleden voor het laatst heb gedaan, denk ik. Een fietstochtje met mijn vader. Maar anyway, gisteren gaf dit stukje fietsen me een enigszins "gepensioneerd" gevoel. No offence jegens alle mensen die elke dag een lekker doelloos stukje fietsen.... Maar ik miste gisteren wel een thermosfles thee en wat zelfgesmeerde boterhammen of een krentenbol, die we dan op onze op de begagedrager meegebrachte speciale mini-opklapstoeltjes langs het water hadden kunnen consumeren.

Maar, om dat gemis goed te maken, en als beloning voor al onze inspanning, hebben we een lekker ijsje (of nee, frozen yogurt) gegeten bij Harvard Square (bij Berryline, waar altijd een rij staat, volgens de makers met heel weinig calorieen, maar het is zo lekker dat ik elke keer dat ik het eet het gevoel heb dat het een scam is. Als iets zo goed smaakt moet er wel een hele berg calorieen in zitten).


Eenmaal thuis waren we rozig en lui en hebben we sushi besteld voor het avondeten.

Ik zeg, alle ingredienten (lekker eten, lekker eten, lekker eten, mooi weer, leuke omgeving & aardige mensen) voor een uitstekende dag!

Klaagzang

Het mooie van het feit dat ik in het Nederlands blog? Ik kan lekker undercover klagen over mijn collega's, totdat ze natuurlijk Nederlands gaan leren, maar ik denk dat die kans klein is. Over het algemeen is er niet echt veel mis met mijn collega's. Ik bedoel, ik heb geen last van ze. Vandaag hadden we een soort van uitstapje. Eerst gingen we lunchen, en daarna na een 3-d film over haaien en aanverwante dieren. Die film was enigszins saai en enigszins OK (want 3D met een raar brilletje op is altijd leuk, hoewel ik wel een beetje de bewegende banken en de regen van die WNF Efteling attractie miste. Dat maakt het nog leuker. En ik vond het ook erg jammer dat niemand zin had om nog snel even een paar cocktails te drinken voor de film. Dat had het zeker ook leuker gemaakt. Maar anyway, ik dwaal af.) het was de lunch.... Op de een of andere manier waren de twee collega's waarvan ik dacht, oh, met hen wordt het vast wel leuk afgevallen, waardoor ik eindigde met een groep waar het gemiddelde gesprek ongeveer zo ging:
"Warm he?"
"Ja zeker! Wat doen jouw ouders voor werk?"
"Oh interessant. Waar woon je?"
"Zo, nou da's leuk. Wat een grote boten he?"
"Ja, en je kunt ook best lekker eten in de North End, da's maar 5 minuten lopen vanaf hier. Veel Italiaanse restuarants daar."
"Wat een grote Amerikaanse vlag hangt daar!"
"Nou!"
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik HAAT smalltalk met een grote passie. Na 5 minuten betekenisloos geleuter heb ik zin om te gaan huilen vanwege de enorme leegheid die mijn bestaan klaarblijkelijk omvat, want anders zou ik wel in staat zijn om mensen tot een interessantere conversatie te bewegen. Kwam daar nog eens bij dat een van mijn collega's net een dag hier is uit Italie, niet zo goed Engels spreekt en daardoor regelmatig midden in een zin compleet stilvalt, voor ongeveer een minuut. En dan ook nog eens op rare momenten, waarbij het nog helemaal niet duidelijk is waar zijn zin heengaat. Dus het is niet zo dat je dan een beetje kunt gaan raden en aanvullen.
Dus, geheel tegen mijn principes en gewoontes in ben ik NIET meegegaan om nog een drankje te drinken na de film. Ik had een beetje genoeg van mijn eigen stem na een half uur durend monoloog over mijn angst voor waterplanten en mijn vakantie in Cuba (ongerelateerde onderwerpen), dat de wachttijd voor de film had gevuld. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar als ik liever ga werken dan iets sociaals doen, dan is het erg gesteld. Aan de andere kant, het is wel mooi dat ik me nu daadwerkelijk met plezier op de revisie van het laatste hoofdstuk van mijn proefschrift kan storten, zodat ik die ook kan gaan submitten voor publicatie.

Maar ja, wat de eigenlijke bottomline is: ik mis mijn leuke gezellige collega's van de UvA die altijd in zijn voor een drankje en een gesprek over leuke of betekenisvolle dingen, of een goede roddel. Iemand zin om misschien een Rubicon aan te vragen om ook gezellig hiernaartoe te komen? Iemand.....? mand ....? mand...? mand...?

Plotseling Inzicht

Als ik was aan het strijken en opvouwen ben kijk ik graag naar de tv. Gisteren dus lekker een tv avondje gehad. En dat betekent jammer genoeg dat ik ook weer veel reclame heb gezien. Een reclameblok vond ik een diep inzicht geven in de attitude van Amerikanen ten opzichte van voedsel. Ik zal hier even beschrijven wat ik zag:
Reclame 1 prijst aan: Enorm grote pillen (echt zo groot als een 2 euro munt) die heel veel vezels en ook nog vitaminen bevatten, omdat er ons huidige eetpatroon niet altijd de mogelijkheid is om voldoende fiber e.d. binnen te krijgen.
Reclame 2 prijst aan: Een heerlijke lasagna! Binnen 5 minuten heb je een maaltijd voor het hele gezin zo uit de vriezer via de magnetron op tafel! En kijk die man en kinderen eens smullen, en die vrouw tevreden en blij zijn!
Reclame 3 prijst aan: Een extra speciaal fast-food combimenu met gepaneerde gefrituurde vis EN gepaneerde gefrituurde kip. Yum yum!
Reclame 4 prijst aan: Een dieetplan waarbij je drie afgepaste maaltijden per dag eet, die je ook nog eens thuisbezorgd krijgt. Op die manier hoef je en niet meer te koken, en je geeft maar $10 per dag aan eten uit, en je valt kilo's en kilo's (nou ja, lb's en lb's moet ik eigenlijk zeggen) af!!!!

Ik weet niet wat jullie ervan vinden, maar ik had weer eens een schreeuw-tegen-de-televisie-over-ondraaglijke-domheid-van-het-bestaan-moment. En toen ging ik weer verder met strijken.

nieuwsflits

Hahaha, ik vind m briljant! Heerlijk! Als zoiets in Amerika zou spelen dan zouden ze er vast niet zo'n leuke spin-off reclame van maken.

Maar even terzijde: de komkommertijd is toch voorbij? Wat is dat nou toch voor gezemel over het verleden van Duyvendak, Cramer, ja zelfs Rita Verdonk? Je weet dat ik geen kans voorbij zou willen laten gaan om ons aller Rita in een slecht daglicht te stellen, maar kom op. Het is niet alsof ze met zijn allen de kat van Kosto hebben proberen op te blazen. Wat een gedoe over niets!

Hier in Amerika hebben ze misschien geen humor (als het gaat om reclames en politiek), maar ze weten tenminste wel wat een goed schandaal is. Nu is er weer sprake van dat het jongste kind van de republikeinse running mate Sarah Palin eigenlijk niet haar kind is maar haar kleinkind. Haar oudste dochter zou deze baby op haar 16e hebben gekregen, en is misschien nu alweer zwanger (Na een keer moet je toch wel snappen wat je wel en niet moet doen? En dan denk ik, iemand die zulke intens domme kinderen voortbrengt, die zal zelf ook niet het grootste licht zijn. En die wil je vice president maken.....? Ach ja, het is wel in lijn met de traditie die Bush Jr heeft gestart natuurlijk).
Maar anyway, dit is natuurlijk wat je krijgt als je moeder streng tegen sexuele voorlichting & voorbehoedsmiddelen is. Op zich is running mate Sarah wel "true aan haar beliefs", dat moet ik toegeven. Maar eigenlijk vind ik dat ze dan ook de consequenties open en bloot aan het publiek moet presenteren: dat conservatieve normen en waarden leiden tot kinderen die kinderen krijgen.
Aan de andere kant, een gebrek aan inzicht in het hoe en wat van geboortebeperking is niet beperkt tot de republikeinen. Ook John Edwards, toch echt een democraat, had geen verstand van bloemetjes, bijtjes en kapotjes, want hij heeft klaarblijkelijk een kind verwekt bij zijn minares. Hij had toch van de experts moeten leren dat je bij buitenechtelijke affaires maar beter een sigaar kan gebruiken, of een condoom.

Sarah Palin & echtgenoot & jongste kind Trig (en dan nog even over die naam. Als je kind TRIsomie 21 heeft dan noem je m toch niet TRIg? Dat is net zoiets als je zoon met een open rug Spino noemen. Of je dochter met een klomvoet Tali.)


Disclaimer: de geruchten over de 'zoon' van Sarah Palin zijn niets meer dan dat, vuige internetroddels. Maar ik verspreid ze met liefde!

Heerlijk!

Ah, zo'n extra lang weekend is echt verrukkelijk! We hebben lekker in de tuin gezeten en het huis een extra goede schoonmaakbeurt gegeven... Dus het relaxte met het nuttige gecombineerd, waardoor beiden leuker werden.

Bovendien had ik de tijd om..... een cakeje te bakken. Niet omdat er nu een speciale gelegenheid is, maar de groente- en fruitbox van deze week bracht kleine zure appeltjes met zich mee, die niet zo lekker waren om zo los te eten, maar wel heel geschikt om in andere gerechten te verwerken (de appelmoes eerder in de week was erg lekker). Daarnaast had ik nog een pakje mix voor bran/date muffins in de kast staan, iets wat ik dacht dat wel lekker zou combineren met de zure appels en wat walnoten die ik ook nog in de kast had staan. Dus, uiteindelijk hebben we net lekker een stukje bran-date-appel-noten cake gegeten, nog lekker warm uit de oven. Niet slecht!