Chop Chop

Op weg naar de dokter voor de besnijdenis.

Deze week hebben wij het leven van Amitai lekker zuur gemaakt. Op maandag kreeg hij zijn eerste inentingen, en dinsdag is hij besneden. Prikprik & chopchop!

Misschien een beetje zenuwachtig in de wachtkamer

Beide ingrepen vond Amitai maar niets. Hoewel hij meteen na het zetten van de prikken wel weer zijn normale zonnige zelf was, kreeg hij het in de loop van de middag toch moeilijk. Eigenlijk voor het eerst zaten wij met een ontroostbare Amitai... Heel zielig. Yair heeft zelfs het rustig eten van zijn avondeten opgegeven, en in plaats daarvan heel lief Amitai rondgedragen in de draagzak.

Amitai weet nog van niets...

Net toen hij bekomen was van deze eerste beproeving was het alweer tijd voor de volgende: de besnijdenis. (Lekker gepland van ons! Wat een lieve ouders zijn wij!) Hier was er tijdens de ingreep geen vuiltje aan de lucht: de verdoving deed wat hij moest doen en Amitai was de rust zelve. Echter, nog geen 10 stappen buiten de dokterpraktijk... Ontroostbaar. Superzielig.

Later op de dag, een ervaring rijker ("mijn ouders zijn een stelletje onbetrouwbare honden die me iedere dag weer ergens mee naar toe nemen waar vreemden mij pijnigen"), een voorhuid armer, en moe-gehuild.

Gelukkig duurde de zieligheid, net als bij de inentingen, maar 1 dag, dus alles is nu weer koek en ei en in huize PintOtten. Tot de volgende inentingen! Ach, in ieder geval was de besnijdenis maar eenmalig. Want, ik heb nog nooit gehoord dat zo'n voorhuid teruggroeit, toch?

Nog een enigszins zedige foto uit de "voor" fotosessie. Amitai vindt niets leuker dan in zijn blootje lekker met zijn benen te zwaaien. Zou hij dat van zijn vader of zijn moeder hebben?