Op een rij

1 maand:

 

2 maanden:

 3 maanden:

 

4 maanden

 

Vierde Vermaanddag

4 Maanden! Dit was de maand waarin ik ophield met het leven van Amitai te tellen in weken. Nu is hij ineens 4 maanden, en niet langer uhm-20-weken-dus-alweer-4-maanden. De maand waarin ons leven eigenlijk weer gewoon normaal was. Normaal, maar dan met Amitai.

Maar ja, ik had toch al het gevoel, bijna vanaf het moment van zijn geboorte, dat hij er altijd al was geweest.En nu voelt het ook nog eens alsof ons leven nooit anders is geweest (terwijl, natuurlijk, in de realiteit het wel echt zo is dat ik 5 maanden geleden nog kon doen en laten wat ik wilde zonder rekening te houden met de onontkoombare behoeftes van een hulpeloos wezen).

 

In de vierde maand van zijn leven heeft Amitai geleerd dat hij voeten heeft, en dat hij dingen op kan pakken. Dingen die hij dan vervolgens naar zich toe kan halen, om ze heen en weer te bewegen en zelfs in zijn mond kan stoppen. Natuurlijk kon hij al wel eerder dingen vasthouden, maar nu lijkt er ook daadwerkelijk wat intentie in te zitten.

En, deze maand heeft hij ook weer een klein dozijn nieuwe geluiden geleerd te produceren. Hard en zacht, blij, nog blijer, of een beetje contemplatief. Naast huilen begint zijn vocabulaire dus al redelijk vorm te krijgen, en hij babbelt bij tijd en wijle ook wat af. Vooral als wij in gesprek zijn praat hij graag een beetje mee vanaf de zijlijn.

Zijn haren lijken nog niet echt veel bij te groeien, maar hij gelukkig wel (in ieder geval in de lengte!). En als we niet ziek zijn (snotterdesnotter) dan is het leven gewoon helemaal goed. En zelfs als we wel ziek (hatsjoekuchsnotter) dan nog is het leven over het algemeen eigenlijk best wel prima.

Prijsvraag

Yair had al voor de geboorte van Amitai besloten dat hij abba genoemd wil worden door zijn nageslacht. Abba betekent gewoon pappa, maar dan in het hebreeuws. Ten tijde van de besnijdenis noemde ik hem grappend abattoir (het was immers zijn keuze om over te gaan tot het snijwerk), en dat is op de een of andere manier blijven plakken.

En nu zijn we op zoek naar een vergelijkbare woordgrap met mamma erin, maar helaas, dat lukt nog niet zo. We hebben mammagram geprobeerd, maar helaas, die is a) niet zo relevant, en b) ook niet erg grappig. Nu zijn we een beetje terecht gekomen bij mammitai, maar uiteindelijk is dat natuurlijk een beetje verwarrend: Amitai & mammitai... Maar we kunnen niets beters verzinnen!

Hebben jullie misschien nog suggesties?

Kou

De kou kruipt naar binnen. In ons huis en in ons lijf, en dan vooral in Amitai's nog wat weerloze lijfje. Overal gaat de verwarming aan.

Ja, Amitai was zo verkouden dat hij verhoging had, de zielepiet. En zielige wij, ook, want voor het eerst in zijn leven moesten wij midden in de nacht het bed uit om rond te lopen met een jammerende koortsige Amitai, totdat hij klaar was met kotsen en de kinder-paracetamol ging werken.

Nu gaat het weer beter, alhoewel hij nog kucht als een... ik weet het niet... een zielige baby met flink veel vastzittend slijm. Gelukkig kwam vandaag niet meer meteen zijn laatste voeding mee omhoog bij iedere hoestbui. En sowieso lijkt Amitai er allemaal maar weinig last van te hebben, hij blijft, op dat ene incidentje midden in de nacht, even lief en vrolijk.

Maar voor de zekerheid (hoewel kou natuurlijk tegenwoordig officieel geen verkoudheid meer veroorzaakt) hijsen we hem vanaf nu lekker in zijn grote warme pak als we naar buiten gaan. En hij lijkt er weinig bezwaar tegen te hebben. Eigenlijk zou ik ook wel zo'n pak willen hebben, voor op de fiets...

zorgen

In De Volkskrant las ik een ingezonden stuk over de status van "zorgvaders" (vaders die (ook een deel van) de zorg voor hun kindern op zich nemen). De strekking van het stuk was dat Nederland op dat gebied zo goed als geen progressie maakt, in ieder geval als je kijkt naar de statistieken voor de lengte van de werkweek van ouders na de geboorte van hun kinderen. Minder dan 10% van de vrouwen met kinderen werkt full-time, en meer dan 90% van de mannen werkt full-time. Scheve verdeling, anyone?

Ik moest eraan denken dat die scheefheid van zorg over mannen en vrouwen ook al in onze concepten verankerd zit. Als een vrouw met kinderen 4 dagen werkt noemen we haar een werkende moeder. Als een man met kinderen diezelfde 4 dagen werkt noemen we hem een zorgvader. Want dat moeders zorgen, dat is vanzelfsprekend. En dat vaders werken, net zo zeer. Andersom... dat is verrassend genoeg om te vermelden. (Zelfs ik zou het raar vinden om een man met kinderen die full-time werkt een werkende vader te noemen. Dat klinkt gewoon vreemd!)

En dan zal ik nog maar niet (weer) beginnen over moederfietsen en de schade die dat woord toebrengt aan de positie van de vrouw en de man binnen het gezin. Voor je het weet wordt dit een feministisch linguistisch actieblog, en tsja, jullie komen hier natuurlijk eigenlijk voor de leuke foto's van Amitai.

Dagelijks Leven

Voordat ik ging werken maakte ik me wel wat zorgen. Over hoe het zou zijn... Ik had visioenen van altijd stress, 's ochtends spitsuur, eeuwige schuldgevoelens over werk en over thuis. En, misschien wel de belangrijkste angst, een ongelukkige Amitai.

 's Avonds heb je geen kind aan hem (ja, haha, woordgrap!)

We zijn natuurlijk pas in de derde week, maar tot nu toe is niets daarvan uitgekomen. Amitai lijkt prima tevreden met de situatie. Hij is wel moe als hij terugkomt van het kinderdagverblijf, omdat de omgeving daar natuurlijk een stuk meer vertier te bieden heeft dan thuis, met al die andere kindjes. Maar hij lijkt absoluut niet ongelukkig. Hij is gewoon zijn vrolijke zelf gebleven.

Ook dingen als halen en brengen en voeding lopen allemaal best wel gemakkelijk, en leveren zo goed als geen stress op. En ik moet eerlijk zeggen, nu ik niet meer iedere dag helemaal met Amitai doorbreng waardeer ik de tijd die ik heb om met hem te spelen en te knuffelen deste meer. Nu moet ik alleen nog even uitvogelen hoe ik mijn normale werkweek in 4 dagen kan proppen, en dan is ons leven perfect!

Trouwens, ik ben trots op de stijlgevoeligheid van mijn nageslacht: op zo'n jonge leeftijd al een bewuste keuze maken voor een hanekam, dat zie je toch niet vaak. Onze kleine punkerd. We hebben hem wel duidelijk gemaakt dat hij nog wat jong is voor haarverf, dus dat de blauwe met rode hanekam nog even moet wachten tot hij wat groter is.

Ai...

Blijk ik Amitai's privacy te schenden met dit blogje.