Vierde Vermaanddag

4 Maanden! Dit was de maand waarin ik ophield met het leven van Amitai te tellen in weken. Nu is hij ineens 4 maanden, en niet langer uhm-20-weken-dus-alweer-4-maanden. De maand waarin ons leven eigenlijk weer gewoon normaal was. Normaal, maar dan met Amitai.

Maar ja, ik had toch al het gevoel, bijna vanaf het moment van zijn geboorte, dat hij er altijd al was geweest.En nu voelt het ook nog eens alsof ons leven nooit anders is geweest (terwijl, natuurlijk, in de realiteit het wel echt zo is dat ik 5 maanden geleden nog kon doen en laten wat ik wilde zonder rekening te houden met de onontkoombare behoeftes van een hulpeloos wezen).

 

In de vierde maand van zijn leven heeft Amitai geleerd dat hij voeten heeft, en dat hij dingen op kan pakken. Dingen die hij dan vervolgens naar zich toe kan halen, om ze heen en weer te bewegen en zelfs in zijn mond kan stoppen. Natuurlijk kon hij al wel eerder dingen vasthouden, maar nu lijkt er ook daadwerkelijk wat intentie in te zitten.

En, deze maand heeft hij ook weer een klein dozijn nieuwe geluiden geleerd te produceren. Hard en zacht, blij, nog blijer, of een beetje contemplatief. Naast huilen begint zijn vocabulaire dus al redelijk vorm te krijgen, en hij babbelt bij tijd en wijle ook wat af. Vooral als wij in gesprek zijn praat hij graag een beetje mee vanaf de zijlijn.

Zijn haren lijken nog niet echt veel bij te groeien, maar hij gelukkig wel (in ieder geval in de lengte!). En als we niet ziek zijn (snotterdesnotter) dan is het leven gewoon helemaal goed. En zelfs als we wel ziek (hatsjoekuchsnotter) dan nog is het leven over het algemeen eigenlijk best wel prima.