Klaagzang

Het mooie van het feit dat ik in het Nederlands blog? Ik kan lekker undercover klagen over mijn collega's, totdat ze natuurlijk Nederlands gaan leren, maar ik denk dat die kans klein is. Over het algemeen is er niet echt veel mis met mijn collega's. Ik bedoel, ik heb geen last van ze. Vandaag hadden we een soort van uitstapje. Eerst gingen we lunchen, en daarna na een 3-d film over haaien en aanverwante dieren. Die film was enigszins saai en enigszins OK (want 3D met een raar brilletje op is altijd leuk, hoewel ik wel een beetje de bewegende banken en de regen van die WNF Efteling attractie miste. Dat maakt het nog leuker. En ik vond het ook erg jammer dat niemand zin had om nog snel even een paar cocktails te drinken voor de film. Dat had het zeker ook leuker gemaakt. Maar anyway, ik dwaal af.) het was de lunch.... Op de een of andere manier waren de twee collega's waarvan ik dacht, oh, met hen wordt het vast wel leuk afgevallen, waardoor ik eindigde met een groep waar het gemiddelde gesprek ongeveer zo ging:
"Warm he?"
"Ja zeker! Wat doen jouw ouders voor werk?"
"Oh interessant. Waar woon je?"
"Zo, nou da's leuk. Wat een grote boten he?"
"Ja, en je kunt ook best lekker eten in de North End, da's maar 5 minuten lopen vanaf hier. Veel Italiaanse restuarants daar."
"Wat een grote Amerikaanse vlag hangt daar!"
"Nou!"
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik HAAT smalltalk met een grote passie. Na 5 minuten betekenisloos geleuter heb ik zin om te gaan huilen vanwege de enorme leegheid die mijn bestaan klaarblijkelijk omvat, want anders zou ik wel in staat zijn om mensen tot een interessantere conversatie te bewegen. Kwam daar nog eens bij dat een van mijn collega's net een dag hier is uit Italie, niet zo goed Engels spreekt en daardoor regelmatig midden in een zin compleet stilvalt, voor ongeveer een minuut. En dan ook nog eens op rare momenten, waarbij het nog helemaal niet duidelijk is waar zijn zin heengaat. Dus het is niet zo dat je dan een beetje kunt gaan raden en aanvullen.
Dus, geheel tegen mijn principes en gewoontes in ben ik NIET meegegaan om nog een drankje te drinken na de film. Ik had een beetje genoeg van mijn eigen stem na een half uur durend monoloog over mijn angst voor waterplanten en mijn vakantie in Cuba (ongerelateerde onderwerpen), dat de wachttijd voor de film had gevuld. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar als ik liever ga werken dan iets sociaals doen, dan is het erg gesteld. Aan de andere kant, het is wel mooi dat ik me nu daadwerkelijk met plezier op de revisie van het laatste hoofdstuk van mijn proefschrift kan storten, zodat ik die ook kan gaan submitten voor publicatie.

Maar ja, wat de eigenlijke bottomline is: ik mis mijn leuke gezellige collega's van de UvA die altijd in zijn voor een drankje en een gesprek over leuke of betekenisvolle dingen, of een goede roddel. Iemand zin om misschien een Rubicon aan te vragen om ook gezellig hiernaartoe te komen? Iemand.....? mand ....? mand...? mand...?