Naar Buiten

 Eindelijk! Het heerlijke weer dat ik had besteld voor mijn hele verlofperiode is aangekomen. We genieten er volop van. Afgelopen weekend hebben we lekker op het balkon gezeten, met een krantje en Amitai veilig in de schaduw. En we hebben ook nog een familie-uitstapje gemaakt naar de maandelijkse 'pure' markt, voor verantwoorde spullen en veel lekkere hapjes.

Amitai lag, zoals gewoonlijk, prinsheerlijk te tukken in de draagzak, en ik heb geprobeerd een crepe met nutella te verorberen zonder Amitai helemaal onder te kruimelen. Daar was ik niet zo goed in, uiteindelijk zat hij onder de kruimels en de poedersuiker, en ik onder de nutella. Maar dat maakte het eigenlijk alleen maar een leukere dag!

De 2e vermaanddag

 Afgelopen zaterdag was het weer de 24e: tijd voor de tweede vermaanddag van Amitai! En wat een maand, wat een maand was het. Het leek onmogelijk, maar Amitai is nog leuker geworden. Hij heeft het lachen, en schattige geluidjes maken, helemaal onder de knie en flirt zich een ongeluk met iedereen die zijn blikveld kruist. En als er niet net een lading verzwakte ziektekiemen in hem is gespoten, of een stuk van zijn lichaam is afgeknipt, dan is hij eigenlijk altijd vrolijk en tevreden. De enige dingen die hem dwars lijken te zitten zijn honger en slaap, en die dingen zijn gemakkelijk op te lossen. Daarbij snappen Yair en ik ook allemaal een beetje beter hoe het werkt, met zo'n kind (met nadruk op een beetje) en voel ik me lichamelijk ook wel weer helemaal normaal. Dus ja, de tweede maand van Amitais leven was een goede maand!

 

Amitais 'Vaardigheid van de Maand' is hoofd omhoog houden. Het is nog steeds wel vermoeiend voor hem, die knar is dan wel kaal, maar ook zonder haar is ie behoorlijk zwaar. Dit doet hij dus alleen als hij lekker uitgerust en gevoederd is (maar niet te kort op de voeding, want dat leidt vooral tot kotsen, hoewel hij gematigd kotsen niet eens erg lijkt te vinden. Eigenlijk vind ik het denk ik erger dan Amitai. Verspilling! Daar heb ik wel hard voor gewerkt hoor, voor de melk.).

 1 maand oud

hier kon hij nog niet recht vooruit kijken als hij op zijn rug lag

Om de ontwikkeling van Amitai een beetje bij te houden heb ik besloten om hem iedere maand met hetzelfde object op de foto te zetten. Het is natuurlijk geen exacte wetenschap, maar het geeft een redelijke indicatie van zijn groei.

2 maanden oud

Als vermaanddag-cadeau hebben we hem een paar rammelsokken cadeau gedaan, te zien in de bovenste van de 2 foto's. Met schaapies! En ze rammelen als Amitai zijn voeten beweegt! Net zoals bij het vorige cadeau heeft hij nog niet meteen door wat daar nou leuk aan is, maar hopelijk krijgt ie dat nog door voor de volgende vermaandag. Uiteindelijk is de baby-gym ook een groot succes geworden, dus wie weet. Ook de aankoop van dit vermaanddag-cadeau was trouwens meer geluk dan wijsheid (of eigenlijk moet ik zeggen, meer toeval dan planning). We waren afgelopen zaterdag naar de Zeeman gegaan om voor mij een stapel post-partum figuur-corrigerende oma-onderbroeken te kopen (sorry oma, daar bedoel ik niets persoonlijks mee!). En daar zagen we die schapen... die konden we natuurlijk niet laten hangen. Pas zondag realiseerde ik me dat we helemaal geen vermaanddag-cadeau hadden bedacht: enter de rammelschaapsokken! Pffeewww, zo bleken we toch nog goede ouders.

En, zo gaan we door naar maand 3!

Chop Chop

Op weg naar de dokter voor de besnijdenis.

Deze week hebben wij het leven van Amitai lekker zuur gemaakt. Op maandag kreeg hij zijn eerste inentingen, en dinsdag is hij besneden. Prikprik & chopchop!

Misschien een beetje zenuwachtig in de wachtkamer

Beide ingrepen vond Amitai maar niets. Hoewel hij meteen na het zetten van de prikken wel weer zijn normale zonnige zelf was, kreeg hij het in de loop van de middag toch moeilijk. Eigenlijk voor het eerst zaten wij met een ontroostbare Amitai... Heel zielig. Yair heeft zelfs het rustig eten van zijn avondeten opgegeven, en in plaats daarvan heel lief Amitai rondgedragen in de draagzak.

Amitai weet nog van niets...

Net toen hij bekomen was van deze eerste beproeving was het alweer tijd voor de volgende: de besnijdenis. (Lekker gepland van ons! Wat een lieve ouders zijn wij!) Hier was er tijdens de ingreep geen vuiltje aan de lucht: de verdoving deed wat hij moest doen en Amitai was de rust zelve. Echter, nog geen 10 stappen buiten de dokterpraktijk... Ontroostbaar. Superzielig.

Later op de dag, een ervaring rijker ("mijn ouders zijn een stelletje onbetrouwbare honden die me iedere dag weer ergens mee naar toe nemen waar vreemden mij pijnigen"), een voorhuid armer, en moe-gehuild.

Gelukkig duurde de zieligheid, net als bij de inentingen, maar 1 dag, dus alles is nu weer koek en ei en in huize PintOtten. Tot de volgende inentingen! Ach, in ieder geval was de besnijdenis maar eenmalig. Want, ik heb nog nooit gehoord dat zo'n voorhuid teruggroeit, toch?

Nog een enigszins zedige foto uit de "voor" fotosessie. Amitai vindt niets leuker dan in zijn blootje lekker met zijn benen te zwaaien. Zou hij dat van zijn vader of zijn moeder hebben?

vreemd

Als het spannendste wat er die dag is gebeurt een explosieve poepluier is. En jij dat absoluut geen probleem vindt. In tegendeel, het was een heel gezellige dag, met een wandelingetje en een bad en het normale ritme van voeden en slapen.

Moet je je dan zorgen gaan maken dat aliens je brein over hebben genomen?

Houston, we have lift-off!

Gisteren zagen we dat Amitai zijn hoofd echt kon optillen als hij op zijn buik lag. Mijlpaal! Dus, vandaag heb ik de hele tijd met het fototoestel in de aanslag gezeten iedere keer dat Amitai op zijn buik lag, om deze fantastische gebeurtenis vast te leggen voor het nageslacht.

Tadaaaa!
Ik heb het gevoel dat hij nu iedere dag iets bijleert, op zijn duim zuigen, zijn hoofd optillen/ rechtop houden, lachen... Het zijn maar kleine dingen natuurlijk, maar toch. Het maakt iedere dag een avontuur!

En nog een fotootje voor de mooi:

Fietsen

Deze week heb ik voor het eerst weer gefietst. Na 5 weken lopen en autorijden. En toen realiseerde ik me hoezeer ik het miste, dat fietsen. De snelheid! Het gemak! Maarrrrr, ik durf echt niet met Amitai in een draagzak te gaan fietsen. Dat voelt toch uitermate onveilig aan. Maarrrr, hij kan ook pas over 5 maanden in een fietszitje... Betekent dit dat ik dus de komende 5 maanden fietsloos door het leven moet, als ik ergens naartoe wil met Amitai? Argh!

Niet dat ik het Amitai kwalijk neem hoor, dat hij mijn style zo cramped. Ik bedoel:


Kijk nou toch.


Hoe kan je dit schatje ooit iets kwalijk nemen?


Onmogelijk!


Maar, het blijft een feit dat ik niet kan fietsen met dit overmatig schattige wezen, op dit moment. Behalve als ik zo'n maxicosiopdefietsding koop. Maar (ja, daar is weer zo'n maar), ik ben nog steeds een schijterigiebuns en durf dat ding niet op mijn krakkemikkige fiets te installeren. Ten eerste is die fiets gewoon een barrel. Ten tweede zou Amitai dan op de bagagedrager rondhangen, waar ik m niet kan zien! En ik kan natuurlijk geen seconde van zijn schattigheid missen.

Als alternatief had ik bedacht om een bakfiets aan te schaffen. Dat hoort nu eenmaal als je een kind krijgt en in Amsterdam woont, toch? De bakfietsenwinkel had ook nog eens een showmodel staan met 20% korting... Kat (of kind eigenlijk) in het bakkie toch? Maar zo'n bakfiets is eigenlijk toch wel groot en onhandig, en niet echt geschikt om mee te fietsen zonder kind. Is het dan wel de investering waard? Hmmm, niet echt.

En hup, dan is daar het concept 'moederfiets'. Een extra stevige fiets, met een praktische lage instap met ruimte voor kinderzitjes. Zo'n fiets heet geen ouderfiets, of familiefiets, maar een moederfiets. Ja, hoe meer ik in dit hele kindergebeuren zit, hoe duidelijker het wordt dat Nederland alleen in naam geemancipeerd is. Want als het gaat om kinderen is het ineens moeder voor en mama na. De mannen hebben dan wel een papadag, maar dat is het ook wel weer. Het is duidelijk wie er vanuit onze cultuur gezien wordt als de hoofdverzorger van kinderen. Maar dat terzijde. Ik had het over fietsen. Over de moederfiets die ik had gezien bij de bakfietsenwinkel, met een stevig rek boven het voorwiel waar de maxi cosi kan worden bevestigd.
Mooi he? Ik ben sterk geneigd om m te kopen. Maar het is wel > 1000 euro die je aan een fiets uitgeeft. Een fiets die gewoon op straat gestald gaat worden. In Amsterdam, fietsendiefstal-capital van de wereld... En die maxicosi houder, nodigt die niet uit tot vandalisme? Moeilijk moeilijk. Ik ben er nog niet over uit. Maar hoe langer ik erover nadenk hoe minder nut het heeft om deze fiets te kopen, omdat de noodzaak van die maxicosi-houder alleen maar de komende 4.5 maanden bestaat. Maar ik ben zo slecht in beslissingen nemen, helemaal als het om zoveel geld gaat...

Excuus

Ik dacht dat knar een ander woord was voor hoofd. Dat klopt wel, maar het woord heeft nog meer betekenissen, waaronder "oud mens". Dus, terwijl ik een klub wilde oprichten voor kaalhoofdigen heb ik een klub opgericht voor kale oude mensen. En daar meteen mijn zoon en vader lid van gemaakt. Oeps... Het was niet mijn bedoeling hoor, om je oud te noemen, Paul! Amitai is natuurlijk wel al oud, al 6 weken ondertussen. Stokoud. Mega-oud. Superduperoud.

Ik heb nog nagedacht over andere namen voor de klup, maar ik kon geen goede alliteratie bedenken. En een alliteratie is natuurlijk wel noodzakelijk, bij zo'n klub! De Haarloze Heren Societeit klinkt meer alsof ik suggereer dat mijn vader regelmatig waxt, en tsja, dat is misschien nog iets vreemder dan zeggen dat hij oud is. Dus ik houd het bij de kale knarren klup, met de kanttekening dat knar in deze hoofd betekent.